Ήδη από το trailer «High Life» κέρδισε το ενδιαφέρον μας, με τη γλυκύτατη μπέμπα και το μπαμπά της που ταξιδεύουν σε ένα έρημο διαστημόπλοιο. Εξάπτοντας την περιέργειά μας, για το πώς και γιατί βρέθηκαν σε αυτή την κατάσταση και προς τα που οδεύουν ήταν λογικό να θελήσουμε να τη δούμε. Η σκηνοθεσία ανήκει στην Claire Denis που μαζί με τους Jean-Pol Fargeau και Geoff Cox επιμελήθηκαν το σενάριο. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους έχουμε έναν πολύ συνεσταλμένο Robert Pattinson, να μιλάει μέσα από τα δόντια του και μια Juliette Binoche, που αν το «Chocolat»(2000) σας έκανε να την αγαπήσετε, ο συγκεκριμένος ρόλος θα σας αλλάξει άποψη.
Ας ξεκινήσουμε με το μοναδικό υπέρ αυτής της ταινίας που ήταν η υποκριτική. Αναμφισβήτητα οι δύο πρωταγωνιστές όντας πολύ ταλαντούχοι, δεν απογοητεύουν ούτε στο ελάχιστο. Ο Pattinson, όπως μας έχει συνηθίσει είναι αρκετά εσωτερικός και ήρεμος πείθοντάς μας ως πατέρας της μικρής. Ξεκάθαρα το μεγαλύτερο βάρος της ταινίας ήταν στους ώμους του, που με μεγάλη επιτυχία έφερε σε πέρας. Ομοίως, η Binoche ως απίστευτη επαγγελματίας, αναλαμβάνει έναν πολύ ιδιαίτερο ρόλο, που πολλοί στη θέση της θα δίσταζαν.
Περνώντας στο σενάριο τα πράγματα παίρνουν τον κατήφορο. Η ιστορία ξετυλίγεται με μη γραμμικό τρόπο, μεταπηδώντας τμηματικά, από το παρόν στο παρελθόν και έπειτα στο μέλλον. Στις περισσότερες μεταβάσεις δεν υπήρχε πρόβλημα κατανόησης, πλην αυτής από το παρελθόν στο μέλλον. Συγκεκριμένα ήταν λίγο απότομη μιας και δεν αναφέρεται στο πόσα χρόνια πέρασαν. Το κομμάτι της ιστορίας όπου ήταν το μωρό με τον Pattinson ήταν το πιο -το μόνο- ενδιαφέρον και αν η ιστορία είχε επικεντρωθεί σε αυτό, τώρα θα μιλούσαμε για μια πολύ καλύτερη ταινία. Δυστυχώς υπάρχει και το παρελθόν.
Χωρίς εξαιρέσεις οι χαρακτήρες ήταν επίπεδοι και αδιάφοροι. Ο θεατής δεν είχε κανένα λόγο να τους συμπαθήσει ή να τους αντιπαθήσει. Πέρα από τους δύο πρωταγωνιστές για τους υπόλοιπους δεν υπήρχε κανένα υπόβαθρο. Τώρα για τον χαρακτήρα της Binoche υπήρξε μια σκηνή όπου ανέφερε τις πράξεις που την οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, αλλά τίποτα που να εξηγεί τα κίνητρα και τις εμμονές της. Ομοίως και με τον χαρακτήρα του πατέρα, ορισμένες αναδρομές στις μνήμες του αλλά, τίποτα που να δικαιολογεί τις πράξεις του.
Μόλις από τους τίτλους, η ταινία απεγνωσμένα προσπαθεί να στήσει μια αισθησιακή ατμόσφαιρα. Από τα πλάνα του γεμάτου υγρασία θερμοκηπίου, μέχρι την πλειοψηφία των σκηνών που εμφανίζεται η Binoche, η ταινία επιμένει να σε πείσει ότι αυτό που βλέπεις είναι όμορφο και θα έπρεπε να σου αφήνει κάποια αίσθηση ευχαρίστησης. Στην πραγματικότητα, το μόνο αίσθημα που σου μένει είναι αυτό της αηδίας. Ειλικρινά, υπάρχουν εκεί έξω αμέτρητες ταινίες που επιστρατεύουν το στοιχείο του σοκ, με εκτεταμένη χρήση βίας και σεξ για να σχολιάσουν κάτι, να ενισχύσουν μία θέση του σεναρίου ή να κάνουν έναν παραλληλισμό. Μερικές, από τις πρώτες που γρήγορα έρχονται στο μυαλό να είναι το «Morther!»(2017), το «Hard Candy»(2005), το «Neon Demon»(2016) και τόσες άλλες. Αρκετές φορές ήταν δύσκολο να παρακολουθήσεις γιατί το θέαμα ήταν απλά αηδιαστικό.
Με ξεκάθαρες επιρροές από τo «Moon»(2009) και το «2001: Space Odyssey»(1968), το «High Life» προσπαθεί πολύ για το τίποτα.
Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια για μια όμορφη ταινία με σχετικά χαμηλό budget, υπήρχε αυτή η αίσθηση του φθηνού και προσωπικά, ο φωτισμός, τα χρώματα και οι λήψεις δεν ήταν της αισθητικής μου.
Για μένα, το «High Life» είναι μια ταινία χωρίς λόγο ύπαρξης. Δεν πιστεύω πως αποτελεί ψυχαγωγία ή τροφή για σκέψη. Ούτε θεωρώ πως για λόγους περιέργειας αξίζει να αφιερώσετε το χρόνο σας.
