Το Studio Ghibli αυτή τη στιγμή βιώνει την πιο υπόγεια επιτυχία στην ιστορία του σινεμά. Με μια αφίσα το How do you all live?(Με τον βαρετό τίτλο The Boy and the Heron στις Η.Π.Α.) σπάει ρεκόρ στην Ιαπωνία και εμείς το μόνο που μπορούμε να αναμένουμε το θείο δώρο που λέγεται ταινία Miyazaki. Για να το βγάλω από τη μέση λατρεύω τον Hayao Miyazaki και θεωρώ πως είναι από τους λίγους σκηνοθέτες που έχει τέλεια φιλμογραφία. Όποτε θα αρπάξω την ευκαιρία ενώ περιμένω το How do you all live? να εκθειάσω ασύστολα τον αγαπημένο μου οπτιμιστή(πεσιμιστή;) ειρινιστή μισάνθρωπο από την λευκή του χωρίστρα μέχρι το γυαλισμένο παπούτσι του.
1) Castle in the Sky (1986)
Ναι, προσπέρασα μια αγαπημένη ταινία των φαν του Studio Ghibli αλλά για εμένα εδώ έχουμε τα πρώτα γερά βήματα του Studio και του Miyazaki χωρίς συμβιβασμούς. Ο Miyazaki αναφέρει σε συνεντεύξεις τη σημασία του κενού χώρου στη τέχνη και εδώ βλέπουμε την αυτοπεποίθηση του να αφήσει την ησυχία να μιλήσει. Στα νεαρά του χρόνια ο Miyazaki είχε αγάπη προς την Ευρώπη και τα παραμύθια. Σε ένα ταξίδι του στην Ουαλία συγκινήθηκε βαθύτατα από τις διαδηλώσεις των ανθρακορύχων και ξεκίνησε η σκέψη του να εκφράσει τη θέληση του για την επιστροφή σε έναν απλό τρόπο ζωής. Πήρε την ιδέα για το ιπτάμενο κάστρο από τα Ταξίδια του Γκιούλιβερ και έτσι έχουμε την πρωτοποριακή steampunk περιπέτεια. Επίσης δε βλάπτει πως την φωνή του Pazu κάνει η Mayumi Tanaka, η φωνή του Luffy στο One Piece, κάτι που δίνει στις σκηνές δράσεις μια έξτρα ευχαρίστηση.
2) Kiki’s Delivery Service (1989)
Βρισκόμαστε στο τέλος του Ευρωπαιό-φιλου Miyazaki. Το Kiki’s Delivery Service δε θα υπήρχε αν όλα πήγαιναν καλά. Ήθελε αρχικά να κάνει ταινία την Πίπη Φακιδομύτη αλλά η συγγραφέας αρνήθηκε. Ο ίδιος ο Miyazaki πιστεύει πως αρνήθηκε επειδή δεν ήθελε Ιάπωνες να μεταφέρουν το έργο της. Έμεινε όμως το ταξίδι στη Στοκχόλμη που μάγεψε τον Miyazaki και αποφάσισε να μεταφέρει το ομώνυμο βιβλίο της Eiko Kadono στη δικιά του εκδοχή της πόλης. Η ιστορία αφορά μια νεαρή μάγισσα η οποία πρέπει να ζήσει για ένα χρόνο μόνη της ώστε να ολοκληρώσει την εκπαίδευση της. Πέρα από αυτή τη γενική περιγραφή σχεδόν τίποτα δε συμβαίνει στη ταινία, απαρτίζεται από «άδειες στιγμές» και η απόλαυση είναι στις στιγμές που κανείς δεν θα καθόταν να κάνει animation όπως όταν η Kiki φτιάχνει τη φούστα της πάνω στην ιπτάμενη σκούπα. Σίγουρα η πιο υποτιμημένη ταινία στην φιλμογραφία του.
3) Porco Rosso (1992)
Aν αγαπάει κάτι ο Miyazaki είναι τα αεροπλάνα, αν μισεί κάτι είναι οι φασίστες, το Porco Rosso φαντάζει να είναι η ταινία που έφτιαξε με μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Εδώ υπάρχει κάτι για όλους: Γαλλικά επαναστατικά τραγούδια, καταραμένο πιλότο, αεροπειρατές κυνηγούς κεφαλών, την ανερχόμενη άνοδο του φασισμού, ρομάντζο, την υπέροχη Μεσογειακή θάλασσα, αναφορές στη Καζαμπλάνκα, ξύλο στη ξυρά, ξύλο στον αέρα, ξύλο στην υπέροχη Μεσογειακή θάλασσα. Θα έπρεπε να δουλεύουν όλα αυτά; Όχι αλλά δουλεύουν. Θα γελάσεις και θα περάσεις εξαιρετικά μέχρι που θα κλάψεις (αν το έχεις δει ξέρεις σε ποια σκηνή).
4) Spirited Away (2001)
Θα γίνω βαρετός και θα συμφωνήσω με τη μάζα πως είναι το αριστούργημα του. Είναι μια καλά μελετημένη έκρηξη φαντασίας που μοιάζει αυθόρμητη σα να έρχεται κατευθείαν από το υποσυνείδητο του δημιουργού. Κάθε καλοκαίρι ο Miyazaki πήγαινε με την οικογένεια του και κάποιους φίλους διακοπές. Εκεί η αδιαφορία των νεαρών κοριτσιών για τη φύση μαζί με τα manga που διάβαζαν τον έκαναν να θέλει να φτιάξει μια ταινία με ηρωίδα που θα σημαίνει κάτι για αυτές. Η κύρια έμπνευση του για τις σκηνές στο λουτρό ήταν τα σκουπίδια και παρατημένα ποδήλατα που είχε βρει κοντά στο σπίτι του. Δεν έχω λόγια να μιλήσω για την ίδια τη ταινία γιατί είναι από τις φορές που απλά σου ψιθυρίζει η Μούσα στο αυτί. Αξίζει να σημειωθεί πως στην αρχή ήταν απλά παραγωγός και σύμβουλος αλλά όντας ο Miyazaki απέλυσε τον σκηνοθέτη και επέστρεψε από τη σύνταξη. Πως άλλωστε θα είχε την ικανοποίηση να ρίξει άκυρο στην Ακαδημία όταν του απένειμε το Όσκαρ;
5) Τhe Wind Rises (2013)
Η μέχρι πρόσφατα τελευταία ταινία του σκηνοθέτη μέχρι που επέστρεψε για δεύτερη φορά από τη σύνταξη. Η ταινία είναι ένα συνονθύλευμα διαφορετικών πηγών. Έχουμε το The Wind Has Risen, μια ιστορία ενός σχετικά άγνωστου Ιάπωνα συγγραφέα, τη ζωή του πραγματικού Jiro Horikoshi και τα συναισθήματα και την ιδεολογία του ίδιου του Miyazaki. Στην επιφάνεια έχουμε την βιογραφία του Jiro, του δημιουργού του εμβληματικού Mitsubishi A6M Zero μαχητικού που χρησιμοποίησε η Ιαπωνική αυτοκρατορία στον Β’ Παγκόσμιο. Ο Jiro θέλει να φτιάξει όμορφα αεροπλάνα αλλά αναγκάζεται να τα δει να χρησιμοποιούνται ως μηχανές πολέμου. Ο Jiro είναι ένα προς ένα ο Miyazaki σε αυτή τη ταινία. Μοιράζονται την αγάπη για αεροπλάνα παρότι είναι δολοφονικά εργαλεία. Ο ίδιος δημιουργεί anime, αυτός τα έκανε διάσημα παγκοσμίως σε ένα βαθμό, αλλά θεωρεί πως κάνει περισσότερο κακό στα παιδιά που βλέπουν συνέχεια τις ταινίες του παρά καλό. Πολλοί έχουν κατηγορήσει την ταινία για το πως χειρίζεται διάφορα θέματα αλλά η ταινία δε θέλει να πάρει θέση και καλά κάνει.Έχουμε έναν δημιουργό που μα δείχνει απλόχερα τις σκέψεις που τον βασανίζουν από τότε που θυμάται τον εαυτό του. Εδώ αξίζει να αναφερθεί πως από αυτή τη θέση που το βλέπω το ντοκυμαντέρ για τη δημιουργία της ταινίας είναι απαραίτητο συνοδευτικό. Εάν δε σας πείθουν όλα αυτά τη φωνή του Jiro την κάνει ο υπέρτατος Hideaki Anno!
