Λίγες μέρες μονάχα μετά τη δολοφονία του John F.Kennedy, και ενώ όλος ο πλανήτης βρισκόταν ακόμα σε κατάσταση σοκ, η χήρα του εκλιπόντος προέδρου δέχτηκε στο σπίτι των Kennedy στο Hyannis Port έναν δημοσιογράφο του περιοδικού Life. Η Jackie Kennedy δεν είχε μιλήσει καθόλου στα μέσα ενημέρωσης μέχρι εκείνη τη στιγμή και μολονότι η συζήτηση που είχε με τον Theodore H.White ήταν κατά πάσα πιθανότητα μακροσκελής, τελικά μόνο ένα σύντομο κείμενο εμφανίστηκε στο περιοδικό το Δεκέμβριο του 1963.
Η ταινία του Pablo Larrain παίρνει το νήμα της ιστορίας από αυτή τη συνέντευξη και, μέσα από το διάλογο μεταξύ της πρώην Πρώτης Κυρίας και του δημοσιογράφου, που άλλοτε θυμίζει αναμέτρηση και άλλοτε φιλική εξομολογητική συζήτηση, εισέρχεται στο μυαλό της πρωταγωνίστριάς της και γυρίζει πίσω στις τραγικές στιγμές μετά τη δολοφονία του προέδρου, όπως τις έζησε η ίδια. Δεν είναι σε καμία περίπτωση μια τυπική βιογραφία, αλλά ένα καλοστημένο ψυχολογικό δράμα, αφού η Jackie ανασύρει από το μυαλό της μπερδεμένες αναμνήσεις, σκόρπιες και φορτισμένες συναισθηματικά σκέψεις και εικόνες από εκείνη την ημέρα στο Dallas, το νοσοκομείο, τις διαμάχες με τις μυστικές υπηρεσίες για την κηδεία του άντρα της και τα βλέμματα των παιδιών της, όταν τους ανακοίνωνε ότι δε θα ξαναδούν τον πατέρα τους.
Υπήρχε ίσως δικαιολογημένα ο φόβος ότι η ταινία θα κατέληγε να είναι μια «αγιογραφία» της Jackie Kennedy που θα περιέγραφε ήδη γνωστά γεγονότα και θα κατέφευγε σε κλισέ, όντας μάλλον περισσότερο…αμερικάνικη από όσο θα έπρεπε. Τελικά όμως, το αποτέλεσμα αποδεικνύεται ανώτερο τέτοιων προσδοκιών, αφού δε «χαρίζεται» στην πρωταγωνίστριά του και αντί να επικεντρώνεται μόνο στη δική της ιστορία, καταφέρνει να μιλήσει συνολικά για την απώλεια, την κληρονομιά και την υστεροφημία, αλλά και τη διασημότητα και το πώς «παγιδεύει» τους ανθρώπους μέσα σε προκατασκευασμένες εικόνες που συχνά δεν τους αντιπροσωπεύουν.
Εν προκειμένω, η Jackie υπήρξε μία από τις πιο εμβληματικές φιγούρες του 20ου αιώνα: και μόνο οι φωτογραφίες της με το ροζ ματωμένο ταγέρ έχουν αποτυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο όλου του πλανήτη. Κατά το διάστημα της προεδρίας του συζύγου της, ήταν διάσημη για το στυλ και τη νεανική ενέργεια που έφερε στο Λευκό Οίκο, λόγω της αποκατάστασης που ανέλαβε να πραγματοποιήσει, δίνοντας στο κτίριο τον ιστορικό χαρακτήρα ενός μνημείου που του έλειπε. Τα αποτελέσματα αυτού του project παρουσιάστηκαν στην τηλεόραση το 1962, με ξεναγό την ίδια την Πρώτη Κυρία, και εκατομμύρια Αμερικανοί μπόρεσαν για πρώτη φορά να επισκεφτούν εξ αποστάσεως το Λευκό Οίκο (η εκπομπή αυτή αναπαρίσταται και στην ταινία, με τη Natalie Portman να περιφέρεται στους διαδρόμους σε ασπρόμαυρη φωτογραφία, όντας τρομακτικά ίδια με το χαρακτήρα που υποδύεται). Από εκείνη τη στιγμή και μέχρι σήμερα, έχουν κυκλοφορήσει δεκάδες βιογραφίες για τη γυναίκα πίσω από τα ταγέρ και τα κομψά χτενίσματα, την έχει υποδυθεί μια πληθώρα ηθοποιών, και παρ’όλα αυτά, για κάποια που έζησε σχεδόν όλη της τη ζωή στο προσκήνιο παραμένει παραδόξως μια αινιγματική φιγούρα. Η φήμη της διακυμαίνεται κάπου ανάμεσα στη στιλάτη Πρώτη Κυρία, την αφοσιωμένη σύζυγο,την τραγική μητέρα και τη ψυχρή υπολογίστρια που την έλκυαν οι άντρες με εξουσία και χρήματα.
Η ερμηνεία της Natalie Portman, εσωτερική και τελικά συγκλονιστική, ξεπερνάει τα στερεότυπα και τις ετικέτες που έχουν αποθέσει στην Jackie Kennedy και αφήνει την εντύπωση μιας γυναίκας που ήξερε πολλά περισσότερα από όσα άφηνε τον κόσμο να γνωρίζει. Διχασμένη εκείνες τις καθοριστικές στιγμές ανάμεσα στην αγάπη για τον άντρα της και το σοκ για την απώλειά του, διατυπώνει και τα παράπονά της σε ανύποπτες στιγμές, για τον τρόπο που την παραμελούσε ή υποτιμούσε τα ενδιαφέροντά της, αλλά και για το πώς η απόφασή του να ασχοληθεί με την πολιτική εν τέλει της στέρησε τα δικά της όνειρα, που θυσίασε εξαρχής για να τον στηρίξει.
Αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα σε μια δημόσια, μεγαλοπρεπή κηδεία σαν του Abraham Lincoln και μια σεμνή, χαμηλών τόνων τελετή, έρχεται σε σύγκρουση με τις μυστικές υπηρεσίες και τον νέο πρόεδρο Johnson, έχοντας πάντα στο μυαλό της την υστεροφημία του άντρα της και, τελικά, παρά την άσχημη ψυχολογική της κατάσταση, έχει την ψυχραιμία να πάρει σημαντικές αποφάσεις που επηρεάζουν τις αντιλήψεις του κόσμου για την προεδρία του Kennedy μέχρι σήμερα. Όσον αφορά τα τεχνικά ζητήματα του ρόλου, είναι άψογη, αποδίδοντας επακριβώς ακόμα και τη χαρακτηριστική κοριτσίστικη φωνή της Jackie.
Το γεγονός ότι την ταινία ανέλαβε, μετά από πρόταση του παραγωγού Darren Aronofsky, ο Χιλιανός Pablo Larrain είναι μάλλον ότι καλύτερο μπορούσε να της συμβεί μετά την Portman. Ενώ ένας Αμερικανός σκηνοθέτης μπορεί να αντιμετώπιζε το θέμα πολύ πιο φορτισμένα και να κατέληγε να γίνει κουραστικός, ο Larrain, έχοντας δουλέψει και σε άλλες βιογραφικές ταινίες (το «Neruda» για το διάσημο ποιητή αναμένεται στην Ελλάδα στις 9 Φεβρουαρίου), το εξετάζει πολύ πιο σφαιρικά και προσεγγίζει την Jackie Kennedy με πιο φρέσκια και απαλλαγμένη από προσδοκίες και προκαταλήψεις ματιά. Ούτε με υπερβολικό θαυμασμό αλλά ούτε και εντελώς κυνικά.
Συμπρωταγωνιστούν η Greta Gerwig στο ρόλο της παιδικής φίλης της Jackie, Nancy Tuckerman, που αποτελούσε το στήριγμά της, ο Peter Saarsgard ως Robert Kennedy, ο Billy Crudup στο ρόλο του δημοσιογράφου και ο βετεράνος John Hurt, δυστυχώς σε έναν από τους τελευταίους του ρόλους, υποδύεται έναν ιερέα που συζητώντας με την Jackie προσπαθεί να τη βοηθήσει να ανακτήσει την πίστη της στη ζωή. Οι σκηνές που μοιράζονται είναι λίγες αλλά είναι από τις πιο ενδιαφέρουσες και δυνατές της ταινίας.
Το «Jackie» έχει κερδίσει επάξια τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ: Ά Γυναικείου Ρόλου για την Portman, που μαζί με την Isabelle Huppert και την Emma Stone αποτελούν τα φαβορί, Κοστουμιών για την υπέροχη δουλειά της Madeline Fontaine που αναπαριστά πιστά την εποχή και Πρωτότυπης Μουσικής για τη Mica Levi. Η Levi συνέθεσε ένα soundtrack που ακολουθεί την ψυχολογία της πρωταγωνίστριας, άλλοτε δίνοντας ένταση , και άλλοτε όντας πιο χαμηλών τόνων και αναμειγμένο με τη μουσική του «Camelot», ενός musical που αγαπούσε πολύ ο John Kennedy. ‘Όπως λέει χαρακτηριστικά η Jackie, κλείνοντας τη συνέντευξή της στον White: «Θα υπάρξουν κι άλλοι σπουδαίοι πρόεδροι αλλά δε θα υπάρξει άλλο Camelot». Το κατά πόσο ο Kennedy ήταν όντως ένας σπουδαίος πρόεδρος θα μπορούσε να είναι θέμα για μια άλλη ταινία, αλλά αυτή εδώ πετυχαίνει ακριβώς το στόχο της: να μπει μέσα στο μυαλό μιας μυστικοπαθούς γυναίκας που έζησε κάποιες από τις πιο δραματικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας.
