Πριν μιλήσουμε για το To Leslie μια μικρή ιστορική αναδρομή. Όταν ρώτησαν τον Buster Keaton ποιά ήταν η διαφορά ανάμεσα σε αυτόν, τον Charlie Chaplin και τον Harold Lloyd (τον λιγότερο γνωστό και ομολογουμένως πιο αδύναμο από τους τρεις γνωστότερους κωμικούς του βωβού κινηματογράφου) απάντησε: «Ο Chaplin ασχολείται με τα απολύτως κατώτερα στρώματα και ο χαρακτήρας του θα κάνει τα πάντα για να επιβιώσει. Ο Lloyd προσπαθεί να κρατήσει την εικόνα ως μέλος της υψηλής κοινωνίας. Εγώ είμαι ακριβώς στη μέση, προσπαθώ να επιβιώσω με μια ήσυχη αξιοπρέπεια». Φέτος έχουμε τρεις ταινίες και ερμηνείες με παρόμοια σχέση. Aν και θα μπορούσε να ειπωθεί πως το 2022 ήταν η χρονιά της σάτιρας κατά του 1% με ταινίες όπως Glass Onion, Triangle of Sadness και το The Menu, το Tár, το Everything Everywhere All At Once και φυσικά το To Leslie μας δείχνουν ένα πολύ πιο ενδιαφέρον μοτίβο για τη φετινή κινηματογραφική χρονιά.
Η Lydia Tár (Kate Blanchett) είναι στο απόγειο που μπορεί να βρεθεί ένας καλλιτέχνης. Όταν κάποια πράγματα από το πρόσφατο παρελθόν της μαθαίνονται θα προσπαθήσει να κρατήσει τη σύζυγό της, το παιδί της και το δικαίωμα να περπατάει με το ψηλομύτικο ύφος που τη διακατέχει. Προφανώς το τέλος είναι ένας μπουρζουά εφιάλτης τον οποίο μπορούμε να απολαύσουμε ειρωνικά. Στο Everything Everywhere η Evelyn Wang (Michelle Yeoh), ιδιοκτήτρια καθαριστηρίου, μία γυναίκα απογοητευμένη από τη ζωή της χάνει ακόμα και τα πράγματα που την απογοητεύουν. Το ταξίδι παρότι θα είναι ενοχλητικά χιπστέρικο, στο τέλος η ταινία θα αγκαλιάσει την φύση της ιστορίας που θέλει να πει και οδηγεί σε αληθινά συναισθηματικές στιγμές. Η Evelyn Wang λέει στην κόρη της πως δε χρειάζεται αν δε θέλει να δουλέψει στην οικογενειακή επιχείρηση, κάτι που οι περισσότεροι ελπίζουμε οι γονείς μας να μας πουν.
Στο To Leslie, η Leslie (Andrea Riseborough) δεν έχει δύναμη να κάνει οποιαδήποτε πράξη εκτός από το να απογοητεύσει κάποιον και να παρακαλέσει για λεφτά για αλκοόλ. Για την ίδια δεν έχει καν παρελθόν. Στην Αμερική οι Ανώνιμοι Αλκοολικοί πιστεύουν πως το πρώτο βήμα για τη νηφαλιότητα είναι η αναγνώριση πως κανείς δε μπορεί να ελέγξει τον εθισμό του. Η Leslie δεν κάνει κάτι για να σταματήσει τον αλκοολισμό της αλλά τον δέχεται ως τη μοίρα της. Πιστεύουν επίσης σε μια ανώτερη δύναμη θα έρθει και θα τους σώσει. Στον κόσμο που ζούμε η υπέρτατη απόδειξη ανώτερης δύναμης είναι η βοήθεια από έναν άγνωστο. Ο Sweeney (Marc Maron) θα την προσλάβει στο μοτέλ που δουλεύει μόνο και μόνο επείδη θέλει να τη βοηθήσει παρά τις αντιρρήσεις του καμένου από LCD Royal (Andre Royo). Βλέπουμε αμέσως στην ερμηνεία του εξαιρετικού κωμικού πως ο Sweeney έχει βρεθεί σε παρόμοια θέση. Το casting βοηθάει απίστευτα σε αυτή τη περίπτωση γιατί ο Maron έχει ζήσει παρόμοιες καταστάσεις. Όλοι στο To Leslie έχουν ζήσει παρόμοιες στιγμές με τη πρωταγωνίστρια απλά εκείνη έχει την ατυχία να την δείξει η τηλεόραση. Πριν χρόνια η Leslie κέρδισε 190 χιλιάδες στο λαχείο και όλα πήγαν στο συκώτι της. Στη πόλη που μένει η Leslie ζουν αποκλειστικά χαρακτήρες από τραγούδια country και η Leslie είναι ο τέλειος στόχος να ξεράσουν τις ανασφάλειες τους πάνω της και να συνεχίσουν να αγνοούν τα προβλήματα τους. Η διαφορά είναι όμως ό,τι η Leslie μετά από πολλές αποτυχίες αποφασίζει να κόψει μια και καλή το αλκοόλ και να κάνει diner το κτίριο απέναντι από το μοτέλ στο οποίο δουλεύει.
Η ταινία στο τελευταία λεπτά της φλερτάρει με το κλισέ αυτού του είδους ταινιών. Σε μία διακριτική στιγμή δείχνει το μεγαλείο της. Μετά από δέκα μήνες η ανακαίνηση του diner έχει τελειώσει. Την αλλαγή τη βλέπουμε μόνο από έναν τίτλο που λέει : «Δέκα μήνες μετά». Ίσως φαίνεται παράξενο να παραβλέπεται η δυσκολία του να φτιάξεις μια επιχείρηση από το πουθενά όμως αυτό που μετράει είναι η δυσκολία να πάρει κάποιος την απόφασει να αλλάξει τη ζωή του. Στα εγκαίνια δεν έρχεται κανείς. Βράδυ πια, η Leslie βλέπει τον Royal να έχει αποκοιμηθεί, αποφασίζει πως χαράμησε τόσους μήνες και θέλει να πάρει το φλασκί του Royal. Δεν το κάνει όμως. Δεν είναι κάποια κλιμάκωση της τανίας, είναι μια διακριτική στιγμή που δείχνει πως παρά τις προσπάθειές μας, είμαστε κοντά στο να επιτρέψουμε στις χειρότερες πλευρές του εαυτού μας να κερδίσουν. Και ναι, παρότι το τέλος μπορεί να θεωρηθεί χαρούμενο, αυτή η στιγμή μας λέει πως δεν υπάρχει επιβεβαίωση ότι η Leslie νίκησε, ό,τι μπορούμε εμείς να νικήσουμε θριαβευτικά και μαγικά να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.
Πάντα με τέτοιες θεματολογίες υπάρχει το ζήτημα του ποιος έχει το δικαίωμα να μιλήσει για το αντικείμενο. Πριν δω την ταινία η λίστα των ατόμων που δούλεψαν στη ταινία με καθησύχασε. Εχουμε ανθρώπους που δεν είναι τεράστια ονόματα και που η όποια επιτυχία τους έχει έρθει μετά από χρόνια σκληρής δουλειάς. Πίσω από τις κάμερες σκηνοθετή ο Michael Morris, ένας σκηνοθέτης με πολλά χρόνια στο χώρο στο κινηματογραφικό ντεμπούτο του. Διευθυντής φωτογραφίας ο Larkin Seiple, ο άνθρωπος που ήταν πίσω από τις κάμερες και για το Everything Everywhere και γενικά συνεργάτης των Daniels και σίγουρα διευθυντής φωτογραφίας του οποίου το όνομα θα ακούσουμε τα επόμενα χρόνια. Οι δύο τους δίνουν μια αυθεντικά 70’s ατμόσφαιρα στη ταινία. Ο Cassavetes και ο Scorsese είναι στον αέρα (ειδικά το Alice doesn’t live here anymore). Δε νομίζω πως είναι τυχαίο ό,τι το επίθετο της Leslie είναι Rowlands. Ξεπηδάνε όμως μερικές 90’s σκηνές ανεξάρτητου κινηματογράφου. Χαρακτηριστικά μου έρχονται οι σκηνές που ουρλιάζει o Royal τη νύχτα. Αυτές οι δύο δεκαετίες είναι οι περίοδοι που άνθησε ο ανεξάρτητος Αμερικάνικος κινηματογράφος και σε περίπτωση που κάποιος δε το έχει καταλάβει το To Leslie είναι πέρα για πέρα ανεξάρτητη ταινία (Κρατήστε το αυτό για λίγο ακόμα).
Φυσικά πρέπει να μιλήσουμε για την Andrea Riseborough. Κλασσική character actress, πρώτη φορά τη βλέπω σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο ρόλος του μέθυσου είναι από τους πιο άχαρους που υπάρχουν. Για τους περισσότερους ηθοποιούς είναι ευκαιρία για overacting, με ελάχιστους να βγαίνουν ζωντανοί στο τέλος των γυρισμάτων. Η Riseborough έχει ένα πλεονέκτημα που δεν έχουν οι περισσότεροι. Το πρόσωπό της. Ακόμη και σε μία ταινία γεμάτη character actors και ιδιαίτερες φάτσες ξεχωρίζει. Η δουλειά του σκηνοθέτη με μια τέτοια ηθοποίο τελειώνει με ένα κοντινό στο πρόσωπο της. Όχι για να καλύψει κάποια αδυναμία αλλά γιατί πραγματικά δε χρειάζεται κάτι παραπάνω. Σε έναν ρόλο δύσκολο και με ένα σενάριο χωρίς μονολόγους με φανφάρες, δίνει μια αντι-Χολλυγουντιανή ερμηνεία. Δεν υπάρχει κάποια στιγμή που θα έλεγα σε κάποιον να δει για να μείνει άναυδος, είναι σαν ένα δίσκο των Pink Floyd. Πρέπει να τον ακούσεις από την αρχή μέχρι το τέλος για να το καταλάβεις.
Και φτάνουμε στο ζουμέρο σκάνδαλο της κινηματογραφικής χρονιάς. Την υποψηφιότητα της Riseborough στα Όσκαρ. Με λίγα λόγια για όσους δε ξέρουν, όντας ανεξάρτητη παραγωγή οι συντελεστές της ταινίας ζήτησαν από φίλους τους στη βιομηχανία να την δουν και αν τους αρέσει να το ανεβάσουν στα social media τους και η υποψηφιότητα τους θεωρείται στημένη. Δεν είναι η πρώτη και δε θα είναι η τελευταία ταινία που από στόμα σε στόμα έγινε διάσημη. Φυσικά και ενοχλούνται τα στούντιο που ξόδεψαν εκατομμύρια για να διαφημίσουν τις ταινίες τους. Το μόνο έγκλημα της ταινίας είναι ό,τι ξεσκέπασε το κοινό μυστικό πως τα βραβεία είναι διαγωνισμός δημοφιλίας. Οι πραγματικοί νικητές είναι οι μικρές ταινίες που γίνονται γνωστές με την υποψηφιότητα τους. Μέχρι εκεί. Αν είχαν σημασία θα υποστήριζα τη Riseborough και το To Leslie.
