Η οικογενειακή θαλπωρή είναι αναντικατάστατη.
Θυμάμαι αρκετές φορές τον εαυτό μου πριν κάποια χρόνια, που έμενα ακόμα στο σπίτι μου με τους δικούς μου, όταν ακόμα δεν είχα φύγει για σπουδές. Θυμάμαι λοιπόν τον εαυτό μου να παρακαλάει θεούς και γενικότερα όποια ανώτερη δύναμη να με πάρουν από εκεί μέσα. Ήθελα να «φύγω να ησυχάσω» όπως έλεγα. Μόλις γίνω 18 (και μια μέρα όπως έλεγε ο μπαμπάς μου) θα είμαι ελεύθερη να κάνω ο,τι θέλω και εμένα αυτό μου ακουγόταν σαν βάλσαμο στα αυτιά. Και τα χρόνια πέρασαν και έγινα 18 και ενώ πίστευα πως θα είναι μια μέρα που θα «γραφτεί στην ιστορία» τίποτα δεν άλλαξε. Ούτε από τη δική μου πλευρά αλλά ούτε των γονιών μου. Ούτε την επανάσταση μου έκανα ούτε τίποτα. Και αυτό μου άρεσε.
Το γεγονός οτι έγινα 18 όμως άλλαξε άλλα πράγματα. Η ευχή μου έγινε πραγματικότητα. Έφυγα από το σπίτι για σπουδές. Άλλαξα πόλη, σπίτι, βρήκα νέους φίλους, έχασα και κάποιους παλιούς μα ένα μόνο έμεινε ίδιο. Η οικογένειά μου. Πλέον ήμουν μόνη μου όμως. Σε ένα άδει σπίτι χιλιόμετρα μακρυά από τους δικούς μου. Και όλα τα περνούσα μόνη μου. Είτε ήμουν άρρωστη, είτε είχα νεύρα, είτε όρεξη για πλάκα. Όλα μόνη μου. Και κάτι τέτοιες στιγμές άλλαζα πάλι την ευχή που έκανα σαν μικρότερη, ευχόμουν πάλι κάποιος Θεός ή κάποια ανώτερη δύναμη να με μεταφέρει και πάλι στο σπίτι μου, με την οικογένειά μου.
Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να αντικαταστήσει αυτή τη ζεστασιά της οικογένειας, αυτή τη θαλπωρή. Εκείνο το συναίσθημα που όταν κλείνει η πόρτα νιώθεις απέραντη ασφάλεια. Ακόμα και το φαγητό της μαμάς δε μπορεί να το αντικαταστήσει ο καλύτερος σεφ στον κόσμο. Η γκρίνια της αδερφής μου επειδή της πήρα χωρίς να τη ρωτήσω μια μπλούζα, ακόμα και αυτό όταν είμαι μακρυά τους το νοσταλγώ και το περιμένω πως και πως.
Όσο καιρό δεν είμαι κοντά τους σκέφτομαι τι θα έκαναν εκείνοι στη θέση μου και πως πρέπει να πράξω και εγώ. Από το μικρό στο πιο σπουδαίο. Τους έχω συνεχώς στο μυαλό μου. Αυτή η θαλπωρή που θα σε ακολουθεί πάντα όσα χιλιόμετρα και αν σας χωρίζουν. Είναι σημαντικό να ξέρεις πως ο,τι και αν συμβεί υπάρχουν άνθρωποι που θα έκαναν ειλικρινά τα πάντα για σένα, για να μη σε βλάψει τίποτα. Άνθρωποι που θέλουν μόνο το καλό σου, πάνω και από το δικό τους καλό.
Άνθρωποι έρχονται και άλλοι φεύγουν μα εκείνοι είναι εκεί. Αξία σταθερή και ανεκτίμητη. Η οικογένεια που παραμένει αναλλοίωτη στο χρόνο και στη φθορά. Θα την παρομοίαζα με βράχο μα και εκείνος σταδιακά φθείρεται…
