Έχω τη χαρά να αναφέρω πως το Dungeons and Dragons: Honor Among Thieves είναι η διασκεδαστική κωμική περιπέτεια που χρειαζόμαστε όλοι αυτή τη στιγμή. Ακόμα και αν κάποιος δεν ξέρει πως μοιάζει ένα εικοσάπλευρο ζάρι είναι δύσκολο να μην παρασυρθεί στο κόσμο της ταινίας και να φύγει χαμογελώντας από την αίθουσα. Η χαριτωμενιά της ταινίας θα κερδίσει και τον πιο δύσπιστο. Παρότι έχουν σχεδόν έχουν εξαφανιστεί οι μεσαιωνικές ταινίες τα τελευταία δέκα χρόνια εάν τα κέρδη το επιτρέψουν και εάν δεν αντιγράψει το μοντέλο Μarvel η Paramount ίσως να έχει ένα χρυσωρυχείο στα χέρια.
Η επιτυχία (καλλιτεχνική τουλάχιστον, τα οικονομικά θα φανούν σε λίγες εβδομάδες) οφείλεται κατά τη γνώμη μου σε μια τυφλή εμπιστοσύνη στα άτομα πίσω από τις κάμερες. Το μόνο άλλο πρότζεκτ τέτοιου βεληνεκούς που έχουν αναλάβει οι δύο σκηνοθέτες, Jonathan Goldstein και John Francis Daley είναι το σενάριο του Spiderman: Homecoming. Κάποιοι θεώρησαν όμως πως έχουν κερδίσει εμπιστοσύνη αξίας 15ο εκατομμυρίων και χαίρομαι γι’αυτό. Δυστυχώς δεν μπορώ να μη βρω ένα πρόβλημα στην ύπαρξη της ταινίας. Ή αν όχι πρόβλημα ένα μικρό παζλ που θέλω να λύσω μέσα μου. Είμαι χρόνια φαν του Dungeons and Dragons ως παιχνίδι και ήθελα μία καλή ταινία και φυσικά είχα άγχος για το πως θα βγει. Όχι επειδή θέλω να «φερθούν με σεβασμό» στο αρχικό υλικό όπως λένε οι περισσότεροι όταν βγαίνει μια ταινία βασισμένοι σε κάτι προυπάρχον. Δε με νοιάζει να φερθεί κάποιος με σεβασμό, είναι κάτι που μου αρέσει, δεν είναι η θρησκεία μου. Ήθελα όμως να έχω μια ωραία έξοδος στο σινεμά.
Και τώρα που πέρασα τόσο ωραία στο σινεμά, όταν το ηλίθιο χαμόγελο του νέρντουλα έφυγε άρχισαν οι σκέψεις. Χρειάζομαστε άλλη μια σειρά ταινιών; Χρειαζόμαστε και τέτοιες εμπειρίες σίγουρα, το κοινό όμως πάντα εκπαιδεύεται και τώρα αυτό το ατελείωτο τράβηγμα από τα μαλλιά που συμβαίνει κάνει τα πάντα τηλεόραση. Τα περισσότερα άτομα που ξέρω δεν πάνε ποτέ σινεμά αν δεν πρόκειται να δουν κάτι βασισμένο σε κάτι που ξέρουν. Προφανώς δε χρειάζεται να είναι όλοι σινεφίλ και ναι, τέτοιες ταινίες ίσως κάνουν το κόσμο να ξεκινήσει να πηγαίνει σινεμά. Που είναι όμως οι μεσαίου μπάτζετ ταινίες; Δε μιλάω απαραίτητα για φεστιβαλικές ταινίες. Ας πάρουμε το εξαιρετικό περσινό See How They Run που είχε και μεγάλα ονόματα. Τέτοιες ταινίες θα έπρεπε να είναι το ψωμοτύρι του κινηματογράφου.
Μιας και έχω και να βρεθώ με τη παρέα σε λίγο για να παίξουμε DnD σε λίγο (Strahd να φοβάσαι!) μου είναι δύσκολο να αρχίσω να περιγράφω να μιλάω για αυτήν χωρίς να αρχίσω να πετάω ονομασίες και όρους του παιχνιδιού, το οποίο είναι κρίμα γιατί είναι μια ταινία που καταφέρνει να περάσει το αίσθημα του παιχνιδιού σε όλους. Οπότε θα είμαι σύντομος.
Ο κεντρικός συναισθηματικός πυρήνας της ταινίας είναι η προσπάθεια του Edgin(Chris Pine), ο οποίος αφού βρίσκει τη γυναίκα του δολοφονημένη μεγαλώνει την κόρη του με τη φίλη του Holga(Michelle Rodriguez) μετά από μια ληστεία που πήγε λάθος και κάποιο καιρό στη φυλακή ο Edgin σχεδιάζει την απόδρασή τους με σκοπό να ξαναβρεθεί με τη κόρη του. Προφανώς μια λάθος ληστεία μπορεί να διορθωθεί με μια σωστή ληστεία. Το θύμα της ληστείας είναι ο χαρακτήρας του Hugh Grant, ο πιο σιχαμερός λόρδος στα βασίλεια. Ο χαρακτήρας του αηδιαστικού αριστοκράτη είναι ένας που τον κάνει συχνά πλέον και τον κάνει εξαιρετικά. Μην κάνεται το λάθος να πείτε ότι κάνει overacting, όποιος είχε την ατυχία να γνωρίσει τέτοια νοήμων γλίτσα ξέρει πως ο Grant παίζει ωμό ρεαλισμό.
Προφανώς σε κάθε τέτοια ταινία που σέβεται τον εαυτό της υπάρχει η σύσταση της ομάδας. Δίπλα στον γοητευτηκό Chris Pine ως μικροαπατεώνα βάρδο είναι η Michelle Rodriguez. Όσοι έχουν δει τη Michelle Rodriguez έστω μία φορά ξέρουν τι να περιμένουν.
Προσωπικά με έχει κουράσει λίγο η Rodriguez αλλά ομολογουμένως είναι ότι χρειάζεται ο ρόλος. Ένα στοικό ζευγάρι μπράτσα με εκλάμψεις χιούμορ. Την ομάδα συμπληρώνουν δύο σχετικά νέα πρόσωπα. Ο Justice Smith ως ένας μάγος που ακόμα δεν μπορεί να ελέγξει τη μαγεία του και η Sophia Lillis ως νεαρή δρυίδης που θέλει να προστατέψει τα δάση στα οποία ζει. Η τελευταία έχει επίσης τρόπο παιξίματος και φυσιογνωμία που ζητάει να της δίνονται παράξενοι ρόλοι και περιμένω να τη δω στο Asteroid City του Wes Anderson σε λίγους μήνες.
Στον χαρακτήρα της Lillis στήνονται και οι καλύτερες σκηνές δράσης της ταινίας. Δεν είναι μια περίπτωση που το μεγάλο μπάτζετ είναι μια δικαιολογία για να πεταχτούν ψηφιακά πράγματα στην οθόνη. Έχω χρόνια να δω τέτοια όρεξη για ευρηματικότητα και πρωτοτυπία στις ταινίες τέτοιου είδους (ειδικά στη σκηνή με την άμαξα). Και η αλήθεια είναι ότι παρά το μπάτζετ παρατήρησα σε σημεία λαθάκια ή λίγα φτηνά εφέ και σκηνικά όμως παραδόξως μου βελτίωναν την εμπειρία. Είμαι άνθρωπος που έβλεπε μανιωδός Ηρακλή και Ζήνα, ξεκίνησα από μικρή ηλικία επειδή ο παππούς μου γούσταρε τη Ζήνα. Στη ταινία υπάρχει αυτή η αίσθηση στον αέρα, αυτή προσέγγιση, από τα παιξίματα μέχρι τα εφέ και με ταξίδεψε σε αυτά τα χρόνια. Δε θέλω να φανταστείτε καλημέρα,καληnoches σκηνικά, μερικά λαθάκια αυτά που ίσως και κάποιον να τον πετάξουν από την εμπειρία. Εν τέλη η ταινία πέφτει στη κατηγορία «κλείνω το μυαλό μου και περνάω καλά». Δεν πρόκειται για προσβολή αλλά για υπόσχεση πως τα λεφτά του εισητηρίου θα αξίζουν.
