Έχουμε φτάσει στο σημείο επιτέλους να παραδεχθούμε ότι τα βιντεοκλάμπ μας λείπουν; Όλα τα βιντεοκλάμπ ξεπουλάνε τη πραγμάτεια τους γιατί το streaming είναι το μέλλον. Για την ακρίβεια δεν είναι καν το μέλλον εδώ και χρόνια τα βιντεοκλάμπ είναι απολιθώματα μιας άλλης εποχής. Όπως και με την κυριαρχία του ψηφιακού στον κινηματογράφο δεν ξέρω ποιος το αποφάσισε πως αυτό θα κυριαρχήσει αλλά το κοινό δεν έχει πρόβλημα και μόνο αυτό μετράει. Εγώ όμως έχω! Έχω βαρεθεί η κινηματογραφική εμπειρία μου να μειώνεται σε αλγόριθμο , έχω βαρεθεί η καλλιτεχνική έκφραση να αποκαλείται «περιεχόμενο» και έχω βαρεθεί να σχεδιάζονται ταινίες με σκοπό κάποιος να τις δει κάποιος στο κινητό του μέσα στο λεωφορείο μυρίζοντας τη μασχάλη του περαστικού. Είναι γνωστό πως π.χ. το Netflix έχει έτοιμη λίστα με φακούς και κάμερες που δίνει στους σκηνοθέτες για να κάνουν τις ταινίες τους (είναι άξιο χειροκροτήματος που ο Scott Cooper έβγαλε τόσο ωραία φωτογραφία στο Pale Blue Eye). Είναι επίσης γνωστό πως δίνει 28 μέρες ζωής σε μια σειρά για να πετύχει ή να τραβήξει τη πρίζα και να τη στείλει στην άβυσσο από που ήρθε χωρίς να καταλάβει κανείς ό,τι υπήρξε ποτέ σαν ντροπιαστική στιγμή που σου συνέβη στο σχολείο και αρνήσαι πως έγινε όταν κάποιος στο θυμίζει στο reunion με τους συμμαθητές σου. Ιστορικά αυτό σημαίνει όχι South Park, Simpsons, Seinfeld, Always Sunny, Parks and Recreation κα άλλες τόσες σειρές που πάτωσαν στη πρώτη σεζόν.
Το βιντεοκλάμπ ήταν ο χώρος που πάρα πολλοί σκηνοθέτες από τα μέσα των 80s και μετά ανέπτυξαν το γούστο τους βρίσκοντας άκυρες ταινίες και σίγουρα δεν είμαι ο μόνος θεατής που πήρε κάτι που απλά ήταν ωραίο και έπρηξε τους πάντες να το δουν. Ναι, δεν ήταν όλα τέλεια. Όσο μου άρεσε να ακούω το κλακ-κλακ από το ξεφύλλισμα των τίτλων του μαγαζιού άλλο τόσο δε χρειάζομαι τους παράξενους που κοιτούσαν τις τσόντες και μετά εμένα με βλέμμα που ζήταγε άδεια και συγγνώμη ταυτόχρονα. Ποιός ξέρει όμως; Μπορεί όσο γίνεται πιο δυνατός ο ιός της νοσταλγίας να το αναζητήσω. Η αρχική σελίδα στα streaming services δεν είναι καθόλου το ίδιο με τα ράφια του βιντεοκλάμπ και είναι τόσο προφανές που δεν μπαίνω στον κόπο να το εξηγήσω. Πέρα από τον εμφανή εκνευρισμό μου όμως υπάρχει μια ειλικρινής ερώτηση: Μπορούν να υπάρξουν ταινίες που αξίζουν να φέρουν τον τίτλο του cult classic όταν μειώνονται οι χώροι για να δημιουργηθούν τα cults;
Ίσως να είμαι λίγο υπερβολικός. Εξάλλου η χρηματοδότηση του Thunder Road ξεκίνησε στο ίντερνετ μέσω Kickstarter αλλά νιώθω πως σαν ταινία θα επιβίωνε περισσότερο στο ράφι. Nαι, είναι θρίαμβος του ανεξάρτητου κινηματογάφου αλλά ο περισσότερος κόσμος,όπως και εγώ μαθαίνει για αυτές τις ταινίες αφού πάνε στα φεστιβάλ και αν δεν είχε κάνει αίσθηση η ταινία για τον τρόπο που φτιάχτηκε δεν θα την ήξερε κανείς πλέον. Αρχικά η ταινία ήταν ένα μικρού μήκους 20λεπτο μονόπλανο για έναν αστυνομικό που λέει κάποια λόγια στη κηδεία της μητέρας. Ο Jim Cummings πίστεψε στην ιδέα και έχοντας τη καλή βάση της εξαιρετικής ταινίας του κατάφερε εκτός Χόλλυγουντ να φτάσει στη κορυφή του Sundance. O Jim Cummings δεν εκτελεί μόνο χρέη σκηνοθέτη-σεναριογράφου, είναι επίσης ο πρωταγωνιστής, συνθέτης της μουσικής και συνεισέφερε στα ειδικά εφέ. Αν αυτό ακούγεται ανησυχητικό ή επικίνδυνο είναι επειδή είναι ανησυχητικό και επικίνδυνο μαζί. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά όμως και το μόνο όνομα που έρχεται στο μυαλό μου που είχε τόσο απόλυτο δημιουργικό έλεγχο και τόση απόλυτη επιτυχία είναι του David Lynch όταν έκανε το δικό του ντεμπούτο με το Eraserhead.
Η ταινία έχει παράξενο ρυθμό και μάλλον μόνο ο Jim Cummings θα μπορούσε να ξέρει εντελώς πως να κάνει τις γρήγορες αλλαγές που απαιτεί ο ρόλος. Δεν ξέρω αν στο σενάριο μπορεί να φανεί η κωμωδία αλλά σίγουρα είναι απίστευτα απολαυστικό να βλέπεις τον Cummings ενώ διαλύεται η ζωή του να ξεσπά σε άτομα που δε φταίει, να ενθουσιάζεται από το πουθενά και να μονολογεί ανοησίες κλαίγοντας. Σκηνοθετικά ακολουθεί τα μεγαλά μονοπλάνα που ξεκίνησε στη μικρού μήκους ταινία του. Έχει βάλει τη κάμερα να τον ακολουθεί και να μένει πάνω του ενά παραλληρεί για σχεδόν όλη τη διάρκεια της ταινίας. Επειδή δεν κόβει η ένταση αυξάνεται και αυξάνεται μέχρι κάποιος άλλος χαρακτήρας να αντιδράσει αφού δεχτεί τις αφιλτράριστες σκέψεις ενός άντρα που προσπαθεί αλλά δε μπορεί να κρατήσει τη σχέση του με τη κόρη του ζωντανή. Ναι, πλέον έχοντας δει τις επόμενες δουλειές του Cummings η ιδιαιτερότητες που κάνουν το Thunder Road να ξεχωρίζει μοιάζουν περισσότερο με καθόλου χαριτωμένα λάθη, το ντεμπούτο του όμως είναι σαν έναν punk δίσκο και όλα προσδίδουν χαρακτήρα.
Από την αρχή παρά το ιδιαίτερο ύφος η σχέση πατέρα-κόρης είναι πάντα ο πυρήνας της ιστορίας. Πως μπορεί ένας πατέρας να κερδίσει την εμπιστοσύνη της κόρης του όταν δεν ξέρει πως να είναι εκεί; Πως μπορεί να το ζητήσει από τη κόρη του να την επιστευτεί; Στο τέλος ο Jiμ πάει τη κόρη του στη λίμνη των κύκνων και την βλέπει να έχει απορροφηθεί από την παράσταση. Έχει δώσει στη κόρη του τη πρώτη της χαρούμενη ανάμνηση. Ο Jim στη τελευταία λήψη δε μπορεί να συγκρατήσει τα δάκρυα του. Ίσως να μη μπορεί να αλλάξει και να γίνει ο ιδανικός πατέρας που θέλει να γίνει αλλά κανένας δε μπορεί. Δε μπορεί κανείς να σου μάθει να γίνεις τέλειος γονιός αλλά μερικοί δε δίνουν στα παιδιά τους ούτε μια τόσο ωραία ανάμνηση όπως έκανε ο Jim και αυτό είναι αρκετό.
