Διαγωνισμός Διηγήματος - Page 2

«Η όρασή μου στερεύει καθώς κι όλες μου οι αισθήσεις γιατί εσύ με περιέχεις οπότε με απορροφάς και αντανακλάς το καλύτερο απ’ ότι έχω, βλέπεις βαθύτερα κι εγώ αρνούμαι να…

Αγγλία 1882 Κάστρο Μπέρλοου Ο Έντουιν κοίταξε τη θυγατέρα του στα μάτια και περίμενε την απάντησή της. Την αγαπούσε πολύ και δεν ήθελε η απόφασή του να την επηρεάσει αρνητικά.…

Το πρόσωπο της γυναίκας φωτίστηκε. «Αυτό που η κάμπια ονομάζει τέλος του κόσμου, η ζωή το λέει πεταλούδα…». Κοίταξε σαν χαμένη την κόρη της φίλης της. Ένα αμήχανο χαμόγελο σχηματίστηκε…

Η δεκαοχτάχρονη Νεφέλη μέσα στην τρέλα της αγάπης της για τον Παύλο άργησε να αντιληφθεί τον καμουφλαρισμένο εχθρό και να αποφασίσει να τον αποτινάξει από πάνω της. Δεν είχε περάσει…

Ο ουρανός αποκτούσε το πιο έντονο λιλά του, καθώς ένα κορίτσι έπεφτε στη μέση αυτής της γκρίζας ξεχασμένης πόλης. Τα πόδια της άγγιξαν το λιθόστρωτο τη στιγμή ακριβώς που ξεκινούσε…

Ημέρα 1η «Τι ωραία που φαίνεται η θάλασσα από εδώ; Θαρρώ ότι αν ο Θεός μου έδινε την επιλογή να υποδείξω τον τρόπο που θα ήθελα να πετάξει η…

Έτος: 2530. Πολλά χρόνια στο μέλλον, η ανθρωπότητα έχει πλέον φτάσει στο απόγειο της τεχνολογίας της. Φύση και άνθρωπος συνυπάρχουν σε απόλυτη αρμονία, δημιουργώντας μια ονειρική κατάσταση, όπου ο καθένας…

«Όλη μου η ζωή, ένας αριθμός…», συλλογίστηκε η Νατάσα, καθώς έπλεε προς το νησί εκείνο το μεσημέρι του Ιουλίου. Η καταγάλανη θάλασσα της έφερνε στο νου στιγμές απόλυτης ευτυχίας, τις…

Ήταν μια ζεστή νύχτα καλοκαιριού. Εκείνο το βράδυ είχαν τσακωθεί για έναν πολύ ασήμαντο λόγο. Εκείνος βγήκε έξω στο μπαλκόνι να ηρεμήσει λίγο, να σκεφτεί την κατάσταση, να κάνει την…

Πράξη Πρώτη Βράδυ. Δύο ξένοι στο θεωρείο ενός άδειου αραχνιασμένου θεάτρου. Εσύ: Γεμίζεις το ποτήρι σου με μολυβένια σιωπή και πίνεις εις υγείαν της «ουσιώδους επικοινωνίας» μας. Τι…

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η πρώτη εικόνα που ξεπηδάει σαν ορμητικός χείμαρρος μέσα στο μυαλό μου είναι η μάνα μου να κάθεται να κλαίει…

Μία αἴθουσα κρύα καί σκοτεινή, αὐτή ξαπλωμένη σε ἕνα σιδερένιο κρεβάτι, καί μηχανήματα ποῦ τα καλώδια τους καταλήγουν ἀπάνω της. Στά χέρια της, στό στέρνο της. Μιά ὀθόνη με πράσινα…

Ελπίζω να μου κάνει την τιμή απόψε. Φίλε Μορφέα πήγες παντού, εγώ τίποτα…κι όσο αργά κι αν είναι, εσύ βολτάρεις ακόμα. Με το βλέμμα καρφωμένο στις σκιές σε περιμένω, να…

Από το κλειστό γυάλινο παράθυρο μπορούσες εύκολα να διακρίνεις τα έντονα χρώματα του ουράνιο τόξου που πρόβαλε επιβλητικά. Ήταν μόλις πριν από λίγο που σταμάτησε η ξαφνική μπόρα και ο…

                                                                                                                              Στη μνήμη του Κωστή Στεφανόπουλου   -Δεν χρειάζεται να κουράζεστε, κύριε Πρόεδρε! Έχουμε τυπικές απαντήσεις γι’ αυτές τις επιστολές. Τυποποιημένες… Το χέρι του Προέδρου σταμάτησε να γράφει. Το…

Η καλή μου πένα έτρεχε πάνω στο χαρτί. Δεν την είχα ξαναδεί να τρέχει έτσι. Κάτι σημαντικό έχει να πει. Το βλέπω! Με εκπλήσσει που δεν σταματάει. Συνήθως με αφήνει…

              Καμιά επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Με άφησαν μόνο και έρημο. Δεν πρέπει να παραπονιέμαι, ήταν μια φυσική κατάληξη των πραγμάτων, όπως τη βροχή που είναι έτοιμη να…

Θρανία ξύλινα, βαμμένα πράσινα , δύο θέσεων, που χωρούσαν όμως και τρεις αν στριμωχνόσουν. Πίνακας μαύρος, που έγραφες με κιμωλία. Σφουγγάρι πράσινο που κρεμόταν στην άκρη του μαυροπίνακα με σπάγκο.…

Ήταν μια από εκείνες τις μέρες που ξυπνούσα χωρίς κέφια, όπως συνήθιζες να λες. Με λόγο, θα έλεγα εγώ. Έβαλα τον καφέ στο μάτι κι εσύ έβγαλες τις κούπες από…

Μπήκε στη καμπίνα της και η πόρτα έκλεισε ερμητικά πίσω της. Ξάπλωσε πάνω στο κρεβάτι και άφησε τις σκέψεις της να γεμίσουν το χώρο. Οι εικόνες του χτες προβάλλονταν συγκεχυμένες…

Ο ίδιος ποτέ του δεν είχε σκεφτεί να σταματήσει. Εξάλλου του άρεσε αυτή η συνήθεια. Ήτανε μέρος της ζωής του, είχε γίνει ένα με αυτό. Χωρίς αυτή δεν μπορούσε να…

Η ατέλεια μου Από την στιγμή που γεννήθηκα – σύμφωνα με τα λεγόμενα των γονιών μου- τους έκαναν εντύπωση τα… ιδιαίτερα αυτιά μου. Δεν ήταν απλά μεγάλα, αλλά είχαν και…

Παππού μου, γεια σου. Ο Τζουνέιντ είμαι. Ήθελα καιρό να σου γράψω, αλλά δεν ήξερα πώς να στείλω το γράμμα. Τώρα βρήκα έναν καλό κύριο, Μπάμπη τον λένε, που ήρθε…

Στη μικρή πόλη κυριαρχούσε μια περίεργη ανασφάλεια. Την προηγούμενη μέρα είχε ανακοινωθεί ο τρίτος θάνατος αποφοίτου της χρονιάς 1979 του τοπικού λυκείου. Ο χορός των γεγονότων είχε αρχίσει δύο χρόνια…