Έχουν δίκιο τελικά, όσοι λένε ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος δάσκαλος, έχουν απόλυτο δίκιο! Έμαθα κι εγώ να τον κοιτώ κατάματα χωρίς ενδοιασμούς και άλλα τερτίπια, να τον κοιτώ στα μάτια, να του δίνω την άδεια, ώστε να με μεγαλώνει και να με διδάσκει. Μια μέρα πιάσαμε το κουβεντολόι με το χρόνο, που λέτε και είπα να τον κάνω φίλο μου, καρδιακό:
– Ε, χρόνε, έμαθα είσαι από τους πιο ξακουστούς δασκάλους… Κι εγώ σπουδάζω αυτό το αντικείμενο, άρα θα γίνουμε συνάδελφοι, έτσι δεν είναι;
Με ένα ύφος μακράν υποτιμητικό, λες και ήταν εκείνος βασιλιάς κι εγώ το δουλικό, με λοξοκοιτάζει και μου απάντα όλο χάρη:
– Μα τι θαρρείς πως είμαστε ίσα και όμοια; Εγώ υπήρχα, προτού γεννηθείς και θα υπάρχω, όσο η γη γυρίζει, θα σε γερνώ μέρα με τη μέρα και θα σε κάνω σοφότερη… Ό,τι κάνεις και δεν κάνεις στη μικρή ζωούλα σου, θα το οφείλεις σε μένα!
Είχε δίκιο, όπως κατανοείτε δεν συνέχισα την όλη συζήτηση, καθώς ήμουν σε μια κάπως μειονεκτική θέση. Άλλωστε, ποια είμαι εγώ, που θα τα βάλω με τον χρόνο! Έπρεπε όμως, ένα ευχαριστώ να το πω, η αχάριστη! Καθώς μου έχει δώσει και συνεχίζει- δωρεάν και με τη βούλα- τις καλύτερες γνώσεις:
ΗΘΙΚΌ ΔΊΔΑΓΜΑ νούμερο 1: Να αγαπάω πολύ, λίγους ανθρώπους.
Έχω αυτήν την αυθόρμητη νεανική τρέλα και τείνω να μπερδεύω, ουκ ολίγες φορές τη λέξη “αγαπώ” με τη λέξη “συμπαθώ”. Παλαιότερα έπεφτα περισσότερο σε αυτήν την παγίδα, βάφτιζα την συμπάθια, αγάπη και έδινα πολλά σε όσους τύχαινε να συμπαθώ εκεί έξω. Πιστέψτε με ήταν πολλοί. Να ναι καλά εκείνοι που με έβγαλαν από τη δύσκολη θέση και στην πορεία μου έδειξαν ότι δεν αξίζει το τόσο δόσιμο σε κανέναν, πέρα από την οικογένεια και δυο τρεις καλούς φίλους, τους οποίους ο βασιλιάς χρόνος έδειξε πως μπορώ να εμπιστευτώ. Ε, σε εκείνους τους λίγους λοιπόν, δίνω όλο μου το είναι, τους προστατεύω, τους σέβομαι και τους υπολογίζω. Αξίζει φίλε μου, γι αυτούς να γίνεις χίλια κομμάτια…
ΗΘΙΚΌ ΔΊΔΑΓΜΑ νούμερο 2: Να μη με νοιάζει η γνώμη των άλλων (και τόσο).
Ήμουν ένα έρμαιο της κοινής γνώμης, τι θα πει ο κόσμος! Όχι, ότι μεγάλωσα σε χωριό, που ο καθένας δεν κοιτούσε την κούτρα παρά μόνο τα προβλήματα των άλλων, άλλα ναι, σε ένα τέτοιο κλίμα μεγάλωσα όμως, ήμουν πάντοτε σωστή. Ακόμα, συμπεριφέρομαι με γνώμονα την αξιοπρέπεια και την δίκη μου ηθική- αυτή που πήρα από το σπίτι μου και το περηφανεύομαι. Σήμερα, νιώθω πιο ελεύθερη. Όχι, όχι δεν αποτρελάθηκα, από τη μια μέρα στην άλλη, τα ίδια με παλαιότερα πράττω, μόνο που τώρα δε με νοιάζει τι θα πει ο ένας και ο άλλος, οι κακές, οι γλώσσες δεν είναι ικανές να με κρίνουν για τίποτα. Το όριο μεταξύ σωστού και λάθους είναι μια λεπτή, νοητή γραμμούλα! Μόνο οι σημαντικοί άλλοι που προανέφερα στη ζωή μου, μονάχα αυτοί έχουν το δικαίωμα να μου πουν “Κατερίνα, δεν είσαι σωστή εδώ” διότι με ξέρουν και δεν το λένε για εκείνους, μα για έμενα, για να μην προσβάλλω την ύπαρξη μου με τις πράξεις μου.
ΗΘΙΚΌ ΔΊΔΑΓΜΑ νούμερο 3: Η καλοσύνη δεν χάνεται ποτέ.
Δεν είμαι καμία υπερτέλεια κοπέλα, που βαδίζει σε χνάρια αστείρευτης καλοσύνης, όχι, δεν είμαι. Εξάλλου, η υπερβολική καλοσύνη δεν κάνει καλό, το είπαν και οι ψυχολόγοι. Όμως, φίλτατε, η καλοσύνη δεν χάνεται ποτέ και ο χρόνος δικαιώνει όσους φέρθηκαν ντόμπρα και με γνήσια ανθρωπιά. Πιθανότατα όχι αμέσως , άλλα πίστεψε με, το να κάνεις μια καλή πράξη και ας μην την άξιζε όποιος τη δεχόταν, το να είσαι ευγενικός και ας έχεις δίπλα σου έναν τοίχο κινούμενο, το να ξέρεις να σέβεσαι ακόμα κι αυτούς που δεν έχουν ιδέα τι πάει να πει η λέξη σεβασμός, είναι το καλύτερο συναίσθημα. Μην περιμένεις καμία αποδοχή, η αποδοχή δεν είναι δικαίωση. Η δικαίωση είναι κάτι το εσωτερικό, μια πνευματική διαδικασία μέσα στην ψυχή μας, εκεί δικαιώνεται ο άνθρωπος. Είχε πει και ο μέγας Καζαντζάκης “δεν υπάρχει βαρύτερη τιμωρία από τούτη, να απαντάς στην κακία με καλοσύνη”.
ΗΘΙΚΌ ΔΊΔΑΓΜΑ νούμερο 4: Να μάθω να δίνω προτεραιότητα στα δικά μου “θέλω”.
“Δεν είσαι υποχείριο κανενός, είσαι άτομο με ελεύθερη βούληση, με δίκη του ατομική και ξεχωριστή προσωπικότητα και δικές του προσωπικές ανάγκες”. Κατ’αυτόν τον τρόπο, είναι σημαντικό να σκεφτόμαστε όλοι, είναι ωραίο να δίνεις στους άλλους, να καλύπτεις κάποιες από τις ανάγκες τους. Ωστόσο, άνθρωπος είσαι κι εσύ και πρέπει να κοιτάξεις και την παρτούλα σου, τι θες; Πως το θες; Τι αποζητάς και τι ονειρεύεσαι; Τι επιλέγεις να κάνεις στη ζωή σου και με ποιον τρόπο θα φτιάξεις την ευτυχία σου, μόνος σου. Δεν είναι εγωισμός το να δίνεις αξία στον εαυτό σου, είναι υποχρέωση σου!
Είμαι ένα κορίτσι, κάπου εκεί γύρω στα είκοσι ένα, που έχει μάθει με τον καιρό να μην υποτιμά το βασιλιά χρόνο και να διδάσκεται, όσο το δυνατόν περισσότερο από εκείνον.
“TRUST THE TIMING OF YOYR LIFE”
