MAX MAGAZINE

Ίσως καταφέρω να σε ξεχάσω Πήγε 5:45 το πρωί και ακόμη να κοιμηθώ. Περνώ και ξαναπερνώ φωτογραφίες ακούγοντας Elliot Smith . Οι αναμνήσεις ξέρουν να χτυπούν τον άνθρωπο. Πιο συχνά…

Το καλοκαίρι είχε μπεί για τα καλά. Εποχή που λάτρευε η Κορίνα,μια ύπαρξη ετών εικοσιεφτά,φύση χαρούμενη και χαλαρή. Εκείνο το πρωινό του Ιουνίου την βρήκε κεφάτη να προγραμματίζει το μεσημεριανό…

Τώρα, ζήσε στο τώρα σαν να μην ζούσες στο μετά ποτέ ή να σαν να ζούσες στο τώρα για πάντα. Εδώ, τώρα σκέψου πως είσαι εδώ μαζί του, ή μάλλον…

Ένας ναυτίλος είναι η Γη μέσα στο Χρόνο, ένας αρμενιστής στον ούριο άνεμο του Σύμπαντος. Aν κάποιο πλάσμα αλλόκοσμο μπορούσε μέσα από το φράγμα του Χρόνου την τωρινή εικόνα της…

«Αννα μου που εισαι?Σε παιρνω  απο το πρωι, μόλις πάρεις το μήνυμά μου επικοινώνησε άμεσα μαζί μου. Ανησυχώ κοριτσάκι μου!» «Καλή μου Σάρα, πάντα με σκέφτεσαι και ανησυχείς για μένα.…

Ζω, αναπνέω  και κινούμαι δίπλα σας εδώ και αιώνες… Δεν με αντιλαμβάνεστε καν, αν δεν το θέλω εγώ ο ίδιος… Είμαι τόσο παλιός όσο η γη… τόσο γρήγορος όσο ο…

Η μικρή αίθουσα του βιβλιοπωλείου είχε πλέον αδειάσει. Ο Στάθης μαζί με τον ιδιοκτήτη του «Γράμματα και Αριθμοί» έκαναν έναν μικρό απολογισμό της παρουσίασης του πρώτου βιβλίου, του μυθιστορήματος που…

Ο Id εμφανίστηκε έξω από το παράθυρο τη συμφωνημένη ώρα. Τα οκτώ τριχωτά πόδια του κόλλησαν μαύρες βεντούζες στο τζάμι. Του άνοιξε διστακτικά. Με ένα πλαφ! τα ξεκόλλησε ένα-ένα αφήνοντας…

Η Κρυστάλ κοιτούσε για αρκετή ώρα το μικρό κουτί που κρατούσε στα χέρια της. Ήθελε όσο τίποτα άλλο να μάθει την αλήθεια, όμως φοβόταν παράλληλα αυτά που θα ανακάλυπτε. Πήρε…

Μέσα σ’ εκείνο το στενό, μαύρο φόρεμα με την αποκαλυπτική πλάτη, έδειχνε τόσο κομψή, που ήταν σχεδόν αδύνατο να μη μαγνητίσει κάθε βλέμμα. Τα μαλλιά της, στο ίδιο χρωματικό μοτίβο…

Έπειτα από αρκετό καιρό επιστρέφω στον τόπο εκείνο που μεγάλωσα.. Στον τόπο που ήρθα με την οικογένειά μου ως ξένος και τώρα, είκοσι χρόνια μετά, τον νιώθω δικό μου σα…

«Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή…» Κ. Καβάφης Το φθινόπωρο του 2008 μετακόμισα στα Γιάννενα όπου σπούδασα…

Κανείς δεν περίμενε πως ένα τόσο όμορφο πρωινό θα μπορούσε να μετατραπεί σε κόλαση . Δεν πέρασε από κανενός το μυαλό πως μια τόσο όμορφη μέρα θα μπορούσε να οδηγήσει…

Το πρωί, αφού έψησε τον καφέ -ελληνικός στην χόβολη- αφού μούσκεψε το προχθεσινό ψωμί που τώρα ήταν παξιμάδι, βγήκε στην αυλή της να σκουπίσει, ως το συνήθιζε. Η ψάθινη σκούπα…

Δύσκολο να είσαι λύκος. Πολύ δύσκολο. Κατ’ αρχήν, όλοι σε παίρνουν με κακό μάτι. Γιατί; Γιατί, βασικά, σε όλα τα παραμύθια κάποιον τρως. Βέβαια, θεωρείσαι σαρκοφάγο ζώο, άρα όντως πράγματι…

Δεν χρειάστηκε παραπάνω από ένα βλέμμα. Το ήξερε… το ένιωθε… Μεταξύ τους οι «κοινές» λέξεις ήταν πάντα περιττές. Η έκφραση του προσώπου της, όταν τον είδε ήταν προφανής. Τον είχε…

1956 Ήταν μόνη. Ήταν ντυμένη. Ήταν έτοιμη. Είχε μπροστά της τον μικρό καθρέφτη από τον διάδρομο, είχε έρθει λόγω της περίστασης στο δωμάτιό της, ακουμπισμένος στο κεφαλάρι του κρεβατιού της.…

Είχε πέσει το σκοτάδι και ο κήπος του συνοικιακού καφέ βρισκόταν σε ανοιξιάτικη έξαρση. Οι πρώτες καρέκλες είχαν βγει έξω, οι μαξιλάρες, τα ρεσό, τα τραπεζάκια.Ολόγυρα σκεπασμένα τα πάντα με…

Αν ήταν μια άλλη βραδιά, ο Πάτροκλος θ’ απολάμβανε εκστασιασμένος, μέσα σ’ αυτή την υποβλητική ατμόσφαιρα, τη συντροφιά του παππού Ερμή. Όχι όμως και τούτη. Τούτη τη βραδιά, μια άγρια…

Μου μένουν μοναχά λίγες ώρες.Μόλις χαράξει θα οδηγηθώ στο εκτελεστικό απόσπασμα και λίγο μπαρούτι θα στραγγίξει μονομιάς όση ζωή θα μου απέμενε διαφορετικά.Δε με πειράζει όμως.Στα πενήντα τρία μου χρόνια…

Το τηλέφωνο χτύπησε τις πρώτες πρωινές ώρες, εκεί λίγο μετά τις 6. Τότε που η μάνα του ήξερε πως θα έχει ξυπνήσει, θα έχει ήδη φτιάξει τον καφέ του και…

Άνοιξε τα μάτια του και το φως που έμπαινε από τα παντζούρια του φάνηκε διαφορετικό, σαν να είναι πιο δυνατό από τα άλλα πρωινά. «Κάτι δεν πάει καλά» σκέφτηκε και…

H Ίζο ένιωθε τον καυτό ήλιο να ταλαιπωρεί τους γυμνούς ώμους της και η αγωνία της άρχισε να κορυφώνεται.  Όλοι γύρω της φαίνονταν ενθουσιασμένοι, σχεδόν πανηγύριζαν. Οι υπηρέτριες της βρίσκονταν…

Εκείνη την αποφράδα ημέρα, τη θυμάμαι σαν χθες. Έχει αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη της πάνω στην ψυχή μου. Όσα χρόνια κι αν πέρασαν, ο χρόνος δε στάθηκε ικανός να ξεριζώσει…