Το δυστοπικό, underground, «No Sympathy for the Devil», έκανε την παρθενική του εμφάνιση το 1997. Ένας ταμίας-μποξέρ (Κώστας Καζανάς), ερωτεύεται παράφορα το ξανθό κορίτσι που κλέβει το σούπερ μάρκετ στο οποίο δουλεύει. Δεν μοιάζει με καμία άλλη, ούτε με εκείνες που βλέπει στην δουλειά, ούτε και με την κοπέλα που βλέπει καθημερινά στο μετρό. Πρόκειται για μια όαση, μια λευκή αχτίδα στον κατάμαυρο κόσμο της καθημερινότητας. Η punk Ευρυδίκη (Λένα Κιτσοπούλου), περιφέρεται ολονυχτίς στην πόλη της Αθήνας και αποζητά συνεχώς μια στέγη, ξοδεύοντας το κορμί της για τα προς το ζην όσο παράλληλα περιμένει για τον Ορφέα της. Δίχως φλυαρίες, ο ένας βρίσκει μοιραία τον άλλον και παρά τους εντελώς διαφορετικούς δρόμους τους οποίους διασχίζουν, τα αψηφούν όλα για χάρη του έρωτα. Δεν υπάρχει κάτι ιερότερο αν αυτό πρόκειται να τους βγάλει από την μιζέρια στην οποία είναι αμφότεροι αιωνίως βουτηγμένοι.
Μετά από ένα συνεχές κυνηγητό, όπου η Ευρυδίκη διαρκώς περιπλέκεται σε ατυχείς καταστάσεις και ο Ορφέας την γλιτώνει, έρχεται η καταστροφική στιγμή της σαρκικής τους σύνδεσης. Έπειτα από την πρώτη τους νύχτα μαζί, η Ευρυδίκη αφήνει την τελευταία της πνοή από overdose, από το οποίο ο Ορφέας επιβιώνει. Εν συνεχεία, όπως επιτάσσει ο μύθος, ο Ορφέας πηγαίνει ως την κόλαση για την αγαπητικιά του. Πριν αυτό το αλλόκοτο ειδύλλιο προλάβει καν να εξελιχθεί στο έπακρο, ο πρωταγωνιστής περιπλανιέται αβοήθητος στα έγκατα της κολάσεως, που τυχαίνει να έχουν μια τρομακτική ομοιότητα με τους ερημωμένους δρόμους της νυχτερινής Αθήνας. Μαφιόζοι, μπουρδέλα και μια δόση Φελινικών χαρακτήρων υπό την επίβλεψη του επιβλητικού «νονού» της νύχτας, ο οποίος παίρνει τον ρόλο του Διαβόλου (Γιώργος Κοτανίδης) και επιτηρεί επικριτικά τα δρώμενα.
Ο Δημήτρης Αθανίτης, παρομοιάζει τον μύθο του ανεκπλήρωτου έρωτα του Ορφέα και της Ευρυδίκης με μια ξέφρενη νύχτα στην Αθήνα, ενώ την πόλη, με μια 90’s Νέα Υόρκη, όσο ταυτόχρονα απαθανατίζει τις πιο όμορφες πτυχές της. Το «No Sympathy for the Devil», είναι μια μίξη ονείρου και πραγματικότητας, μέσα από την οποία ο σκηνοθέτης του επιδιώκει να εκτονώσει όλες του τις καλλιτεχνικές επιρροές, ορμώμενος από ένα «No wave» ρεύμα αλά Ελληνικά. Με μια άκρως Lynch αισθητική, ποιητικούς διαλόγους και προκλητικές, ιντριγκαδόρικες σκηνές, το «No Sympathy for the Devil», θέτει ορισμένες εναλλακτικές απόψεις για τον κόσμο του -τότε- σήμερα, εξού και ο τολμηρός παραλληλισμός της πόλης με την κόλαση. Σε μια δεύτερη ανάγνωση, προσθέτει μια ενδιαφέρουσα αλληγορία στον μύθο, συσχετίζοντας την Ευρυδίκη με ένα θανατηφόρο ναρκωτικό, που στην αρχή είναι αστείρευτα ελκυστικό, ποθητό από όλους αλλά και μοναδικό στην γη, αλλά μετά από όλο αυτό τον δύσβατο δρόμο και προσωπικού Γολγοθά του πρωταγωνιστή, είναι παγωμένο, άχρηστο.
Το «No Sympathy for the Devil», έλαβε μέρος στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης και έκτοτε χάθηκε ελαφρώς στον χρόνο. Η Ευρυδίκη, απεσταλμένη από τον Παράδεισο στην Κόλαση ή το αντίστροφο, ενώ ο Ορφέας πανέτοιμος να ζήσει το όνειρο μέσα από ένα ταξίδι ζωής. Το πλέον συναρπαστικό της ταινίας, είναι ότι η διάρκειά της δεν σου επιτρέπει να βαρεθείς και το όνειρο κάποια στιγμή τελειώνει, όπως και το ταξίδι ή η νύχτα, που πάντοτε εν τέλει διακόπτεται από την ανατολή του ηλίου.
Με έντονες φωτοσκιάσεις και ιδιόρρυθμη τεχνική, ο σκηνοθέτης νοσταλγεί και αφιερώνεται στο σινεμά της nouvelle vague, μεταξύ άλλων κινημάτων που στιγμάτησαν την κινηματογραφική ιστορία, όσο οι πρωταγωνιστές του νιώθουν τόσα πολλά ή και απολύτως τίποτα. Ο ρυθμός της ιστορίας κινείται στα πλαίσια ενός ονείρου που μετατρέπεται σε εφιάλτη και τανάπαλιν, με απώτερο σκοπό να μας αιφνιδιάσει. Ο Δημήτρης Αθανίτης, έκδηλα λάτρης της punk, μας παραθέτει ένα συναρπαστικό, μοντέρνο βίντεο κλιπ σε μορφή ταινίας και μάλιστα ιδιαιτέρως φεστιβαλικής, χαρίζοντάς της έτσι δικαίως την μετέπειτα αναγνώριση των αυστηρών κριτικών και των ακόμη αυστηρότερων θεατών.
