Guilty Pleasures Tαινίες που δεν χορταίνουμε να βλέπουμε

Πρωταγωνιστές: Timothy Balme, Diana Peñalver, Elizabeth Moody

Σκηνοθεσία: Peter Jackson

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=O8LIug1cP04&t=1s

Βαθμολογία στο IMDB: 7.5/10

Την ταινία προτείνει η Αφροδίτη Σαραντέα

Πριν αναλάβει τη σκηνοθεσία της τριλογίας των ταινιών Lord of the Rings ο Peter Jackson μας άφησε ως παρακαταθήκη μερικά καλτ διαμαντάκια για τους λάτρεις των ταινιών guilty pleasure. Στο Dead Alive ο Lionel ζει μαζί με τη μητέρα του και είναι αρκετά προσκολλημένος σε αυτήν. Η αγάπη και αφοσίωσή του ,όμως, θα δοκιμαστούν όταν η μητέρα δεχτεί ένα μοιραίο δάγκωμα από μια μαϊμού- αρουραίο, το οποίο θα οδηγήσει στον θάνατο και κατόπιν στην ανάστασή της ως απέθαντη. Τί θα κάνει ο Lionel όταν η μητέρα του ως ζόμπι πλέον αρχίσει να σκοτώνει τους γείτονες; Μία ιστορία ενηλικίωσης περιτυλιγμένη με μπόλικο αίμα, κωμωδία και θανάτους ζόμπι.

Η ταινία Beowulf είναι μια 3D animated μεταφορά του γνωστού Αγγλοσαξονικού ποιήματος. Ο ήρωας Beowulf καταφθάνει, το έτος 507, στη Δανία, η οποία τυραννάται από το τέρας Grendel. Αφού αντιμετωπίσει και σκοτώσει τον Grendel, ο Beowulf γίνεται βασιλιάς και μετά από πολλά χρόνια πρέπει να αντιμετωπίσει και τη μητέρα του τέρατος. Το Beowulf είναι μια ταινία η οποία έχει επικριθεί για τις ανακρίβειες της, τη βία, αλλά και την έλλειψη σοβαρότητας σε σχέση με το ποίημα. Ωστόσο αυτά ακριβώς που για πολλούς αποτελούν μειονεκτήματα, για μένα συνθέτουν μια επική ταινία φαντασίας για ενηλίκους, που βρίσκεται στα αγαπημένα μου guilty pleasures.

Πρωταγωνιστές: Clu Gulager, James Karen, Don Calfa

Σκηνοθεσία: Dan O’Bannon

Trailer: https://www.youtube.com/watch?v=KeSAFGWzft8&t=62s

Βαθμολογία στο IMDB: 7.3/10

Την ταινία προτείνει η Αφροδίτη Σαραντέα

Στο «The Return of The Living Dead» ή με την ελληνική μετάφραση «Τα Ζόμπι δεν είναι Χορτοφάγα» αρχικά οφείλουμε τη φράση «BRAINS» καθώς εδώ για πρώτη φορά εμφανίστηκε η ιδιαίτερη αυτή διατροφική συνήθεια των ζόμπι. Επίσης βλέπουμε για πρώτη φορά πιο αεικίνητα ζόμπι που καθιστούν μια ορατή απειλή σε σύγκριση με την μέχρι τότε απεικόνιση τους στις ταινίες του Τζωρτζ Άντριου Ρομέρο (Η νύχτα των ζωντανών νεκρών (1968), το ξύπνημα των νεκρών (Dawn of the Dead, 1978) Η μέρα των ζωντανών νεκρών (Day of the Dead, 1985). Η υπόθεση είναι απλή όταν έναν αέριο του αμερικανικού στρατού, με περίεργες ιδιότητες, απελευθερώνεται ,από ατύχημα, στην ατμόσφαιρα όλοι οι νεκροί ζωντανεύουν ως ζόμπι και ψάχνουν για φρέσκους εγκεφάλους. Έτσι μια παρέα με τα πιο εξεζητημένα punk στυλ μαζί με τον τοπικό νεκροθάφτη καταλήγουν να μάχονται υπό punk μελωδίες τους πιο απέθαντα απέθαντους που έχουν εμφανιστεί ποτέ σε ταινία. Μία σάτιρα των ταινιών τρόμου που επηρέασε καθοριστικά την pop κουλτούρα.

Πολωνικό Sci- fi του ’80. Δύο επιστήμονες τοποθετούνται τεχνητά σε ένα είδος λήθαργου με σκοπό να ξυπνήσουν μετά από 3 χρόνια, λόγω λάθος υπολογισμών ,όμως, θα ξυπνήσουν μετά από 50. Η κοινωνία που τους περιμένει είναι αρκετά διαφορετική, αρχικά η ατμόσφαιρα του πλανήτη δεν είναι πλέον βιώσιμη, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί μια υπόγεια κοινωνία και το κυριότερο το ανδρικό φύλλο έχει πλέον εκλείψει, είναι, λοιπόν, οι μοναδικοί πλέον άνδρες στη γη.

Το The Amityville Horror του 1979, βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα, μας λέει την ιστορία μιας οικογένειας που εγκαθίσταται σε ένα στοιχειωμένο σπίτι. Ένα σπίτι το οποίο σιγά σιγά θα αρχίσει να τρελαίνει τον πατέρα, να βλάπτει τις σχέσεις μεταξύ των μελών της οικογένειας, ενώ την ίδια στιγμή παράξενα, μεταφυσικά φαινόμενα λαμβάνουν τόπο στο σπίτι. Το The Amityville Horror πολλές φορές κατακρίθηκε για τις ερμηνείες των ηθοποιών που χαρακτηρίστηκαν υπερβολικές και για το γεγονός ότι συμβαίνουν πολλά πράγματα στο σπίτι που απεικονίζεται χωρίς ωστόσο τίποτα να θυμίζει μια ιστορία τρόμου. Επιπλέον, το remake του 2005 θεωρείται από πολλούς ανώτερη ταινία από αυτή του 1979. Για μένα το The Amityville Horror είναι μια αξιοπρεπέστατη και άκρως ατμοσφαιρική ταινία τρόμου, που καταφέρνει να τρομάξει, να αγχώσει, αλλά και να τοποθετήσει τον θεατή στη θέση των πρωταγωνιστών. Το The Amityville Horror είναι ένα από τα guilty pleasures που δεν περίμενα ποτέ ότι θα αποκτήσω.

Ένα μικρό, φιλειρηνικό και συνηθισμένο (κατά τα φαινόμενα) προάστιο της Αμερικής στη δεκαετία του ’50, ταράζεται από μια σειρά παράξενων γεγονότων. Μια κλωστή βίας, μυστηρίου και ίντριγκας που κάνεις δεν ξέρει που θα τελειώσει. Το Suburbicon παρόλο που έχει κατακεραυνωθεί από κοινό και κριτικούς (ενδεικτικό ότι η ταινία έχει 5.7 στο imdb και εγώ της έβαλα 8), είναι ένα από τα αγαπημένα μου guilty pleasures. Οι ερμηνείες, ο σχολιασμός των ήσυχων και πολιτισμένων προαστίων της Αμερικής του 1950, το, εμπνευσμένο από τις ταινίες των Coen Brothers, στυλ, αλλά και η άμεση κριτική του Αμερικανικού Ονείρου, συνθέτουν για μένα ένα φιλμ που κανείς δεν πρέπει να χάσει.

Θεωρείται από τις πιο άνισες ταινίες του σπουδαίου Πολωνού auteur, αλλά παραμένει ένα από τα πιο γοητευτικά σινεφίλ guilty pleasures. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας Dean Corso (Johnny Depp), εκτιμητής κι έμπορος σπάνιων εκδόσεων, πραγματοποιεί ένα ταξίδι-κυνηγητό στην Ευρώπη προκειμένου να εντοπίσει τα 2 από τα 3 σωζόμενα αντίτυπα ενός σατανιστικού βιβλίου και να τα συγκρίνει με το δικό του. Εάν είσαι συλλέκτης, βιβλιοφάγος ή θαυμαστής της Emmanuelle Seigner, σίγουρα αυτό το έργο θα σε αποζημιώσει.