Ένα δυνατό άκυρο στο σύγχρονο dating, μια ωδή στη γυναικεία αλληλεγγύη και μια μερίδα…«ανθρωπίσια» παϊδάκια. Το Fresh είναι πραγματικά φρέσκο και για «εκλεκτά» γούστα.
Το Fresh (2022) είναι η πρώτη σκηνοθετική απόπειρα της Mimi Cave (Holland, 2025) σε ταινία μεγάλου μήκους. Με στοιχεία gore, δράσης και μαύρης κωμωδίας, η ταινία προσεγγίζει με ενδιαφέρον τρόπο σύγχρονα κοινωνικά θέματα χρησιμοποιώντας καυστικό χιούμορ, ποικίλες οπτικές γωνίες και εθιστικά groovy μουσική. Αν διασκέδασες με ταινίες όπως το American Psycho (2000), το The Menu (2022) ή το Saltburn (2023), το Fresh ανήκει στη ίδια συνομοταξία και αποτελεί καλή επιλογή για ένα χαλαρό βράδυ Παρασκευής. Είναι γρήγορο, καλαίσθητο και βαθύτατα διεστραμμένο.
Όταν ο Στιβ γνώρισε τη Νόα
Η ιστορία μας ακολουθεί τη Νόα (Daisy Edgar-Jones), μια νέα single κοπέλα που δοκιμάζει τη τύχη της σε εφαρμογές γνωριμιών. Η ίδια μισεί τη διαδικασία του dating και δεν έχει θέμα με τη μοναξιά, ωστόσο έχει πέσει θύμα αυτής της μάστιγας του να «βλέπεις» κάποιον – οπότε το ένα αποτυχημένο ραντεβού διαδέχεται το άλλο. Από εκεί που δεν το περιμένει, όμως, γνωρίζει τον Στιβ (Sebastian Stan) στον διάδρομο ενός σούπερμαρκετ. Όσο κι αν τη κομπλάρει αυτή η γνωριμία – γιατί πλέον το δια ζώσης φλερτ θεωρείται αμήχανο, σπάνιο και οριακά αφύσικο – η Νόα δίνει μια ευκαιρία στον Στιβ και βγαίνει μαζί του. Η χημεία μεταξύ τους είναι αδιαμφισβήτη και το πράγμα προχωράει γρήγορα. Μια διήμερη ρομαντική απόδραση θα γίνει η φυλακή της Νόα και οι φρικιαστικές προθέσεις του Στιβ αποκαλύπτονται.
(ακολουθούν λίγα spoilers, από δω και στο εξής διαβάζεις με δική σου ευθύνη)
Τελικά ήταν έρωτας με την πρώτη μπουκιά
Είναι λίγο βλακεία να σου βγει ο άλλος κανίβαλος (δεν τρώει ζώα βέβαια, δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να μετρήσει στα υπέρ).
Εκεί που η Νόα πίστευε ότι βρήκε το δέκα το καλό – γιατρός, γοητευτικός, καλοντυμένος και να πληρώνει στο πρώτο ραντεβού – βρίσκεται ξαφνικά με χειροπέδες στη μέση του πουθενά, έτοιμη να γίνει μεζεδάκι. Όπως της εξηγεί ο Στιβ, δεν πρόκειται να τη σκοτώσει αμέσως, γιατί το κρέας είναι καλύτερο όταν κόβεται φρέσκο (και σε αυτό το σημείο να μοιραστώ ότι ο Sebastian Stan είναι ο νέος μου αγαπημένος ψυχάκιας). Αυτό σημαίνει ότι το τέλος για τη Νόα θα είναι αργό και βασανιστικό – όπως και για πολλές άλλες κοπέλες. Σύντομα, ανακαλύπτει πως το κρέας που συλλέγει ο Στιβ πωλείται «χρυσό» σε πανίσχυρους ανθρώπους με ιδιαίτερους γευστικούς κάλυκες. Στην προσπάθεια της να δραπετεύσει, η Νόα καταφεύγει σε διάφορες μεθόδους για να χειραγωγήσει τον Στιβ, μέχρι και να φάει ανθρώπινο κρέας.
Το Fresh δεν δείχνει κάτι καινούργιο, αλλά ψυχαγωγεί
Παρθενογένεση στη τέχνη δεν υπάρχει και ειδικά στο σήμερα είναι αρκετά δύσκολο να δεις κάτι 100% πρωτότυπο. Το Fresh σού «σερβίρει» μια δοκιμασμένη, αλλά σωστά μαγειρεμένη, συνταγή. Η γνώριμη και προβλέψιμη ροή σε κάνει να παρακολουθείς τις εξελίξεις με ευκολία, αλλά χωρίς να βαριέσαι. Υπάρχει ρυθμός (αυτό οφείλεται και στη καταπληκτική playlist), ωραία αισθητική και ισορροπία μεταξύ των genres.
Η ένταση και η διαστροφή του έργου αποτυπώνονται με διάφορους τρόπους, όπως οι first-person γωνίες, το στραβό κάδρο, η θολούρα της κάμερας και το παίξιμο με τα φώτα. Γενικότερα, η κινηματογράφηση της ταινίας δεν εισάγει κάποιο φοβερά καινότομο στοιχείο, αλλά η Mimi Cave διαχειρίζεται πολύ σωστά τις textbook τεχνικές, παρουσιάζοντας ένα άρτιο αποτέλεσμα που δεν κουράζει καθόλου τα μάτια του θεατή.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το μισάωρο πρελούδιο, προτού πέσουν οι τίτλοι έναρξης της ταινίας. Μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο η Cave παρουσιάζει τους περισσότερους χαρακτήρες, δίνει έμφαση στο πρώιμο στάδιο της σχέσης του Στιβ και της Νόα και κάνει 2-3 κοινωνικά σχόλια. Επίσης, σε πιάνει απροετοίμαστο, δίνοντας σου να καταλάβεις ότι από δω και στο εξής η πλοκή πρόκειται να αλλάξει πορεία.
Όσο για τις ερμηνείες, ο Sebastian Stan είναι απολαυστικά διαταραγμένος ακούγοντας Richard Marx, ενώ χειρουργεί και τεμαχίζει – και σε παρασύρει να κουνήσεις κι εσύ λίγο τους ώμους. Η Daisy Edgar-Jones έχει νεύρο, υπηρετώντας σωστά αυτό το είδος horror, και καταφέρνει να αφήσει πίσω τον ρόλο της Μαριάν από το Normal People. Κι αφού αναφερθήκαμε σε αυτό, να πούμε πως η χημεία της με τον Sebastian Stan – αν όχι ισοδύναμη με αυτή που είχε με τον Paul Mescal – είναι εξαιρετική.
Με μια δεύτερη ανάγνωση
Πέρα από τη κεντρική υπόθεση, το Fresh θίγει σύντομα και εύστοχα κάποια ζητήματα της σύγχρονης κοινωνίας.
Το online dating είναι κουραστικό, οι σχέσεις έχουν παραγίνει περίπλοκες και η μοναξιά δεν είναι κατάρα, αλλά ούτε κι ευχή. Οι συζητήσεις της Νόα με τη κολλήτη της προκαλούν ταύτιση και κάπως έτσι καταλαβαίνεις ότι το πρόβλημα δεν είναι προσωπικό, τοπικό ούτε καν εθνικό, αλλά παγκόσμιο. Είναι η τάση της εποχής να γνωρίζεις αγνώστους που μένουν στη ζωή σου μόνο με το διαδικτυακό τους αποτύπωμα, να εξιδανικεύεις τη μοναξιά και να πιστεύεις πως κάποια πράγματα όντως συμβαίνουν μόνο στις ταινίες. Το πρόβλημα δεν έγκειται στο ότι η μπάρα έχει πέσει πολύ χαμηλά ή στο ότι έχουν χαθεί οι ρομαντικοί και αισθηματίες, αλλά στο ότι κυριαρχούν ο ατομικισμός και η αυτοπροστασία. Οι άνθρωποι είναι πιο εύθραστοι από ποτέ: φοβούνται να εκτεθούν ή να δεθούν ουσιαστικά και αυτό που τούς απορροφά είναι ο μικρόκοσμος τους – δουλειά, σπίτι, γυμναστήριο κι άντε κανάς καφές στη χάση και στη φέξη. Αυτό που αργούν να καταλάβουν είναι, ότι οι βραχείες χωρίς βάθος γνωριμίες στο τέλος τούς πληγώνουν περισσότερο, γιατί το μοίρασμα είναι μια εξ ορισμού αρχέγονη ανάγκη που δεν ικανοποιείται με τη βιτρίνα των social media.
Μια θεματική που αναπτύσσεται παράλληλα είναι αυτή της γυναικείας φιλίας και αλληλεγγύης. Με φυσικότητα και χωρίς ακραίες μισανδρικές φανφάρες, η ταινία παρουσιάζει μια ρεαλιστική και υγιή μορφή του φεμινισμού που στηρίζεται εξ ολοκλήρου στην υποστήριξη και τον αλληλοσεβασμό μεταξύ γυναικών. Οι κανιβαλιστικές τάσεις του Στιβ είναι μια μεταφορά για την έμφυλη βία και τις διάφορες αντιδράσεις των γυναικών απέναντι σε αυτή. Η Νόα μάχεται, η κολλήτη της δεν αντιδρά παθητικά και βοηθάει το θύμα, η Πένι (συγκρατούμενη της Νόα) παραιτείται, ενώ η γυναίκα του Στιβ (και ανθρωποφάγος και παντρεμένος!) κάνει τα στραβά μάτια και ενισχύει τη κακοποίηση. Με τα μακροσκελή φεμινιστικά μανιφέστο να απουσιάζουν, το σενάριο της Lauryn Kahn καταφέρνει να μπλέξει ανεπαίσθητα ένα διαχρονικό πρόβλημα στην υπόθεση, αφήνοντας τα γεγονότα και τους χαρακτήρες να μιλήσουν από μόνα τους. Not all men, αλλά για τους άνδρες που είναι έτσι, η αντιμετώπιση τους πρέπει να είναι μια – go get ’em, sisters!
Τέλος, η ταινία κλείνει μ’ έναν απόηχο κι ένα διακριτικό μήνυμα. Λίγο αφού πέσουν τα κύρια credits, βλέπουμε τους πλούσιους εκλεκτικιστές κανίβαλους να κάθονται δεμένοι και σχεδόν γυμνοί σ’ ένα τραπέζι που στο κέντρο έχει ένα τεράστιο κομμάτι κρέας. Η κάμερα τραβάει από ψηλά και σταδιακά απομακρύνεται, δείχνοντας τους ισχυρούς να εγκλωβίζονται σ’ ένα κουτί, παρόμοιο με αυτά που λάμβαναν τα customized εδέσματα τους. Η Mimi Cave με μια εικόνα 10 δευτερολέπτων το κάνει ξεκάθαρο: eat the rich. Τα σέβη μου.
Το trailer του Fresh:
