Το Autumn Sonata είναι μία ταινία δράματος του 1987, σε σενάριο και σκηνοθεσία του αξεπέραστου Ingmar Bergman. Η συγκεκριμένη ταινία ήταν η τελευταία μεγάλου μήκους του Σουηδού σκηνοθέτη, η οποία γυρίστηκε για κινηματογραφική προβολή. Να τονίσουμε πως, το έργο αυτό κέρδισε δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα για την Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία.
Η υπόθεση
Mετά από αρκετά χρόνια χωρισμού η Charlotte θα βρεθεί με την κόρη της Eva, η οποία έχει παντρευτεί τον πάστορα του χωριού. Η Charlotte είναι μία παγκοσμίου φήμης πιανίστρια και πολύ εκκεντρική, ενώ η κόρη της έχει μία πιο ήσυχη ζωή και φρονίζει την παράλυτη αδερφή της Elena. Ακόμα, η Eva έχει χάσει το μικρό της παιδί και η σχέση της με τον Viktor δεν είναι στην καλύτερη φάση της. Κατά την διάρκεια της συνύπαρξης των τριων γυναικών θα υπάρχουν αρκετές εντάσεις και αντιπαραθέσεις.
Συγκεκριμένα, οι έντονες παραθέσεις αφορούν την ζωή τους και την παραμέληση από την Charlotte, για να δώσει περισσότερη έμφαση στη καριέρα της. Στη συνέχεια, η Charlotte θα αρχίσει να βλέπει τα πράγματα με διαφορετική οπτική, για να ζητήσει στο τέλος συγχώρεση ενώ η κατάσταση της Elena γίνεται χειρότερη. Ένα πρωινό η Charlotte φεύγει με το τρένο και αφήνει στις κόρες της μία γλυκόπικρη γεύση, με την Eva να αρχίζει να έχει αυτοκτονικές τάσεις. Η Elena είναι ένα βήμα πριν την συναισθηματική κατάρρευση και η Eva στέλνει μια επιστολή στην μητέρα της, της οποίας η τύχη είναι αβέβαιη.
Κριτική
Στο Autumn Sonata ο Bergman είχε την τύχη να έχει στην διάθεση του δύο κορυφαίες ηθοποιούς. Συγκεκριμένα, την Ingrid Bergman στον ρόλο της μητέρας και την Liv Ullmann στον ρόλο της κόρης, σε δύο πολύνσυθετους και δύσκολους ρόλους. Η αντίθεση της αυστήρης μητέρας και του ολοκληρωμένου καλλιτέχνη, με την ευαίσθητη και αρχάρια κόρη, είναι το τεράστιο “ατού” της ταινίας. Ειδικότερα, δώστε έμφαση πως ένα απλό μουσικό όργανο όπως το πιάνο, γίνεται ένα ρεαλιστικό πεδίο μάχης μεταξύ των δύο γυναικών.
Ο σκηνοθέτης Ingmar Bergman δείχνει για άλλη μία φορά, γιατί ήταν από τους κορυφαίους της εποχής. Με τον μοναδικό και σκανδιναβικό του τρόπο, γεμίζει την οθόνη με μουντά και καταθλιπτικά χρώματα, με ένα χλωμό φως που αδυνατεί να φωτίσει τις ψυχές των ηθοποιών και να ζεστάνει την καρδιά τους. Ακόμα, η λογική και η τρέλα περπατάνε σε μία λεπτή κόκκινη γραμμή, προς έναν κόσμο μοναξιάς και στερημένου από αγάπη, ελπίδα και όνειρα. Τέλος, η ταινία κουβαλά μία νότα απαισιοδοξίας και είναι απόλυτα ελεύθερη από τις κλασικές μυθοπλασίες του αμερικανικού κινηματογράφου.
Αξίζει να την δώ;
Το Autumn Sonata σίγουρια είναι μια βαριά ταινία, αλλά όχι ασήκωτη. Μπορεί ο σκηνοθέτης να έχει πάρει το σκηνοθετικό “τσεκούρι” και να βαράει ανελέητα, όμως το ίδιο εργαλείο μετατρέπει την ταινία σε επιτυχία. Να τονίσουμε τα σημαντικά μηνύματα που περνάει ο σκηνοθέτης προς το κοινό, ανεξάρτητα της άποψης που έχει. Στην ζωή μας πρέπει να δίνουμε απλόχερα αν υπάρχει πραγματική αγάπη, ενώ ο εγωισμός δεν βοηθάει καθόλου. Κάποια στιγμή η αγάπη που θα δώσεις θα σου επιστραφεί και ίσως σε μεγαλύτερη ποσοότητα από αυτήν που έδωσες.
Δείτε το τρέιλερ:
