
Η ραγδαία τεχνολογική ανάπτυξη αλλά και η μαζική αστικοποίηση οδήγησαν σιγά σιγά στον μαρασμό και εν τέλει στην απαξίωση δεκάδων επαγγελμάτων.
Στην Ελλάδα πολλά επαγγέλματα όπως ο γαλατάς, ο πεταλωτής, ο λατερνατζής κ.α. χάθηκαν μέσα στον χρόνο.
Σήμερα τα επαγγέλματα αυτά ανήκουν στο παρελθόν και ελάχιστοι είναι αυτοί που τα θυμούνται.
Ας δούμε μερικά από αυτά.
Ο νερουλάς
Τότε που δεν υπήρχε η ΟΥΛΕΝ, ο γνωστός ολυμπιονίκης Σπύρος Λούης συνήθιζε να μεταφέρει νερό στα λίγα τότε σπίτια του Αμαρουσίου. Το επάγγελμά του ήταν νερουλάς και έπρεπε να προμηθεύει με νερό τους κατοίκους.
Νερουλάδες υπήρχαν σε πολλές περιοχές μέχρι και πρόσφατα, έτσι δεν μπορούμε να πούμε πως έχει εξαφανιστεί εντελώς ως επάγγελμα, μιας και υπάρχουν μερικές περιοχές που το νερό δεν είναι πόσιμο.
Ο νερουλάς με το φορτηγό του έφερνε καθαρό και πόσιμο νερό και οι κάτοικοι έβγαιναν έξω με τα παγούρια τους και τα γέμιζαν.
Η δουλειά αυτήν ήταν πολύ δύσκολη γιατί το κουβάλημα του νερού είχε βάρος και κόπο.

Ο γαλατάς
Μέχρι και πριν κάποια χρόνια υπήρχε το επάγγελμα του πλανόδιου γαλατά, που σήμερα έχει σχεδόν εκλείψει.
Ο γαλατάς εργαζόταν στα μεγάλα αστικά κέντρα και όχι στα χωριά, καθώς εκεί υπήρχε η δυνατότητα για άμεση πώληση φρέσκου γάλατος.
Το μεταφορικό του μέσο ήταν αρχικά ένα μουλάρι και στη συνέχεια ένα ποδήλατο ή μηχανοκίνητο δίτροχο.
Ο γανωτής
Κουβαλώντας στην πλάτη του τα εργαλεία της δουλειάς, καλούσε τις νοικοκυρές να φέρουν τα μπακίρια τους για γάνωμα.
Τα χάλκινα οικιακά σκεύη όπως τα καζάνια, τα κουτάλια και τα πιρούνια χρειάζονταν, συχνά πυκνά, γάνωμα.
Ο γαλβανισμός και το στίλβωμα με κασσίτερο ονομάζεται αλλιώς γάνωμα.
Αν και το επάγγελμα του γανωτή ακολούθησαν πολλοί τεχνίτες στη συνέχεια, οι πρώτοι που το εξάσκησαν ήταν οι τσιγγάνοι.
Σήμερα βέβαια τον χαλκό αντικατέστησε το ανοξείδωτο ή και το πιο σύγχρονο κεραμικό, οπότε η επικασσιτέρωση είναι περιττή.
Τα λίγα εναπομείναντα τέτοια σκεύη, κληροδοτήθηκαν στις νεότερες γενιές.
Κρεμιούνται σε τοίχους ή κοσμούν τις βιτρίνες, κυρίως εξοχικών κατοικιών.

Οι πλανόδιοι έμποροι
Πρόκειται για τους εμπόρους που πήγαιναν από περιοχή σε περιοχή και πουλούσαν τα προϊόντα τους.
Ο ψαράς, ο κοτοπουλάς, ο μανάβης, ο αλευράς κ.α. ήταν πλανόδιοι έμποροι που τριγυρνούσαν από γειτονιά σε γειτονιά φωνάζοντας τις νοικοκυρές να αγοράσουν τα πρώτης ανάγκης υλικά.
Υπάρχουν ακόμα και σήμερα οι πλανόδιοι έμποροι που βγαίνουν στα παζάρια και στα πανηγύρια συγκεκριμένες μέρες.

Ο σαλεπιτζής
Το σαλέπι, η σκόνη δηλαδή που βγαίνει από τους αποξηραμένους κονδύλους διαφόρων ειδών της οικογένειας των ορχεϊδων, καθώς και το ζεστό αφέψημα που παρασκευάζεται από αυτό, όταν η σκόνη βράζεται με ζάχαρη ή μέλι και αρωματίζεται με πιπερόριζα ή κανέλα. Αποτέλεσε για χρόνια το δυναμωτικό της χώρας για τους πρωινούς ανθρώπους του μεροκάματου.
Ο σαλεπιτζής με τον άσπρο σκούφο και την λευκή ποδιά του, τα πολύπλοκα και καλογυαλισμένα μπρούτζινα σκεύη, που συνήθιζε να κουβαλά στον ώμο κρεμασμένα από μια ξύλινη σανίδα, αποτελεί μια συνηθισμένη και γραφική εικόνα άλλων εποχών.
Από πολλούς θεωρείται πως ο σαλεπιτζής έβαλε τις βάσεις για τα εξελιγμένα υπαίθρια καφενεία που ακολούθησαν στην Ελλάδα.
Επειδή οι παρέες πίνοντας το σαλέπι ενημερώνονταν για την καθημερινότητα και αντάλλασσαν τις απόψεις τους.

Ο λατερνατζής
Λατέρνα Φτώχεια και Φιλότιμο, ήταν ο τίτλος της κλασσικής ελληνικής ταινίας, που σκιαγραφούσε ένα ακόμα επάγγελμα που χάνεται στο χρόνο καθώς και τα λοιπά χαρακτηριστικά της εποχής της ακμής του.
Ο λατερνατζής μετέφερε στην πλάτη το ογκώδες όργανό του και σε κάθε στάση γυρνούσε την μανιβέλα της «ρομβίας», διασκέδαζε τους κατοίκους της κάθε γειτονιάς με κλασσικές ή νέες μελωδίες.
Η λατέρνα, το αυτόματο μουσικό όργανο που αν και ογκώδες, συνήθως χρησιμοποιείται σε ανοιχτούς χώρους, υπήρξε απαραίτητο συστατικό της διασκέδασης άλλων εποχών, συμβάλλοντας μάλιστα στη διάδοση νέων, για την εποχή, μουσικών ήχων.
Ο ντελάλης
Όταν ακόμη δεν υπήρχε το ραδιόφωνο, το τηλέφωνο, η τηλεόραση και το μεγάφωνο, οι αρχές είχαν πρόβλημα να επικοινωνήσουν με τους κατοίκους και να τους πουν για αποφάσεις που τους αφορούσαν.
Γι’ αυτό υπήρχε ο Ντελάλης.
Έβαζε την παλάμη στο στόμα, σαν χωνί, και γύριζε στις γειτονιές φωνάζοντας.
Η αμοιβή του ήταν ένα ποτηράκι τσίπουρο ή κολατσιό.
Αυτά είναι λίγα από τα επαγγέλματα του παρελθόντος που χάθηκαν μέσα στον χρόνο.
Οι νεότεροι τα μάθαμε μέσα από τις ταινίες και αποτελούν μνήμες των γηραιότερων.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο:
Παλιά επαγγέλματα που έχουν χαθεί, αναρτήθηκε από http://www.trikaladay.gr/
Επαγγέλματα που χάθηκαν στο χρόνο, αναρτήθηκε από https://www.newsbeast.gr/