Ανάμεσα σε έναν αρκετά τίμιο κύκλο υποψήφιων συμμετεχόντων στο Φεστιβάλ Καννών του 2019 (καταξιωμένων σκηνοθετών όπως ο Pedro Almodóvar, ο Bong Joon-ho και ο Terrence Malick μεταξύ άλλων), υπήρξε και το όνομα ενός Βραζιλιάνου δημιουργού, Kleber Mendonça Filho, με την τότε νέα του ταινία, «Bacurau», κερδίζοντας το βραβείο Jury. Εκτός από την φεστιβαλική του αναγνώριση, κατέκτησε και εκείνη των κριτικών κινηματογράφου, των οποίων το ενδιαφέρον στράφηκε προς ένα φρέσκο πρόσωπο στο mainstream κοινό που άφησε την ξεχωριστή πινελιά του, με ένα διαφορετικό για τα δεδομένα του σκηνοθέτη, έργο.
Μετά τον θάνατο της γιαγιάς της, η πρωταγωνίστρια επιστρέφει στην μητρική της πόλη. Μια μικρή αχαρτογράφητη κοινότητα της Βραζιλίας, ονόματι Bacurau. Έπειτα από την πάροδο μερικών ημερών από την άφιξή της, ανακαλύπτει μαζί με τους υπόλοιπους κατοίκους μια σειρά από ασυνήθιστα γεγονότα να λαμβάνουν χώρα, οδηγούμενοι ομαδικώς στο συμπέρασμα ότι κάποιες εξωτερικές δυνάμεις έχουν βάλει στόχο να αφανίσουν το χωριό τους ολοκληρωτικά. Από εδώ και ύστερα, η ομάδα ανασυγκροτείται και ετοιμάζεται να λάβει άμεση δράση ώστε να προστατεύσει τους ανθρώπους και την γη της. Ακόμη και αν αυτό προϋποθέτει να χυθεί αίμα…
Εισάγωντάς μας στο θέμα με αργό και σχετικά «έξω από τα νερά» μας ρυθμό (για τα δεδομένα τουλάχιστον του Ευρωπαϊκού σινεμά) με μια σαρωτική ηθογραφία του ξεχασμένου χωριού, το «Bacurau» αποδεικνύεται ένα φουτουριστικό θρίλερ με απρόσμενη αιματοχυσία και ποικίλα κοινωνικοπολιτικά μηνύματα, που έρχονται για να σοκάρουν και τελικά να αφυπνίσουν την ανθρώπινη συνείδηση για το τι εστί πολιτισμός και ανθρωπιά. Με ένα μεγάλο μέρος προς την μεριά των «απολίτιστων» πιστών του Bacurau, η πλοκή εκτυλλίσεται σταδιακά συμπεριλαμβάνοντας και μια πολυπολιτισμική ομάδα στυγνών δολοφόνων, που συμμετέχουν σε μια σαδιστική αποστολή, όπου οφείλουν να αποδεκατίσουν όλο τον πλυθησμό της κοινότητας και να εξαφανίσουν τα απομεινάρια της, αντιμετωπίζοντας τους ανθρώπους ως αριθμούς και όχι ως οντότητες με ήθη, έθιμα και αναμνήσεις από το παρατημένο τους «σπίτι» (που αποκαλούν Bacurau).
Δίχως να γνωρίζουν εξ ολοκλήρου τον λόγο που βρίσκονται εκεί, αποσκοπούν αποκλειστικά στο να δολοφονήσουν και να βγάλουν ορισμένα από τα αιώνια απωθημένα τους, μέσω των πανίσχυρων όπλων τους και των εξαιρετικά τεχνολογικά εξελιγμένων μηχανών ανίχνευσης που έχουν στην κατοχή τους από τους ανώτερούς τους. Σαν αδυσώπητα κτήνη, εισβάλλουν με την βία στο Bacurau, ως σύγχρονοι Άγγλοι στις αποικίες των «βαρβάρων» Ινδιάνων και την αγνή φύση που διατηρούν, εισερχόμενοι σε ξένα λιμέρια που θεωρούν αναίτια, ότι τους ανήκουν. Παρακολουθώντας την μποέμικη καθημερινότητα των χωριατών και τις συναρπαστικές τελετές τους εις μνήμην των νεκρών τους, ξεσκαλίζουμε και μια πολυτάραχη ζωή που βίωσαν ανά τα χρόνια και τις μάχες τους απέναντι σε εκείνους που επιδίωξαν να τους ξαναεπιτεθούν στο παρελθόν. Κάτι που αποδεικνύει, πως ουδείς ισχυρότερος από μια ακλόνητη «οικογένεια» όπως αυτή. Μέχρι την στιγμή που θα φανερωθεί πως κάποιος ντόπιος, έδωσε το έναυσμα στους «ξένους» να εξεγερθούν ενάντια στους μποέμηδες του Bacurau. Όμως, φέρνοντας στην ιστορία έναν μυστηριώδη Ιούδα, κάνει την εξέλιξη των πραγμάτων επιπλέον ιντριγκαδόρικη.
Ηλεκτρονική μουσική υπόκρουση, ψυχεδελικά φωτογραφικά φίλτρα που αποδίδουν μια «θερμή» -ενώ ταυτόχρονα παραδόξως ψυχρή- φωτογραφία και μια πρωτότυπη σκηνοθεσία με Βραζιλιάνικη χροιά, συνθέτουν μια μυστικιστική ατμόσφαιρα, που θα επιφέρει πολλές και διαφορετικές απόψεις πάνω στο έργο του φιλόδοξου Kleber Mendonça Filho. Επιπλέον, απρόσμενα zoom in και out, ενίοτε ανορθόδοξη για την εποχή εναλλαγή πλάνων και άλλες μικρές λεπτομέρειες που δεν μπορούν παρά να μας ταξιδέψουν στο σινεμά των 70’s. Εκτός από το συνεχές υποτονικό αλλά παρόν μυστήριο, συμβάλλει στην ταινία ανά τακτά χρονικά διαστήματα και μια εναλλαγή στατικών πλάνων των νεκρών πλέον θυμάτων και παράπλευρων απωλειών του πολέμου ανάμεσα σε μια αγέλη και ορισμένων θηραμάτων με πληθώρα όπλων, η οποία παραβλέπει ότι η ομάδα του «ασήμαντου» Bacurau, έχει και εκείνη όπλα και μάλιστα πολύ περισσότερο θανατηφόρα. Όντας πολύ πιο ετοιμοπόλεμη και απτόητη, με καμία ξαφνική διακοπή του σήματος, του ρεύματος, τροφίμων, νερού ή σβήσιμο από τον χάρτη της χώρας, να της αφαιρεί δύναμη.
Παρ’ ότι η πλοκή δεν εξελίχθηκε αντίστοιχα με μιας ταινίας για εξωγήινα όντα που επιχειρούν να κατακτήσουν την γη, όπως προδίδει η ονειρική φωτογραφία ή η εμφάνιση ενός υπτάμενου δίσκου στο χωριό -ο οποίος τελικά φανερώνεται πως πρόκειται για κατασκοπευτικό drone- η ταινία αρκείται στην ανθρώπινη αιματοχυσία και την ωμή ρεαλιστικότητα, χρησιμοποιώντας απλώς μια λεζάντα που προειδοποιεί πως η ιστορία διαδραματίζεται στο κοντινό μέλλον, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα ήταν ανέφικτο να πραγματοποιηθεί στο άμεσο παρόν. Όμως σίγουρα, το «Bacurau» δεν πτοείται στο να αναφερθεί σε παραπλήσιες βαρβαρότητες στην ιστορία της ανθρωπότητας, όπως και σε πολιτικά «εδάφη» της σημερινής κοινωνίας.
Δείτε το trailer της ταινίας εδώ:
