MAX MAGAZINE

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η πρώτη εικόνα που ξεπηδάει σαν ορμητικός χείμαρρος μέσα στο μυαλό μου είναι η μάνα μου να κάθεται να κλαίει…

Μία αἴθουσα κρύα καί σκοτεινή, αὐτή ξαπλωμένη σε ἕνα σιδερένιο κρεβάτι, καί μηχανήματα ποῦ τα καλώδια τους καταλήγουν ἀπάνω της. Στά χέρια της, στό στέρνο της. Μιά ὀθόνη με πράσινα…

Ελπίζω να μου κάνει την τιμή απόψε. Φίλε Μορφέα πήγες παντού, εγώ τίποτα…κι όσο αργά κι αν είναι, εσύ βολτάρεις ακόμα. Με το βλέμμα καρφωμένο στις σκιές σε περιμένω, να…

Από το κλειστό γυάλινο παράθυρο μπορούσες εύκολα να διακρίνεις τα έντονα χρώματα του ουράνιο τόξου που πρόβαλε επιβλητικά. Ήταν μόλις πριν από λίγο που σταμάτησε η ξαφνική μπόρα και ο…

                                                                                                                              Στη μνήμη του Κωστή Στεφανόπουλου   -Δεν χρειάζεται να κουράζεστε, κύριε Πρόεδρε! Έχουμε τυπικές απαντήσεις γι’ αυτές τις επιστολές. Τυποποιημένες… Το χέρι του Προέδρου σταμάτησε να γράφει. Το…

Η καλή μου πένα έτρεχε πάνω στο χαρτί. Δεν την είχα ξαναδεί να τρέχει έτσι. Κάτι σημαντικό έχει να πει. Το βλέπω! Με εκπλήσσει που δεν σταματάει. Συνήθως με αφήνει…

              Καμιά επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Με άφησαν μόνο και έρημο. Δεν πρέπει να παραπονιέμαι, ήταν μια φυσική κατάληξη των πραγμάτων, όπως τη βροχή που είναι έτοιμη να…

Θρανία ξύλινα, βαμμένα πράσινα , δύο θέσεων, που χωρούσαν όμως και τρεις αν στριμωχνόσουν. Πίνακας μαύρος, που έγραφες με κιμωλία. Σφουγγάρι πράσινο που κρεμόταν στην άκρη του μαυροπίνακα με σπάγκο.…

Ήταν μια από εκείνες τις μέρες που ξυπνούσα χωρίς κέφια, όπως συνήθιζες να λες. Με λόγο, θα έλεγα εγώ. Έβαλα τον καφέ στο μάτι κι εσύ έβγαλες τις κούπες από…

Μπήκε στη καμπίνα της και η πόρτα έκλεισε ερμητικά πίσω της. Ξάπλωσε πάνω στο κρεβάτι και άφησε τις σκέψεις της να γεμίσουν το χώρο. Οι εικόνες του χτες προβάλλονταν συγκεχυμένες…

Ο ίδιος ποτέ του δεν είχε σκεφτεί να σταματήσει. Εξάλλου του άρεσε αυτή η συνήθεια. Ήτανε μέρος της ζωής του, είχε γίνει ένα με αυτό. Χωρίς αυτή δεν μπορούσε να…

Η ατέλεια μου Από την στιγμή που γεννήθηκα – σύμφωνα με τα λεγόμενα των γονιών μου- τους έκαναν εντύπωση τα… ιδιαίτερα αυτιά μου. Δεν ήταν απλά μεγάλα, αλλά είχαν και…

Παππού μου, γεια σου. Ο Τζουνέιντ είμαι. Ήθελα καιρό να σου γράψω, αλλά δεν ήξερα πώς να στείλω το γράμμα. Τώρα βρήκα έναν καλό κύριο, Μπάμπη τον λένε, που ήρθε…

Στη μικρή πόλη κυριαρχούσε μια περίεργη ανασφάλεια. Την προηγούμενη μέρα είχε ανακοινωθεί ο τρίτος θάνατος αποφοίτου της χρονιάς 1979 του τοπικού λυκείου. Ο χορός των γεγονότων είχε αρχίσει δύο χρόνια…

Καθόταν στο παγκάκι του πάρκου, όπως έκανε κάθε πρωί πριν ξεκινήσει την δουλειά του διαβάζοντας την εφημερίδα, πίνοντας τον καφέ του, τον οποίο είχε πάρει από το απέναντι ακριβώς καφενεδάκι…

….και κάποτε σταμάτησαν επιτέλους οι κλαγγές των όπλων, σταμάτησαν να ηχούν τα τύμπανα του πολέμου αν όχι εντελώς ακούγονταν έστω όλο και πιο μακριά. Οι νικητές μπήκαν στην πόλη θριαμβευτικά…

Βρέχει, βρέχει πολύ και ξεχείλισαν ξεροπόταμοι, μπαζωμένα ρέματα, ισόγεια και υπόγεια σπιτιών και πάει λέγοντας. Και μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό, έχω κι’ εσένα ω ποιητή μου, να υμνείς τη…

Ώρα δώδεκα παρά δέκα πρώτα λεπτά. Ο δείκτης του μεγάλου ρολογιού που δέσποζε επιβλητικά στην πρόσοψη του σιδηροδρομικού σταθμού, μετρούσε, λες, μαζί με τα λεπτά και τους χτύπους της καρδιάς…

Κάποιες αθώες ψυχούλες ορκίζονται πως βλέπουν τα βράδια «στου Τζαμάλ τη γωνιά», όπως έχουν ονομάσει τον τόπο πίσω απ’ το σχολείο, έναν μικρό άγγελο να ‘χει σκεπασμένο το πρόσωπό του…

Απόψε κάνει πολλή ζέστη στο διαστημόπλοιο μου. |Ίσως να το κάνουν πιο ζεστό και τα μηχανήματα που δουλεύουν συνεχώς, συνοδεύοντας τη μοναξιά μου με το συνεχόμενο σιγανό βόμβο τους .…

Βρέχει…Αυτή η αίσθηση της γλυκιάς μελαγχολίας που σε κάποιους ανθρώπους προκαλεί αισθήματα ανείπωτης θλίψης και εκνευρισμού, στην Νάντια προκαλούσε κύματα εσωτερικής ευφορίας και δημιουργικότητας. Από μικρή εξάλλου είχε μια λατρεία…

ΕΛΙΖΑ: Εκείνο το πρωινό του Σεπτέμβρη του 2008, θύμιζε Αύγουστο. Η θερμοκρασία ήταν περίπου 40 βαθμοί και ο ήλιος έκαιγε, την ώρα που το ιδιωτικό αεροπλάνο του πατέρα…

Η μόνη μου λύση ήταν εκείνος ο τόπος. Εκείνο το σπίτι. Εκεί μπορούσα να ψάξω, μόνο, για απαντήσεις. Μόνο στάχτες θα βρίσκονται εκεί κατά πάσα πιθανότητα, αλλά και πάλι…Ίσως μέσα…

Ίσως καταφέρω να σε ξεχάσω Πήγε 5:45 το πρωί και ακόμη να κοιμηθώ. Περνώ και ξαναπερνώ φωτογραφίες ακούγοντας Elliot Smith . Οι αναμνήσεις ξέρουν να χτυπούν τον άνθρωπο. Πιο συχνά…