Διαγωνισμός Διηγήματος - Page 8

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου όλες οι μνήμες μου συνδέονται με μυρωδιές. Τα παιδικά μου χρόνια έχουν τη μυρωδιά του δωματίου της πρώτης μου φίλης. Δεν είναι τόσο…

Η Χριστίνα προχωρούσε με γοργό βήμα στην κατηφόρα. Ο ήχος που έκαναν τα τακούνια της στις πέτρινες πλάκες είχε συγχρονιστεί πλήρως με το ρυθμό με τον οποίο η καρδιά της…

«Πάτερ, αμάρτησα». Η γυναίκα, πεσμένη στα γόνατα, κοίταξε ικετευτικά τον πνευματικό της, περιμένοντας κάποια απόκριση, ένα έναυσμα για να προχωρήσει.  Ο παπα-Χαράλαμπος, ένας γεράκος απροσδιόριστης ηλικίας, της έκανε νόημα να…

-Πώς σέρνεσαι έτσι κοπέλα μου; Δεν σκέφτεσαι ότι υπάρχουν παιδιά εδώ τριγύρω που μπορεί να σε δουν; -Κοίτα τη Νίκο. Κοίτα τα χάλια της. Φαντάσου σε τι οικογένεια μεγάλωσε. Μην…

   Οι γκρίζες βουνοκορφές αντιφέγγιζαν στις ερυθρωπές ανταύγειες του ήλιου που αργοπέθαινε όπως κάθε μέρα υποχωρώντας πρόθυμα στο αέναο κάλεσμα της Νύχτας που θα ξεπρόβαλε. Το απαλό φως του διακλαδίζονταν…

Ένας άνδρας μπαίνει σ’ένα ασανσέρ. Πατάει το κουμπί με τον αριθμό οχτώ και περιμένει κοιτάζοντας το ρολόι του. Είναι ένα ακριβό ρολόι και αντλεί ευχαρίστηση, απ το βλέμμα των άλλων,…

«Οι οικογένειες των δύο ατόμων συνήθως αποτελούνται από ένα άτεκνο πατέρα και μία άτεκνη μητέρα. Ένας τέτοιος άτεκνος πατέρας είμαι και εγώ. Πραγματικά δεν ξέρω αν τα παιδιά μου θέλουν…

Παράδοση της ιστορίας από τον πρωταγωνιστή όπως αυτή ανευρέθηκε: “Κάποτε γεννήθηκα, δεν το θυμάμαι αλλά μου το είπαν, και υποθέτω πως αλήθεια θα ‘ναι. Σημαδιακή ημέρα στη ζωή ενός…

Κοίταξε μουδιασμένος έξω από το παράθυρο τον κόσμο , που  συνέχιζε να περπατά αμέριμνος. Μόλις πριν λίγο , έμαθε ότι ο παιδικός του φίλος, ο Χαρίλαος, είχε ένα πολύ σοβαρό…

Αυτά τα ανέμελα φοιτητικά βράδια, τι ανεκτίμητη αξία;  Αυτά τα βράδια που κι όσα χρόνια κι αν περάσουν πάντα θα μένουν ανεξίτηλα και χαραγμένα στις καρδιές όλων. Τότε που βγαίνανε…

Πίστευα ότι δεν ήταν αληθινή… Μία κορίτσι να ανακατεύει τις στάχτες. Η νονά νεράιδα. Ποια πιστεύει στις νεράιδες… άσε που οι περισσότερες νονές δεν σε θυμούνται όταν μεγαλώσεις λίγο… Κάποιες…

Την λέγανε Άννυ. Ήτανε ψηλή κι αδύνατη. Στέκα θα την λέγαμε στην Ελλάδα. Είχε όμως στυλ. Παρ’ όλη την αδυναμία της ήτανε ελκυστική.  Έτσι τουλάχιστον μου φαινότανε εμένα. Πάντα καλοντυμένη…

Είναι μια μέρα από εκείνες τις ευθείες. Που ξυπνάς και δεν θες να κάνεις τίποτα. Δυσκολεύεσαι να σηκωθείς από το κρεβάτι, να πλυθείς, να χτενιστείς, να βουρτσίσεις τα δόντια σου…

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι του ήταν ο υπερήλικας άντρας, με τη ματιά του να πλανιέται, ονειρικά. Σαν αμαρτία – φευγάτη από την κόλαση – η σκέψη του: λύτρωση που ψάχνει. Σα…

Τετάρτη, 16  Αυγούστου 1975 Αγαπημένη μου μητέρα, Όταν το γράμμα αυτό φτάσει στα χέρια σου, θα έχω ήδη φύγει από αυτόν τον κόσμο! Δεν θέλω να στενοχωρηθείς, ούτε να κλάψεις…

Αχώριστοι εδώ και ένα χρόνο, ακριβώς όσο μετρούσε και η σχέση τους. Ένας χρόνος δύσκολος με αντίξοες συνθήκες και μια σχέση εξ αποστάσεως, η οποία άντεξε και κατάφερε να επιβιώσει.…

Οι γυναίκες της οικογένειάς μου, όταν πενθούν, δεν φοράνε μαύρα. Μπαίνουν στο σπίτι, κατεβάζουν τα ρολά, κλείνουν τα παντζούρια και κλειδώνουν την εξώπορτα. Βγάζουν από το μπαούλο τους χοντρούς, καφέ…

Η γιαγιά Πανδώρα ήταν μια πολύ γλυκιά γυναίκα, όλοι την αγαπούσαμε. Ήταν ανοιχτόκαρδη, διασκέδαζε με κάθε ευκαιρία. Έκανε σοβαρές συζητήσεις, ωστόσο δε μιλούσε ποτέ για τα χρόνια στη Σμύρνη και…

«Αγάθη, Αγάθη! Έλα γρήγορα! Πού είσαι, Αγάθη;» Η φωνή της μαμάς μου βγαίνει σε κοφτές, φάλτσες κραυγές που μαχαιρώνουν τον βαθύ μου ύπνο. Πετάγομαι απ’ το κρεβάτι και παραπατάω στο…

«Μαύρη η ώρα κι η στιγμή που σε γέννησε αυτή η σκύλα η μάνα σου, που κακό χρόνο να ‘χει, και σε φορτώθηκα εγώ στην καμπούρα μου… Τι αμαρτίες πληρώνω,…

Οι στήλες καπνού υψώνονταν στον ουρανό πάνω από την πόλη. Ο δούκας μπορούσε να τις δει από χιλιόμετρα μακριά. Ένα μαύρο σύννεφο απλωνόταν και κάλυπτε την πρωτεύουσα του εχθρού του.…

Το παιδί κόλλησε τη μύτη του στο τζάμι της πόρτας  και τον κοιτούσε επίμονα. Καθόταν, μόνος του  ,σκυθρωπός  ,βυθισμένος στις σκέψεις του . Κάθε τόσο έβγαζε από την εσωτερική τσέπη…

Ο Δημήτρης έφτασε στην πολυκατοικία με τα 7 μπαλκόνια, ακόμη μια φορά καθυστερημένος. Χτύπησε το θυροτηλέφωνο και ανέβηκε τη σκάλα μετρώντας και τα 35 σκαλιά. Η πόρτα ήταν ήδη ανοιχτή…

«Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που άρχισες επιτέλους να ξαναζείς». Διαβάζει και ξαναδιαβάζει το μήνυμα της φίλης της στο κινητό. Είναι η μόνη που ξέρει τα πάντα για αυτήν. Σχεδόν τα…