Η ταινία “Companion” του Ντρου Χάνκοκ φαίνεται να φέρνει έναν αέρα ανανέωσης στον κόσμο του τρόμου, καθώς συνδυάζει επιστημονική φαντασία, θρίλερ και μαύρη κωμωδία. Στην πρώτη σκηνοθετική του προσπάθεια, ο Χάνκοκ δημιουργεί μια ιστορία που μάς βυθίζει στις ανθρώπινες σχέσεις, αλλά με μια ανατροπή που δεν περιμένει κανείς.
Η υπόθεση φαίνεται στην αρχή αρκετά συνηθισμένη: ο θάνατος ενός δισεκατομμυριούχου προκαλεί μια σειρά από γεγονότα, όταν η Αϊρις και οι φίλοι της μένουν στη μεγάλη και πολυτελή κατοικία του. Όμως, η πραγματική έκπληξη έρχεται όταν αποκαλύπτεται ότι η Αϊρις δεν είναι άνθρωπος, αλλά ρομπότ. Αυτή η ανατροπή, αν και φαίνεται προφανής από τα πρώτα λεπτά της ταινίας, είναι το κλειδί που ανοίγει τις πόρτες σε μια πιο βαθιά και σκοτεινή αφήγηση.
Η ταινία θυμίζει άλλες ταινίες που εξερευνούν την αλληλεπίδραση ανθρώπων και μηχανών, όπως το “Ex Machina”. Ωστόσο, ο Χάνκοκ καταφέρνει να τη δώσει μια δική της ταυτότητα, με την ατμόσφαιρα να είναι γεμάτη ένταση και με μια αίσθηση κινδύνου που σιγά-σιγά χτίζεται. Η ταινία αναπαριστά τον αποξενωμένο κόσμο της Αϊρις μέσα από σκοτεινές εικόνες, ηχητικά εφέ και παραμορφωμένους ήχους, κάνοντάς μας να νιώσουμε ότι κάτι δεν πάει καλά, ακόμα και όταν όλα φαίνονται ήρεμα.
Παρά τις καλές προθέσεις, η ταινία “Companion” έχει κάποιες αδυναμίες. Προσπαθεί να συνδυάσει τρόμο, ψυχολογικό θρίλερ και χιούμορ, αλλά σε ορισμένα σημεία, η αλλαγή από το ένα είδος στο άλλο είναι κάπως απότομη. Ο τρόμος και η ένταση χτίζονται με τρόπο που σε καθηλώνει, όμως οι στιγμές χιούμορ δεν είναι πάντα κατάλληλες και καμιά φορά διακόπτουν την ένταση της ιστορίας.
Ωστόσο, η μεγαλύτερη δύναμη της ταινίας είναι το μήνυμα που μεταφέρει. Δεν είναι απλώς ένα θρίλερ με ρομπότ και φαντασία, αλλά μια ιστορία για την εξουσία και την ελευθερία. Η Αϊρις, αν και ρομπότ, προσπαθεί να βρει τη δική της ταυτότητα και να ελευθερωθεί από τις εξωτερικές πιέσεις. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί ως μια μεταφορά για τις γυναίκες σε κακοποιητικές σχέσεις, όπου οι σύντροφοί τους προσπαθούν να ελέγξουν τη ζωή και τα συναισθήματά τους.
Η ερμηνεία της Σόφι Θάτσερ είναι εκπληκτική, δίνοντας στην Αϊρις μια παράξενη αίσθηση, σαν να μην είναι εντελώς ανθρώπινη. Καθώς η ιστορία εξελίσσεται, η Αϊρις μετατρέπεται από παθητικό θύμα σε δυναμική, ισχυρή προσωπικότητα που αναζητά την ελευθερία της. Από την άλλη, ο Τζακ Κουέιντ προσφέρει μια ανατριχιαστική ερμηνεία, παίζοντας με την ένταση του βλέμματός του και κάνοντάς μας να αμφιβάλουμε για τις πραγματικές προθέσεις του χαρακτήρα του.
Το “Companion” είναι κάτι παραπάνω από μια ταινία τρόμου με ρομπότ. Είναι μια κοινωνική και φιλοσοφική αναζήτηση για το πώς αντιλαμβανόμαστε την ελευθερία, την ταυτότητα και την εξουσία στις σχέσεις. Μέσα από μια ιστορία που ξεκινά με φαινομενικά απλές συνθήκες, η ταινία μάς δείχνει πως οι μεγαλύτερες απειλές μπορεί να προέρχονται από εκείνους που μας θέλουν να ζούμε κάτω από τον έλεγχό τους.
Με ισχυρές ερμηνείες, εκπληκτική σκηνοθεσία και μια βαθιά αλληγορία για τη σύγκρουση ανθρώπων και μηχανών, το “Companion” είναι μια ταινία που μάς αφήνει με πολλές σκέψεις και ερωτήματα.
