Κάθε άτομο αποτελεί μια ξεχωριστή οντότητα. Παρατηρεί μοναδικά, αντιλαμβάνεται μοναδικά και δρα κατά συνέπεια, σε βάθος χρόνου, μοναδικά. Ο τρόπος νόησης και κατανόησης του κόσμου και των καταστάσεων που διαδραματίζονται μέσα σε αυτόν ερμηνεύεται ως προοπτική. Δεν είναι τίποτα άλλο από την ικανότητα μας να αναθεωρήσουμε μια κατάσταση, ένα γεγονός και να σταθούμε θετικά προσκείμενοι δίπλα του, συνειδητά και με σθένος. Η υποκειμενική εικόνα της διαδρομής της ζωής του ατόμου που επηρεάζεται από το παρελθόν του και το παρόν του αρκεί για να καθορίσει την συμπεριφορά του, και να διαμορφώσει μια συγκεκριμένη στάση ζωής. Άρα μιλάμε για εκατοντάδες χιλιάδες προοπτικές, που με την σειρά τους πλάθουν εκατοντάδες χιλιάδες στάσεις ζωής.
Με το νου δημιουργούμε τον κόσμο γύρω μας, όπως έχει αναφέρει ορθά ο Βούδας. Ο τρόπος που λειτουργεί η νόηση μας σε συνδυασμό με τον τρόπο που διαχειριζόμαστε, τις ξεχωριστές, κατά τα άλλα αντιλήψεις μας (οπτικές θεωρήσεις με γεύση εμπειριών, σκέψεων και συναισθημάτων), μας εξαναγκάζει αυστηρά στην διαμόρφωση της δικής μας οπτικής, που εν συνεχεία εξελίσσεται σε προοπτική επιβίωσης. Αφετηρία μιας τέτοιας εγκεφαλικής και πνευματικής διαδρομής είναι το νόημα που δίνουμε σε όσα βιώνουμε. Αυτό το βήμα θα μας προσφέρει περισσότερη αυτοκυριαρχία και θα μας φέρει πιο κοντά στην ευτυχία.
Παρατηρείται συχνά το μοτίβο σύμφωνα με το οποίο οι σκέψεις μας είναι σκόρπιες, δεν έχουν κανένα βάθος και καμία συνοχή. Σκέψεις πολλές φορές χωρίς συναίσθημα, χωρίς ηχόχρωμα, χωρίς προοπτική. Κενές. Τότε λοιπόν, είναι που το σώμα διαχωρίζεται και παίρνει απόσταση από το μυαλό. Καλείται να διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο εκφράζοντας με ξεχωριστό τρόπο όσα το μυαλό αδυνατεί. Ως γνωστόν το σώμα λέει πάντα την αλήθεια. Για παράδειγμα, εάν θες να επιβεβαιώσεις την αλήθεια της ψυχής κάποιου δεν μένει πάρα να παρατηρήσεις το σώμα του. Από τον τρόπο που κινείται μέχρι και το τι αποπνέει κάθε φορά. Σε αυτό το παιχνίδι τον άχαρο ρόλο του μοχθηρού αναλαμβάνει το μυαλό. Δεν είναι τυχαίο που συχνά ορίζεται ως ο αιώνιος αντίπαλος του εαυτού μας.
Πώς αναπτύσσεται μια υγιής προοπτική που φυτοζωεί μέσα σε ένα βάλτο τοξικών ερεθισμάτων; Προϋποθέτει να λειτουργείς υπό το πρίσμα ενός παντογνώστη παρατηρητή. Εκείνου που μπορεί να ακούει και να παρατηρεί όλους τούς ήχους, ώστε να είναι να ερμηνεύσει ανάλογα, την εποχή που ζει. Γιατί ναι! Η εποχή, η κάθε εποχή παράγει τους δικούς της ήχους. Όταν είσαι στεναχωρημένος λόγου χάρη και προσπαθείς να αρθρώσεις λέξεις η φωνή πιάνει άλλες νότες. Είναι πιο μπάσα, πιο αργόσυρτη και κοφτή. Δεν περιλαμβάνει ζωντάνια και ενθουσιασμό. Δεν εκπέμπει σε πιο υψηλούς τόνους, σε τόνους χαράς. Η υγιής προοπτική που αποτελεί προέκταση της χαράς, της γενναιοδωρίας και της ευτυχίας συνεισφέρει στην κατάκτηση της προσωπική μας ελευθερίας. Ψυχικής αλλά και πνευματικής. Προϋποθέτει ένα νου ελεύθερο που δεν εγκλωβίζεται σε ανασφάλειες, δεν καθηλώνεται στα διαφορετικά περήφανα εγώ μας και δεν υπερασπίζεται τοξικά συναισθήματα. Αντιδρούμε, αισθανόμαστε και σκεφτόμαστε με οπτικές αντιλήψεις βασισμένες στο σεβασμό της ανθρώπινης ύπαρξης. Ενστερνιζόμαστε την γενναιοδωρία ως αξία και διαμορφώνουμε ως προτεραιότητα μας την έκφραση συμπόνοιας απέναντι σε ένα «εμείς», πολύπαθο και κοινωνικά βασανιζόμενο.
Διαμορφώνοντας μια υγιή προοπτική μακροπρόθεσμα αλλάζει η οπτική μας γωνία όσον αφορά την παρατήρηση. Αποκτούμε μια πανοραμική εντύπωση για όλα και όλους. Γινόμαστε πιο ευέλικτοι, πιο εύπλαστοι, πιο ευπροσάρμοστοι, πιο καθαροί. Διδάσκουμε στις αισθήσεις μας να λειτουργούν επί της ουσίας και όχι παρασυρμένες από την ακαταμάχητη και νωπή γοητεία που αντανακλά η ύλη. Όποιες και αν είναι οι προσλαμβάνουσες που μας έχουν ορίσει και οι εμπειρίες που μας έχουν , διαφορετικές για τον καθένα, οφείλουμε να εξημερώσουμε την προοπτική μας και να την απλοποιήσουμε , ώστε να καταλήγουμε σε ομώνυμες προοπτικές. Προοπτικές που βασίζονται σε έναν κοινό παρανομαστή. Αυτό της συγκατάβατικότητας και της συγχώρεσης. Νουθετούμε τους εαυτούς μας , να ερμηνεύουν τους ανθρώπους και τα διάφορα γεγονότα που συμβαίνουν μέσα στο απρόβλεπτο και συναρπαστικό παιχνίδι που ονομάζεται ζωή ,υπό το πρίσμα της αγάπης.
Η ένταση της επίγευσης της ζωής μας είναι προσωπική επιλογή που υπαγορεύει η προοπτική που ενστερνιζόμαστε. Όποια και αν είναι η προοπτική που υιοθετούμε κατά την διάρκεια της ζωής μας, κρύβει τόση δύναμη σε σημείο που παρουσιάζεται ικανή ή να μας κρατήσει στην ζωή ή να μας οδηγήσει στην αυτοκαταστροφή και να μας προκαλέσει τον θάνατο. Η προσπάθεια να αλλάξουμε την προοπτική που βιώνουμε, ώστε να φτάσουμε στο σημείο να υποδεχόμαστε την χαρά ενώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τον πόνο είναι μια ιδιαίτερα εύκολη διαδικασία. Αυτό όμως δεν συμβαίνει και με την αλλαγή των συναισθημάτων μας, αφού πρόκειται για μια νοητική διαδικασία που μπορούμε να επηρεάσουμε. Χρειάζεται, αν θέλουμε να μιλάμε για ουσιαστική πληρότητα, να διαμορφώσουμε μια προοπτική που θα προσδώσει στην ζωή μας ποιότητα, πνευματική ωρίμανση και περισσότερα βήματα πιο κοντά στις λιγοστές στιγμές ευτυχίας, που απλώνονται άτσαλα κατά την διάρκεια ξετυλίγματος της ζωής μας.
