MAX MAGAZINE

Τα μάτια της είχαν το σπινθηροβόλο βλέμμα του ανθρώπου που, μετά από μια αναζήτηση που διαρκεί όσο μια ζωή, ανακαλύπτει την αλήθεια, φτάνει στο τέλος της διαδρομής. “Δηλαδή, μ’ αγαπάς…

Σήμανε νύχτα, ώρα που όλοι βγαίνουν στους δρόμους. Ανήμερα λοιπόν 14 Φεβρουαρίου και η πόλη σε κάθε γωνιά μοσχοβολάει έρωτα, τα σκοτεινά σοκάκια έχουν γεμίσει από ερωτευμένα ζευγαράκια κάνοντας έτσι…

Ο πρωινός ήλιος τρύπωσε μέσα από τις ξεχαρβαλωμένες γρίλιες και αντανακλούσε στον καθρέφτη. Το ρολόι έδειχνε 6 το πρωί. Τώρα που καλοκαίριασε, ο ήλιος βγαίνει νωρίς. Απ’ έξω ακουγόταν η…

Πατρινό καρναβάλι 1987. Δίπλα από τα καρναβαλικά άρματα που παρελαύνουν, ένα νεαρό ζευγάρι τρέχει χορεύοντας και γελώντας ντυμένο ομοιόμορφα με τη στολή ενός από τα πολυάριθμα, πολύχρωμα καρναβαλικά γκρουπ.…

ΣΤΗ ΣΤΑΣΗ Χαμηλώναν τα μάτια σκύβοντας το κεφάλι και προχωρούσαν ακάθεκτοι. Έτσι περιδιάβαιναν οι άνθρωποι στο πεζοδρόμιο δίπλα από τη στάση του λεωφορείου. Λες και υπήρχε κάτι το επιλήψιμο στο…

Ημερολόγιο Λεσίλ Λινς Σάββατο 4 Νοεμβρίου 2015 Δάσος Σικάρ, 85 χλμ. βορειοδυτικά της Σκωτίας Σήμερα είναι η πρώτη μου μέρα σε αυτό το «κρυμμένο από τον κόσμο» μέρος. Το ονόμασα…

Το κράνος του έσφιγγε το κρανίο και του προκαλούσε έναν τόσο έντονο πονοκέφαλο, που νόμιζε πως το κεφάλι του θα έσπαγε από στιγμή σε στιγμή. Και η αλήθεια ήταν πως…

«Μπαμπά, τι είναι αυτό εδώ;» Το κιτρινισμένο και πολυκαιρισμένο χαρτί του φαινόταν γνώριμο. Με αργές κινήσεις το ξεδίπλωσε προσεκτικά. Μόλις διάβασε τη πρώτη λέξη αμέσως κατάλαβε τι ήταν. «Αγαπημένη μου,…

«Η όρασή μου στερεύει καθώς κι όλες μου οι αισθήσεις γιατί εσύ με περιέχεις οπότε με απορροφάς και αντανακλάς το καλύτερο απ’ ότι έχω, βλέπεις βαθύτερα κι εγώ αρνούμαι να…

Αγγλία 1882 Κάστρο Μπέρλοου Ο Έντουιν κοίταξε τη θυγατέρα του στα μάτια και περίμενε την απάντησή της. Την αγαπούσε πολύ και δεν ήθελε η απόφασή του να την επηρεάσει αρνητικά.…

Το πρόσωπο της γυναίκας φωτίστηκε. «Αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, η ζωή το λέει πεταλούδα…». Κοίταξε σαν χαμένη την κόρη της φίλης της. Ένα αμήχανο χαμόγελο σχηματίστηκε…

Η δεκαοχτάχρονη Νεφέλη μέσα στην τρέλα της αγάπης της για τον Παύλο άργησε να αντιληφθεί τον καμουφλαρισμένο εχθρό και να αποφασίσει να τον αποτινάξει από πάνω της. Δεν είχε περάσει…

Ο ουρανός αποκτούσε το πιο έντονο λιλά του, καθώς ένα κορίτσι έπεφτε στη μέση αυτής της γκρίζας ξεχασμένης πόλης. Τα πόδια της άγγιξαν το λιθόστρωτο τη στιγμή ακριβώς που ξεκινούσε…

Ημέρα 1η «Τι ωραία που φαίνεται η θάλασσα από εδώ; Θαρρώ ότι αν ο Θεός μου έδινε την επιλογή να υποδείξω τον τρόπο που θα ήθελα να πετάξει η…

Έτος: 2530. Πολλά χρόνια στο μέλλον, η ανθρωπότητα έχει πλέον φτάσει στο απόγειο της τεχνολογίας της. Φύση και άνθρωπος συνυπάρχουν σε απόλυτη αρμονία, δημιουργώντας μια ονειρική κατάσταση, όπου ο καθένας…

«Όλη μου η ζωή, ένας αριθμός…», συλλογίστηκε η Νατάσα, καθώς έπλεε προς το νησί εκείνο το μεσημέρι του Ιουλίου. Η καταγάλανη θάλασσα της έφερνε στο νου στιγμές απόλυτης ευτυχίας, τις…

Ήταν μια ζεστή νύχτα καλοκαιριού. Εκείνο το βράδυ είχαν τσακωθεί για έναν πολύ ασήμαντο λόγο. Εκείνος βγήκε έξω στο μπαλκόνι να ηρεμήσει λίγο, να σκεφτεί την κατάσταση, να κάνει την…

Πράξη Πρώτη Βράδυ. Δύο ξένοι στο θεωρείο ενός άδειου αραχνιασμένου θεάτρου. Εσύ: Γεμίζεις το ποτήρι σου με μολυβένια σιωπή και πίνεις εις υγείαν της «ουσιώδους επικοινωνίας» μας. Τι…

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η πρώτη εικόνα που ξεπηδάει σαν ορμητικός χείμαρρος μέσα στο μυαλό μου είναι η μάνα μου να κάθεται να κλαίει…

Μία αἴθουσα κρύα καί σκοτεινή, αὐτή ξαπλωμένη σε ἕνα σιδερένιο κρεβάτι, καί μηχανήματα ποῦ τα καλώδια τους καταλήγουν ἀπάνω της. Στά χέρια της, στό στέρνο της. Μιά ὀθόνη με πράσινα…

Ελπίζω να μου κάνει την τιμή απόψε. Φίλε Μορφέα πήγες παντού, εγώ τίποτα…κι όσο αργά κι αν είναι, εσύ βολτάρεις ακόμα. Με το βλέμμα καρφωμένο στις σκιές σε περιμένω, να…

Από το κλειστό γυάλινο παράθυρο μπορούσες εύκολα να διακρίνεις τα έντονα χρώματα του ουράνιο τόξου που πρόβαλε επιβλητικά. Ήταν μόλις πριν από λίγο που σταμάτησε η ξαφνική μπόρα και ο…

                                                                                                                              Στη μνήμη του Κωστή Στεφανόπουλου   -Δεν χρειάζεται να κουράζεστε, κύριε Πρόεδρε! Έχουμε τυπικές απαντήσεις γι’ αυτές τις επιστολές. Τυποποιημένες… Το χέρι του Προέδρου σταμάτησε να γράφει. Το…

Η καλή μου πένα έτρεχε πάνω στο χαρτί. Δεν την είχα ξαναδεί να τρέχει έτσι. Κάτι σημαντικό έχει να πει. Το βλέπω! Με εκπλήσσει που δεν σταματάει. Συνήθως με αφήνει…