Μετά το αριστουργηματικό κινηματογραφικό της ντεμπούτο “Past Lives“, η Celine Song επιστρέφει με το “Materialists”, ένα ακόμη φιλμ που περιστρέφεται γύρω από ένα ερωτικό τρίγωνο. Αυτή τη φορά, όμως, η υποδοχή δεν είναι ομόφωνα θετική. Το κοινό μοιάζει διχασμένο. Από τη μία, οι αθεράπευτα ρομαντικοί και από την άλλη, εκείνοι στους οποίους φαίνεται να απευθύνεται πραγματικά η Song, οι υλιστές, οι «πρακτικοί» άνθρωποι. Στο μείγμα επικριτών της ταινίας έρχονται να προστεθούν και οι θεατές που ένιωσαν απογοήτευση από το παραπλανητικό μάρκετινγκ, αφού η ταινία προβλήθηκε ως ρομαντική κομεντί, ενώ στην ουσία πρόκειται για ρομαντικό δράμα με ορισμένες ανάλαφρες πινελιές, κάτι που δημιούργησε προσδοκίες οι οποίες τελικά ποτέ δεν εκπληρώθηκαν.
Η πλοκή
Στο “Materialists” παρακολουθούμε μια νεαρή γυναίκα με μεγάλες φιλοδοξίες (Dakota Johnson), η οποία εργάζεται ως επαγγελματίας προξενήτρα. Όλα αλλάζουν όταν βρίσκεται μπροστά σε ένα τεράστιο δίλημμα: να επιλέξει το «τέλειο ταίρι» (Pedro Pascal) ή να δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στον, κάθε άλλο παρά τέλειο, πρώην της (Chris Evans).
Materialists ή Past Lives;
Παρόλο που αναφερόμαστε στις δύο πρώτες ταινίες της Celine Song, μιλάμε για έργα ριζικά διαφορετικά. Δύο εντελώς ξεχωριστές προσεγγίσεις πάνω στην κλασική θεματική του ερωτικού τριγώνου.
Στο “Past Lives”, η αφήγηση είναι τρυφερή και λεπτοδουλεμένη, με έμφαση στους χαρακτήρες. Η Song δημιουργεί μια τρισδιάστατη τριάδα ανθρώπων με βάθος, προσωπική ιστορία και αλληλεπιδράσεις που μοιάζουν αληθινές. Η προτεραιότητά της είναι να μας κάνει να τους δούμε ως πραγματικούς ανθρώπους, ώριμους, ευαίσθητους και πολυδιάστατους.
Αντίθετα, στο “Materialists” η προσέγγιση αλλάζει ριζικά. Εδώ οι ιδέες και το κοινωνικό σχόλιο βρίσκονται στο επίκεντρο, ενώ οι χαρακτήρες μοιάζουν περισσότερο με αφηρημένες εξισώσεις μεταμφιεσμένες σε ανθρώπους. Οι ηθοποιοί λειτουργούν ως «δοχεία» μέσα από τα οποία η Song ασκεί, χωρίς ιδιαίτερη διάθεση για διακριτικότητα, κριτική στο σύγχρονο dating και στους κινδύνους που αυτό εγκυμονεί, ιδιαίτερα για τις γυναίκες.
Τι θέλει να μας πει το “Materialists”;
Σε συνέντευξή της η Song εξηγεί ότι ο καπιταλισμός τείνει να αποικίσει τα πάντα, ακόμα και την αγάπη. Ο φόβος της είναι πως το πραγματικό νόημα της λέξης «έρωτας» χάνεται σταδιακά και αντικαθίσταται από ωμή κυνικότητα και άκρατο υλισμό. Χωρίς να καταδικάζει όσους σκέφτονται πιο «πρακτικά» στις σχέσεις, καταθέτει ένα αιχμηρό αλλά και μελαγχολικό σχόλιο για την ερωτική πραγματικότητα του σήμερα.
Αυτή η κριτική γίνεται ακόμη πιο έντονη μέσα από την ίδια τη δουλειά της πρωταγωνίστριας. Η φανταστική, και πάντα μαγνητική, Dakota Johnson, στον ρόλο της Lucy, εργάζεται ως επαγγελματίας προξενήτρα. Ύστερα από χρόνια στην εταιρεία, ο τρόπος με τον οποίο «ταιριάζει» τους πελάτες της έχει σχεδόν ενσωματωθεί στον ψυχισμό της. Όταν περπατά στους δρόμους της Νέας Υόρκης, που η Song κινηματογραφεί με απαράμιλλη ομορφιά, μοιάζει να «σκανάρει» συνεχώς πιθανούς πελάτες, σαν να βλέπει τον κόσμο μέσα από ένα πρίσμα οικονομικής συναλλαγής.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και σε έναν γάμο πελάτισσάς της, όπου συναντά τον Harry (Pedro Pascal), έναν άντρα που φαίνεται να διαθέτει πραγματικά «το πλήρες πακέτο»: πλούτος, γοητεία, ευγένεια. Όταν η Lucy επιχειρεί να τον στρατολογήσει ως πελάτη, χαρακτηρίζοντάς τον «μονόκερο», δηλαδή τον τέλειο άντρα που αναζητούν όλες οι γυναίκες που εξυπηρετεί, εκείνος αντί να δεχτεί, αρχίζει να φλερτάρει μαζί της. Ωστόσο, η ίδια δεν μπορεί να αγνοήσει ότι, λόγω της διαφοράς στο κοινωνικό status, η «αξία» της στην αγορά του έρωτα μοιάζει ασύγκριτη με τη δική του.
Στον ίδιο γάμο συναντά ξανά τον πρώην σύντροφό της, τον John (Chris Evans). Η σχέση τους είχε τελειώσει άσχημα εξαιτίας της οικονομικής του αστάθειας. Ο John, επίδοξος ηθοποιός, πλησιάζει τα σαράντα χωρίς να έχει κατακτήσει την επαγγελματική ή οικονομική σταθερότητα που θα του επέτρεπε να ζήσει με ασφάλεια στη Νέα Υόρκη, μια πόλη που για τους καλλιτέχνες μπορεί να είναι «γη της επαγγελίας», αλλά και αμείλικτη λόγω του υψηλού κόστους ζωής. Αν και απέχει πολύ από το να θεωρηθεί «μονόκερος», ο John δείχνει κάτι που ο Harry δεν μπορεί: την ειλικρινή του αγάπη για τη Lucy, αλλά και τη διάθεση να την αποδεχτεί με όλα της τα ελαττώματα.
Τελικά να δω το “Materialists”;
Αν σε ενδιαφέρουν θεματικές όπως ο έρωτας στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, ναι.
Αν θες να δεις μία ταινία που θα σου θυμίσει κάτι από Jane Austen με σύγχρονο ύφος αλλά αιχμηρό σχόλιο, πάλι ναι.
Αν όχι, τότε όχι.
Το “Materialists” (που κυκλοφορεί στην Ελλάδα με τον τίτλο “Ταιριάζουμε;”) συνεχίζει να προβάλλεται στους κινηματογράφους.
Δείτε το trailer:
