Οι μουσικοχορευτικές ταινίες, δηλαδή οι ταινίες με εντυπωσιακά μουσικοχορευτικά δρώμενα είναι από τα πιο δύσκολα κινηματογραφικά εγχειρήματα. Οι ηθοποιοί καλούνται να ξεχωρίσουν όχι μόνο για τις υποκριτικές τους ικανότητες αλλά και για το ταλέντο τους στην μουσική και στον χορό.
Ατέλειωτες πρόβες, χρόνος αλλά και επιμονή απαιτείται από την μεριά τους αλλά και από τη μεριά του σκηνοθέτη, του χορογράφου και του μουσικού διευθυντή. Το αποτέλεσμα όμως καλείται να τους δικαιώσει γιατί τέτοιου είδους ταινίες δεν αποτελούν μόνο ένα “χάρμα οφθαλμών” για το κοινό αλλά είναι σε θέση να το ξεσηκώσει και να το γεμίσει με αισιοδοξία και ενεργητικότητα. Είναι σε θέση να του δείξει πως κάποια πράγματα δεν εκφράζονται με λέξεις αλλά με τη γλώσσα του σώματος και την μουσική. Οι παρακάτω 4+1 μουσικοχορευτικές ταινίες υπόσχονται να σας κατακλύσουν με χαρούμενα συναισθήματα χάρη στα δυο πολύτιμα μέσα τους: την μουσική και τον χορό!
1) Into the beat (2020)
Σκηνοθεσία: Στέφαν Βεστερβέλε
Πρωταγωνιστούν: Αλεξάνδρα Πφάιφερ, Yalany Marschner
Βαθμολογία στο IMDb: 5,3/10
Trailer: https://youtu.be/__yMsNEndac
Η συγκεκριμένη μουσικοχορευτική ταινία γερμανικής παραγωγής έκανε την πρεμιέρα της πρόσφατα στο Netflix. Πρόκειται για τον απόλυτο συνδυασμό ρομαντισμού, street dance και δυνατής μουσικής. Η Κάτια είναι μια έφηβη που έχει μάθει να χρησιμοποιεί το σώμα της ως το απόλυτο εργαλείο που θα την οδηγήσει σε μια από τις καλύτερες σχολές χορού στην Νέα Υόρκη. Είναι μέλος της ξακουστής οικογένειας Όρλοφ και για αυτό όλοι έχουν υψηλές προσδοκίες από εκείνη. Ενώ καλείται να δικαιώσει το όνομα της οικογένειας των χορευτών από την οποία προέρχεται, συναντά μια ομάδα αντισυμβατικών χορευτών του δρόμου. Το μότο τους είναι: “Περνά καλά όταν χορεύεις! “. Όταν η Κάτια ” μπλέξει ” μαζί τους θα μάθει να χορεύει με την ψυχή της.
Θα συνειδητοποιήσει πως ο χορός δεν είναι μόνο πολύωρες πρόβες, πουέντ με αίματα και κλασσική μουσική. Ο χορός πηγάζει από την ανθρώπινη ψυχή για αυτό και είναι μια από τις πιο κοινές ανθρώπινες ανάγκες…
2)Battle (2018)
Σκηνοθεσία: Katarina Launing
Πρωταγωνιστούν: Λίσα Τέιγκε, Achmed Akkahi
Βαθμολογία στο IMDb: 6/10
Trailer: https://youtu.be/QPA-397Jzzs
Πρόκειται για μια μουσικοχορευτική ταινία νορβηγικής παραγωγής που προβλήθηκε πρώτη φορά στις 28 Σεπτεμβρίου του 2018. Αν και η υπόθεση φαίνεται “κλισέ” με την πρωταγωνίστρια να επιλέγει το street style χορού αντί για τον σύγχρονο, δεν είναι. Στην πραγματικότητα η ταινία αυτή θίγει και τις αντιλήψεις μιας έφηβης που ανήκει στην “άρχουσα” τάξη. Η έφηβη Αμαλί ονειρεύεται το χρήμα, την δόξα και δευτερευόντως αγαπά τον χορό. Όταν στην ζωή της οικογένειας της έρθουν τα πάνω κάτω, θα αναγκαστεί να μετακομίσει σε μια φτωχογειτονιά όπου θα δει πραγματικά παθιασμένους χορευτές.
Ωστόσο, το γεγονός πως αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο κόσμους χωρίς να επιλέγει ξεκάθαρα κάποιο, θα την καταστήσει μισητή από τα κοντινά της πρόσωπα. Η ίδια καλείται να αποδείξει με την ανώτατη μορφή έκφρασης-τον χορό-πως επέλεξε σε ποια “μεριά” επιθυμεί να ανήκει.
3) Center Stage (2000)
Σκηνοθεσία: Νίκολας Χίτνερ
Πρωταγωνιστούν: Ίθαν Στίφελ, Αμάντα Σουλ, Σάσα Ραντέτσκι
Βαθμολογία στο IMDb: 6, 7/10
Trailer: https://youtu.be/_o_jUndB1ZA
Όσες φορές και αν πατήσουμε το replay button για να ξαναδούμε την συγκεκριμένη μουσικοχορευτική ταινία, δεν πρόκειται να την βαρεθούμε ποτέ. Και ο λόγος είναι απλός : η συγκεκριμένη ταινία μας δίνει την γλυκιά ικανοποίηση πως όταν προσπαθείς όλα είναι δυνατά. Όσοι και αν είπαν στην πρωταγωνίστρια, τη Τζόντι, πως το σώμα της δεν είναι κατάλληλο για τις απαιτητικές φιγούρες που οφείλει να πραγματοποιεί ως χορεύτρια κλασσικού χορού, αυτή δεν πτοήθηκε. Πάλεψε με τη καρδιά της με το σώμα που της δόθηκε από τη φύση και… νομίζω πως ο αγώνας της δικαιώθηκε. Δεν νομίζετε;
Η ταινία ” Center Stage”, λέγεται πως έχει τις καλύτερες χορογραφίες και σκηνικά συγκριτικά με κάθε άλλη ταινία (και δεν πρόκειται να διαφωνήσω σε αυτό).
4) Dirty Dancing (1987)
Σκηνοθεσία: Emile Ardolino
Πρωταγωνιστούν: Πάτρικ Σουέιζι, Τζένιφερ Γκρέι
Βαθμολογία στο IMDb: 7/10
Trailer: https://youtu.be/eIcmQNy9FsM
Μια τρυφερή ιστορία αγάπης αντικατοπτρίζεται στη συγκεκριμένη μουσικοχορευτική ταινία. Όταν η μικρή και άπειρη τόσο στον χορό όσο και στον έρωτα Φράνσις γνωρίσει έναν δυναμικό και γεμάτο αυτοπεποίθηση χορευτή, τον Τζόνυ,οι επιθυμίες της αλλάζουν. Ο Τζόνυ αρχίζει να της διδάσκει τα “κεκτημένα” του στον χορό και εκείνη ακολουθεί πιστά τις συμβουλές του.
Μέσα της αρχίζουν να φουντώνουν εκτός από τον θαυμασμό για τον δάσκαλο της και ένας έρωτας που θεωρεί πως θα μείνει ανεκπλήρωτος, απαγορευμένος. Η μοίρα φαίνεται να της κλείνει το μάτι, αφού τα συναισθήματα του χορευτικού ζευγαριού είναι αμοιβαία. Ενωμένοι στον χορό, ενωμένοι και απέναντι… στους γονείς της Γκρέις που δεν φαίνεται να εγκρίνουν τον Τζόνυ. Θα τους κερδίσουν άραγε με την μαγεία του χορού τους;
Το τραγούδι ” Time of my life” έγινε το “anthem” της ταινίας καθώς οι ηθοποιοί χόρεψαν έναν αισθησιακό και πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής χορό που μας άφησε με το στόμα ανοιχτό.
5) Φλασντανς (1983)
Σκηνοθεσία: Άντριαν Λιν
Πρωταγωνιστούν: Τζένιφερ Μπιλς, Μίχαελ Νούρι
Βαθμολογία στο IMDb: 6,2/10
Trailer: https://youtu.be/9aqbkd19pMA
Η καλλίγραμμη σιλουέτα της Τζένιφερ Μπιλς σε συνδυασμό με τη μουσική της δεκαετίας του ’80, μας ταξιδεύει στην εποχή της ροκ εντ ρολ και των εκκεντρικών, παράξενων εμφανίσεων στα βραδινά μπαρ. Η πρωταγωνίστρια Άλεξ τα πρωινά εργάζεται ως σιδηροκολλήτρια για να κερδίζει τα προς το ζην και το βράδυ απολαμβάνει την προσοχή του κοινού που την θαυμάζουν ως χορεύτρια. Στην ζωή της πρώτη θέση στην ιεραρχία καταλαμβάνει ο χορός.
Η ίδια έχει την ικανότητα να επινοεί πρωτότυπα concepts τα οποία και υπηρετούν έναν και μοναδικό σκοπό: την απόλυτη λάμψη της. Χωρίς δισταγμούς και δεύτερες σκέψεις λικνίζεται στον ρυθμό της μουσικής, στην προσπάθεια της να εκφράσει την συναισθηματική της τρικυμία. Βρέχει τα μαλλιά της, επιλέγει έντονα και προκλητικά ρούχα και αφήνει το κοινό να μαγευτεί… Και με αυτόν τον τρόπο μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε ένα πολύ απλό πράγμα. Πως για να χορέψουμε δε χρειαζόμαστε ειδικά ρούχα και πολυτέλειες. Χρειαζόμαστε την ψυχή μας, την ζωηράδα μας και διάθεση για καλοπέραση. Ο χορός δεν είναι κάτι συμπληρωματικό, είναι ανάγκη. Και πάνω από όλα είναι μια βαθύτατη εσωτερική ανάγκη, μια διαφυγή από την σκληρή πραγματικότητα. Ίσως και ο μοναδικός τρόπος να εκφράσουμε τα συναισθήματα μας όταν οι λέξεις είναι περιττές. Όποτε το αισθάνεται κανείς και όπως το αισθάνεται. Ένας τέτοιος χορός δεν είναι κατακριτέος αλλά αδιαμφισβήτητα αναγκαίος…!
