MAX MAGAZINE

Πίστευα ότι δεν ήταν αληθινή… Μία κορίτσι να ανακατεύει τις στάχτες. Η νονά νεράιδα. Ποια πιστεύει στις νεράιδες… άσε που οι περισσότερες νονές δεν σε θυμούνται όταν μεγαλώσεις λίγο… Κάποιες…

Την λέγανε Άννυ. Ήτανε ψηλή κι αδύνατη. Στέκα θα την λέγαμε στην Ελλάδα. Είχε όμως στυλ. Παρ’ όλη την αδυναμία της ήτανε ελκυστική.  Έτσι τουλάχιστον μου φαινότανε εμένα. Πάντα καλοντυμένη…

Είναι μια μέρα από εκείνες τις ευθείες. Που ξυπνάς και δεν θες να κάνεις τίποτα. Δυσκολεύεσαι να σηκωθείς από το κρεβάτι, να πλυθείς, να χτενιστείς, να βουρτσίσεις τα δόντια σου…

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του ήταν ο υπερήλικας άντρας, με τη ματιά του να πλανιέται, ονειρικά. Σαν αμαρτία – φευγάτη από την κόλαση – η σκέψη του: λύτρωση που ψάχνει. Σα…

Τετάρτη, 16  Αυγούστου 1975 Αγαπημένη μου μητέρα, Όταν το γράμμα αυτό φτάσει στα χέρια σου, θα έχω ήδη φύγει από αυτόν τον κόσμο! Δεν θέλω να στενοχωρηθείς, ούτε να κλάψεις…

Αχώριστοι εδώ και ένα χρόνο, ακριβώς όσο μετρούσε και η σχέση τους. Ένας χρόνος δύσκολος με αντίξοες συνθήκες και μια σχέση εξ αποστάσεως, η οποία άντεξε και κατάφερε να επιβιώσει.…

Οι γυναίκες της οικογένειάς μου, όταν πενθούν, δεν φοράνε μαύρα. Μπαίνουν στο σπίτι, κατεβάζουν τα ρολά, κλείνουν τα παντζούρια και κλειδώνουν την εξώπορτα. Βγάζουν από το μπαούλο τους χοντρούς, καφέ…

Η γιαγιά Πανδώρα ήταν μια πολύ γλυκιά γυναίκα, όλοι την αγαπούσαμε. Ήταν ανοιχτόκαρδη, διασκέδαζε με κάθε ευκαιρία. Έκανε σοβαρές συζητήσεις, ωστόσο δε μιλούσε ποτέ για τα χρόνια στη Σμύρνη και…

«Αγάθη, Αγάθη! Έλα γρήγορα! Πού είσαι, Αγάθη;» Η φωνή της μαμάς μου βγαίνει σε κοφτές, φάλτσες κραυγές που μαχαιρώνουν τον βαθύ μου ύπνο. Πετάγομαι απ’ το κρεβάτι και παραπατάω στο…

«Μαύρη η ώρα κι η στιγμή που σε γέννησε αυτή η σκύλα η μάνα σου, που κακό χρόνο να ‘χει, και σε φορτώθηκα εγώ στην καμπούρα μου… Τι αμαρτίες πληρώνω,…

Οι στήλες καπνού υψώνονταν στον ουρανό πάνω από την πόλη. Ο δούκας μπορούσε να τις δει από χιλιόμετρα μακριά. Ένα μαύρο σύννεφο απλωνόταν και κάλυπτε την πρωτεύουσα του εχθρού του.…

Το παιδί κόλλησε τη μύτη του στο τζάμι της πόρτας  και τον κοιτούσε επίμονα. Καθόταν, μόνος του  ,σκυθρωπός  ,βυθισμένος στις σκέψεις του . Κάθε τόσο έβγαζε από την εσωτερική τσέπη…

Ο Δημήτρης έφτασε στην πολυκατοικία με τα 7 μπαλκόνια, ακόμη μια φορά καθυστερημένος. Χτύπησε το θυροτηλέφωνο και ανέβηκε τη σκάλα μετρώντας και τα 35 σκαλιά. Η πόρτα ήταν ήδη ανοιχτή…

«Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που άρχισες επιτέλους να ξαναζείς». Διαβάζει και ξαναδιαβάζει το μήνυμα της φίλης της στο κινητό. Είναι η μόνη που ξέρει τα πάντα για αυτήν. Σχεδόν τα…

Καθώς τραντάχτηκε από το σκούντημα της μάνας του που προσπαθούσε ώρα τώρα να τον ξυπνήσει τα μάτια του γέμισαν δάκρυα. Μα γιατί δεν τον άφηνε στην ησυχία του. Ήθελε να…

Η ουρά αναμονής στο Γραφείο Μεταθανάτιας Εργασίας ήταν ατελείωτη. Έστριβε σαν φίδι γύρω από τα αποστειρωμένα κολωνάκια, πέρναγε έξω από την δίφυλλη γυάλινη πόρτα, συνέχιζε στον μακρύ διάδρομο, κατέβαινε τα…

Μερικές σχέσεις είναι καρμικές. Ένας αρχαίος Ιαπωνικός μύθος λέει πως μια αόρατη κόκκινη κλωστή δένει τους ανθρώπους που κάποια στιγμή η μοίρα, με κάποιον ανεξήγητο τρόπο, θα τους φέρει κοντά.…

Κοίταξε τις πολυκατοικίες που αγκάλιαζαν γύρω -γύρω το πάρκο. Ανέβαιναν από τη μια πλευρά και ύστερα πάλι, κατέβαιναν την πλαγιά, από την άλλη. Έμοιαζαν με εκείνες τις φαρδιές, φανταχτερές κορδέλες…

Ι. Πέμπτη Πολύ πρωί – 5 και μισή η ώρα. Ο Αντώνης, καθισμένος στο γραφείο του, άναψε το τρίτο του τσιγάρο με χέρια που τρέμανε. Ήπιε μια γουλιά απ’ τον…

Μόλις ξύπνησε από έναν ύπνο ελαφρύ, σκέτο γλυκασμό και ανακάθισε στο κρεβάτι του. Είχε δύο μήνες να ευχαριστηθεί ύπνο λόγω του παρατεταμένου φετινού καύσωνα, ο οποίος ξεκίνησε στα τέλη του…

Κοίταξα το είδωλό μου στον καθρέφτη. Δυσκολεύτηκα να πιστέψω ότι μετά από τόσους μήνες θα το έκανα. Θα της έλεγα την αλήθεια για την πραγματική μου ταυτότητα. Τα κατάλευκα πουπουλένια…

Ήξερε πως δεν θα είχε πολύ χρόνο στην διάθεση του. Το κατάστημα βρισκόταν στην πιο ακριβή συνοικία της πρωτεύουσας. Είχε ακούσει πως εκεί σύχναζαν καλλιτέχνες, πολιτικοί, επιχειρηματίες, καλοντυμένες και πολυταξιδεμένες…

Κανείς δεν ξέρει τη σιδερένια γέφυρα καλύτερα από αυτόν. Είναι εκεί, πάντα είναι εκεί. Δεν περπατάει όπως οι υπόλοιποι, είναι καθισμένος ή ξαπλωμένος. Τα ρούχα του είναι φθαρμένα και γεμάτα…

Μια όμορφη ημέρα θέλω να χάσω την δουλειά μου. Μια ημέρα όμορφη, ανοιξιάτικη, με ήλιο περίσσιο. Θέλω τη μέρα εκείνη, μπαίνοντας στο ίδιο γραφείο, ανοίγοντας την ίδια πόρτα, σκεπτόμενος σχεδόν…