Ερασιτέχνες Δολοφόνοι, οχτώ διηγήματα το ένα εντελώς διαφορετικό από το άλλο και ακόμα πιο απρόβλεπτο. Όταν ξεκίνησα την ανάγνωση του βιβλίου περίμενα να διαβάσω κάτι εντελώς διαφορετικό απ’ αυτό που τελικά αντίκρισα. Και αυτό μόνο αρνητικό δεν ήταν. Εντυπωσιάστηκα, ανατρίχιασα, αγανάκτησα μαζί με τον αφηγητή και τέλος λυτρώθηκα μέσα από κάθε μία ξεχωριστά.
Λίγα λόγια για το Ερασιτέχνες Δολοφόνοι
Στο σύνολό του υπόσχεται να σε αφήσει ξάγρυπνω, με πολλές ανασφάλειες για τους γύρω σου και σίγουρα με ανάμεικτα συναισθήματα για όσα υπάρχουν πίσω από το κάθε νόημα. Αυτό που με έβαλε σε σκέψεις ήταν ο τίτλος. Ένιωσα ότι ήταν απόλυτα τεραστιός και έπειτα άρχισα να σκέφτομαι και να αναλύω μέσα μου το κατά πόσο αυτό στέκει. Ποιος είναι πραγματικά ερασιτέχνης δολοφόνος; Και γιατί να αποκαλεστεί έτσι; Αν όλα ήταν προσχεδιασμένα μετράει το ότι απλά δεν έχει διαπράξει κάποιον άλλο φόνο πρωτύτερα; Και αν οι φόνοι οφείλονται σε αυτόν και είναι πολλοί, αλλά στην ουσία δεν έχει κάνει κάτι ο ίδιος; Είναι και πάλι ερασιτέχνης; Εγώ προσωπικά θα πω ένα μεγάλο μπράβο γι’αυτό στον συγγραφέα, καθώς αυτό ακριβώς μου αρέσει στα αναγνώσματά που καταλήγουν στα χέρια μου. Να ψάχνω έπειτα να βρω πως όλα δένουν μεταξύ τους και πως όλα εξηγούνται.
Μία μικρή ανάλυση των διηγημάτων
Μιας και οι ιστοριές με μάγεψαν και με ανησύχησαν το ίδιο πολύ, θα πω λίγα λόγια για την κάθε μία ξεχωριστά. Αν και θα προσπαθήσω, θα προσπαθήσω επιμένω, να μην επεκταθώ τόσο που να σας χαλάσω την δική σας πρώτη επαφή με το κείμενο. Και πιστέψτε με αξίζει να το πάρετε στα χέρια σας και πραγματικά θα ήθελα να μου πείτε έπειτα αν αντέξατε να το αφήσετε χωρίς πρώτα να το ολοκληρώσετε. Γιατί εγώ παραδέχομαι ότι δεν μπόρεσα.
Μαύρος Γάτος: Μία ιστορία που από τις πρώτες τις σελίδες με έκανε να νιώσω μία νοσταλγία για τον πρώτο καιρό που μετακόμισα Αθήνα. Φυσικά, δεν έκανα όσα ο αφηγητής μας και δεν έμενα στα μέρη που έμενε εκείνος, όμως η πρώτη επαφή είναι νοσταλγική μπορώ να πω. Ήταν από τα κείμενα που με έκαναν να νιώσω την παγίδα που υπέβοσκε σε κάθε σχεδόν σελίδα, φυσικά συνεχώς ένιωθες ότι κάτι διαφορετικό θα συμβεί απ’ αυτό που όντως συνέβη. Ένιωσα αγανάκτηση, λύπη και τέλος κάποιο μικρό αίσθημα δικαίου, καθώς αν κάποιος το έβλεπε από την σκοπιά άλλου αφηγητή όλο αυτό ήταν αρκετά άδικο.
Ο Μίμος: Δεν ξέρω πως να εκφράσω το τι ακριβώς με έκανε να νιώσω το συγκεκρίμενο κείμενο σε σύγκριση με τα υπόλοιπα από το Ερασιτέχνες Δολοφόνοι. Σίγουρα έκπληξη, καθώς ήταν τόσο προσεγμένο και τόσο διαφορετικό από το πρώτο που κατάλαβα αμέσως πως κάθε ιστορία θα έχει την δική της εντελώς φωνή και ας προέρχεται από τον ίδιο άνθρωπο. Ένα γράμμα, ένα τεράστιο γράμμα προς τον σημαντικότερο άνθρωπο στην ζωή κάθε ανθρώπου. Θα πω ψέματα αν δεν παραδεχθώ ότι διέκοψα την ανάγνωση για να μιλήσω λίγη ώρα με την μητέρα μου. Δεν είναι εύκολο να εκφράσεις όσα νιώθεις και όσα φοβάσαι στον άνθρωπο που σε μεγάλωσε. Κι όμως ο Μίλτος, το έκανε. Η κατάθεση ψυχής που εμείς διαβάσαμε μέσα από την δική του οπτική, μπορεί να είναι κάπως θολή και περίεργη, όμως δεν παύει να είναι ακριβώς αυτό. Είναι από αυτά που με συγκίνησαν και με άγγιξαν πιο πολύ. Και ανυπομονώ να το διαβάσω ξανά. Η αλήθεια είναι ότι φυσικά κατανοείς ότι κάτι δεν πάει όπως θα περίμενες και κάπου εκεί αρχίζεις να κάνεις εικασίες. Όμως ακόμα και αν το βρεις δεν παύει να είναι απολαυστική η πορεία του.
Λυδία: Μία ιστορία που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια σου σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και ας κρατάει μια ζωή. Ένα και πάλι εντελώς διαφορετικό ύφος, με τόσο γλυκό δοσμένο τρόπο. Απόλαυσα την όλη διαδικασία και ας ένιωσα τόση λύπη στο τέλος της. Κι όμως ποιος ξέρει; Αν όντως όλα δεν είναι απλά μια στιγμή. Μια στιγμή και τίποτα παραπάνω. Για το συγκεκριμένο ανάγνωσμα δεν θα ήθελα να αποκαλύψω πολλά, καθώς πρέπει κάποιος να το διαβάσει χωρίς να γνωρίζει τι θα ακολουθήσει.
Ο Άνθρωπος του Βάλτου: Περνάμε σε κάτι που με γέμισε καθαρή οργή. Σε κάτι που ειλικρινά με κάνει να φοβάμαι την φύση του ανθρώπου και του μίσους του. Οι δεισιδαιμονίες δεν θα πάψουν ποτέ να υφίστανται μέρος του πολιτισμού μας, όμως αυτό πολλές φορές μας φτάνει σε αλήθειες που πληγώνουν. Σε ανθρώπους που φυλακίζονται γιατί δεν άντεξαν να μείνουν άπραγοι στην αδικία που τους συνέβη. Μετά όμως, όταν όλα ξεθωριάσουν, εκεί ακριβώς βλέπεις ότι το μίσος είναι απλά ένα σκουλήκι που φωλιάζει στα σωθικά μας και τα κατατρώει, κάνοντάς μας να προβούμε σε φριχτές πράξεις. Αυτά είναι όλα όσα νιώθω από την ανάγνωση αυτού του διηγήματος.
Αιρετικός: Μία ιστορία η οποία μας ταξιδεύει σε άλλες εποχές. Το ίδιο σκοτεινές με τις δικές μας, αλλά με τον δικό της τρόπο. Πόσοι πρέπει να θυσιαστούν στο όνομα του θεού για να πάψει αυτό το κυνηγητό για όσους πιστεύουν σε κάτι διαφορετικό; Πόσες γυναίκες πέθαναν επειδή θεωρήθηκαν μάγισσες, είτε γιατί κάποιος άντρας τις ποθούσε και εκείνες δεν ενέδιδαν, είτε γιατί ήταν απλά υπερβολικά μοναχικές και όμορφες, μία εποχή που αυτά τα δύο αρκούσαν για να κρεμαστείς και να καείς. Όμως τι γινόταν με τους ανθρώπους που απλά δεν πίστευαν τυφλά όσα υποστήριζε η εκκλησία; Τι γινόταν με εκείνους που ήθελαν να εξερευνήσουν πράγματα που θα έκαναν τον κόσμο να πάει παρακάτω και να δει όσα δεν μπορούσε τότε ούτε να φανταστεί.
Ποιος Μίλησε; : Εδώ συναντάμε μία ιστορία, που με μάγεψε. Έχω απίστευτη φοβία για τις κούκλες εγγαστρίμυθους, πόσο μάλλον όταν αυτή η κούκλα είναι σε ένα σχετικά απόμερο μέρος με εσένα και έναν μόνο άνθρωπο ακόμα που της δίνει ζωή. Δεν νομίζω ότι θα ήμουν τόσο ψύχραιμη όσο ήταν ο αφηγητής μας. Και σίγουρα δεν θα είχα σώας τα φρένας μετά από λίγο καιρό μαζί της. Αυτό έρχεται να αντιμετωπίσει λοιπόν ο Στράτος, αφηγούμενος σε εμάς την ιστορία που εκείνος έζησε δίπλα στην Ανδρονίκη, μία κοπέλα μοναχική και ιδιαίτερη. Και την κούκλα της την Ναυσικά. Για μένα ήταν αρκετό για να κοιτάζω γύρω μου μέσα στο σπίτι στα σκοτάδια. Νομίζω ότι θα ήθελα πάρα πολύ να διαβάσω μετά απ’ αυτό οτιδήποτε έχει εκδόσει ή θα εκδόσει ο Λευτέρης Μπούρος, πέρα από το Ερασιτέχνες Δολοφόνοι.
Άγια Νύχτα: Μερικές φορές όταν κάθεσαι παρέα με άντρες που έχουν τελειώσει τον στρατό, τους ακούς να αναπολούν και να διηγούνται ιστορίες και περιπέτειες που έζησαν στην θητεία τους. Όμως ποτέ δεν είναι όλες τους ευχάριστες. Αυτό έρχεται να μας αποδείξει η ιστορία αυτή. Φέρνοντας μας σε μία περιοχή με ιστορίες για φαντάσματα που αποδεικνύει πως δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ανθεκτικοί σε αυτά και πως πρέπει να υπάρχουν όρια και στις πλάκες, μα και στο πόσο ζορίζομαι τον καθένα γύρω μας.
Η Μέρα που έγινα Δολοφόνος: Ένα μικρό κομμάτι μα εξίσου δυνατό με όλα τα υπόλοιπα μέσα από αυτά που έρχεται να μας πει κατάμουτρα. Πώς η αποχαύνωση στις τηλεοράσεις, τα κινητά και οτιδήποτε άλλο μας κρατάει σε λήθαργο, μπορεί να μας κάνει να προβούμε σε πράξεις που ούτε καν τις αντιλαμβανόμαστε.
Περίληψη από το οπισθόφυλλο του Ερασιτέχνες Δολοφόνοι
Οι 8 αφηγητές της συλλογής που κρατάτε στα χέρια σας, θα μιλήσουν για ιστορίες εγκλημάτων:
Για ένα ερωτικό τρίγωνο που κάνει κακό στην υγεία, για μια βεντέτα με αθώα θύματα, για έναν παράξενο τύπο που καταδιώκει δεκαοκτάχρονους περιπτεράδες.
Οι σκέψεις και οι πράξεις των πρωταγωνιστών καθοδηγούνται συχνά από οργή. Από εκδικητική μανία. Από φόβο και διαστρεβλωμένη αντίληψη της πραγματικότητας.
Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει τους θανατηφόρους κινδύνους που κρύβει μια συσκευή τηλεόρασης;
Ποια ήταν τα βασανιστήρια που περίμεναν τα φωτισμένα μυαλά του Μεσαίωνα;
Πόσο μακάβρια μπορεί να γίνει η συγκατοίκηση ενός αλκοολικού με μια εγγαστρίμυθη;
Και τελικά, τι θα συμβεί όταν τo φάντασμα ενός αστικού μύθου επιστρέψει στο φυλάκιο που γεννήθηκε;
Λίγα λόγια για τον Συγγραφέα του Ερασιτέχνες Δολοφόνοι
Βιογραφικό Συγγραφέα
