‘Ετος 1966, 4 χρόνια μετά την ανεξαρτησία της Αλγερίας από την Γαλλία, κυκλοφορεί η ταινία Η Μάχη του Αλγερίου σε σκηνοθεσία του Τζίλο Ποντεκόρβο. H βασισμένη στο βιβλίο του Σααντί Γιασίφ «Αναμνήσεις από τη Μάχη του Αλγερίου» ταινία αναπαριστά τον αγώνα του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου Αλγερίας (FLN) για την απελευθέρωση της χώρας από τον γαλλικό ζυγό.
Η Μάχη του Αλγερίου μέσω της εξιστόρησης των επαναστατικών δράσεων αποτυπώνει τη βαρβαρότητα των γαλλικών στρατευμάτων και της αποικιοκρατικής πολιτικής. Ταυτόχρονα απεικονίζονται και οι βίαιες πρακτικές στις οποίες εξωθήθηκε ο αλγερινός λαός για να διεκδικήσει την ανεξαρτησία του. Οι επαναστάτες σκοτώνουν Γάλλους αστυνομικούς και σε αντίποινα ο Αρχηγός της Αστυνομίας τοποθετεί βόμβα σε μία αραβική συνοικία προκαλώντας τον θάνατο αμάχων κατοίκων. Το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο απαντά στέλνοντας γυναίκες βομβίστριες σε διάφορα σημεία της Ευρωπαϊκής Συνοικίας. Για να καταστείλουν τις επαναστατικές ενέργειες και να εξασφαλίσουν την παραμονή τους στην Αλγερία οι γαλλικές αρχές καταφεύγουν στα βασανιστήρια.
Αν και νωπές ακόμα οι μνήμες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου οι Γάλλοι είναι εκείνοι πλέον που αναπαράγουν φασιστικές πρακτικές. «Πώς μπορείτε να μας αποκαλείτε φασίστες; Ήμασταν μέλη της αντίστασης. Πολεμήσαμε το ναζισμό». Αυτά είναι τα λόγια με τα οποία ο Γάλλος συνταγματάρχης Ματιέ προσπαθεί στην ταινία να ανατρέψει την κατηγορία του φασισμού.
Με έντονα ντοκιμενταρίστικη διάθεση ο Ιταλός σκηνοθέτης απεικονίζει τον ανταρτοπόλεμο που κήρυξαν οι Αλγερινοί αγωνιστές στα σοκάκια και τις γειτονιές του Αλγερίου έναντι του γαλλικού στρατού κατοχής. Ως έμπειρος ντοκιμενταρίστας ο Ποντεκόρβο μεταφέρει τις τεχνικές του είδους στην κινηματογράφηση μίας μυθοπλαστικής αυτή τη φορά ταινίας. Oι χαρακτήρες για παράδειγμα ενσαρκώνονται από ερασιτέχνες ηθοποιούς, γυναίκες και άντρες. Μοναδικός επαγγελματίας ηθοποιός στη Μάχη του Αλγερίου ο Ζαν Μαρτέν στο ρόλο του Γάλλου συνταγματάρχη Ματιέ.
Με την σκηνοθετική αυτή προσέγγιση ο Ποντεκόρβο καταφέρνει να εξασφαλίσει τον απαιτούμενο ρεαλισμό αποφεύγοντας τους εύκολους συγκινησιακά ηρωισμούς. Ο θεατής δεν ξεχνά στιγμή πως οι σκηνές μάχης δεν αποτελούν αποκύημα φαντασίας. Αυτή η αληθοφάνεια και η αμεσότητα της ταινίας ενόχλησαν το γαλλικό κράτος. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο οι γαλλικές κυβερνήσεις απαγόρευσαν την προβολή της ταινίας μέχρι το 1974. Κατάφεραν όμως να της εξασφαλίσουν 3 υποψηφιότητες για Όσκαρ και το Χρυσό Λιοντάρι στο Φεστιβάλ Βενετίας το 1966.
Η Μάχη του Αλγερίου είναι μία ταινία οικουμενική. Ξεπερνά τα όρια του αλγερινού κράτους και απευθύνεται σε όλους τους καταδυναστευμένους λαούς. Όπως δήλωσε άλλωστε και ο πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Αλγερίας, ο Μπεν Μπελά «Αρχικά θεωρούσα ότι μια τέτοια ταινία θα ήταν σπατάλη. Ήμασταν μια φτωχή χώρα. Ο Γιασίφ όμως μου είπε ότι ο αγώνας μας δεν ανήκε μόνο στον αλγερινό λαό. Ανήκε σε όλους τους καταπιεσμένους του κόσμου. Δεν μπορούσαμε να τους προδώσουμε. Βρήκαμε τα λεφτά για την ταινία.». Ακόμα και σήμερα η ταινία του Ποντεκόρβο φιγουράρει μεταξύ των καλύτερων ταινιών του πολιτικού σινεμά μιλώντας για τη δύναμη της αντίστασης των λαών και τη διεκδίκηση της ελευθερίας.
Δείτε το trailer της ταινίας
