Η Απονομή των Αμερικάνικων Βραβείων Όσκαρ τα τελευταία ιδίως χρόνια, είναι εξαιρετικά δύσκολη στην παρακολούθησή της, όχι μόνο για την βασανιστικά αργά ώρα Ελλάδος κατά την οποία διεξάγεται από τους δικούς μας δέκτες (και που μας κάνει όλους να ξενυχτάμε βλέποντας τους δείκτες του ρολογιού να δείχνουν τις πρώτες πρωινές ώρες τις επόμενης ημέρας), αλλά και για την σαδιστικά βαρετή εξέλιξή τους που είναι επικρατέστερη αιτία των χασμουρητών ή ακόμα και…ροχαλητών!
Ένας καλός host κάνει πάντα τη διαφορά
Από το πρώτο λεπτό κιόλας με τον εκάστοτε παρουσιαστή να προλογίζει τα πολυαναμενόμενα Όσκαρ, αιωρείται μια διάχυτη ανία τόσο από τον ίδιο τον host όσο και από τους παρευρισκόμενους, οι οποίοι όσο ασφυκτικά και να γέμιζουν το Dolby Theatre ή οποιονδήποτε άλλο χώρο, η «ζεστασιά» και η οικειότητα είναι συνήθως η ηχηρή απουσία της βραδιάς. Υπάρχει μια μόνιμη αίσθηση του “άντε να τελειώνουμε” και αυτό δεν σταματάει να υφίσταται και τις 3 ώρες και κάτι που κρατάει η τελετή, με τον συνήθη ύποπτο κωμικό-παρουσιαστή να δείχνει ότι δεν βρίσκεται εκεί με τη θέλησή του και προσπαθεί όπως κάθε χρόνο να κάνει λίγο crowd control, να παίξει λίγο με τα γραμμένα αστειάκια του που έχει ετοιμάσει από πριν και τα οποία πέρα από πολύ σύντομα και αδιάφορα, είναι υπερβολικά family friendly, τόσο ώστε κανένας υπερευαίσθητος καλεσμένος να προσβληθεί, καμία «Κάρεν» τηλεθεάτρια να ζητήσει μετά την λήξη της τελετής τη κεφαλή του επί πίνακι. Γενικώς, μια πάρα πολύ βαρετή, αδιάφορη και κυρίως διεκπεραιωτική αντιμετώπιση από όλη την ομήγυρη με το ανύπαρκτο χιούμορ του παρουσιαστή να πρωταγωνιστεί και να κλέβει τις εντυπώσεις.
Πάνω απ’ όλα “politically correct”
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η Ακαδημία των Όσκαρ κάηκε από τον χυλό και τώρα φυσάει και το γιαούρτι από το περιστατικό με το χαστούκι του Γουίλ Σμιθ και έπειτα, αλλά και όπως πάντα εξαιτίας της υπέρ το δέον αποστειρωμένης πολιτικής ορθότητας, η οποία δείχνει τη δύναμη της και στα περσινά Όσκαρ με το να στρογγυλεύει τα πάντα, να μην τολμάει να περάσει κανείς τη «γραμμή» που αυτή αυθαίρετα έχει θέσει, προκειμένου να μένουν όλοι ευχαριστημένοι (δεν πήγε καθόλου καλά αυτό). Έλα όμως που το αποτέλεσμα είναι μια νερόβραστη, άχρωμη, άοσμη, οδυνηρά πληκτική στην παρακολούθησή της απονομή, στην οποία όσο καλός ηθοποιός και να είναι κανείς (και αν μη τι άλλο υπήρχαν αρκετοί εκεί), δεν μπορεί να κρύψει την βαρεμάρα του και αυτό το εκλαμβάνει αυτομάτως ο θεατής βλέποντας τους παρευρισκόμενους να έχουν ένα βλέμμα “πάρτε με από εδώ” και τους βραβευμένους να δίνουν την αίσθηση και την σοβαρή υποψία ότι είναι από πριν ενήμεροι για την βράβευσή τους, αφού σχεδόν κανένας δεν δείχνει ιδιαίτερα ενθουσιασμένος, κανένας δεν ουρλιάζει από χαρά, δεν εκδηλώνει το παραμικρό σημάδι ζωντάνιας και έκπληξης, για κάτι που υποτίθεται το περιμένουν όλοι πως και πως, μένοντας άυπνοι για πολλά βράδια πριν την Απονομή από την αγωνία τους και το άγχος όπως είναι το φυσιολογικό.
Άραγε πέρασαν ανεπιστρεπτί οι “χρυσές εποχές”;
Πού είναι οι ωραίες εποχές με τα ακατάσχετα γέλια, τα ζεστά χειροκροτήματα, τα ουρλιαχτά, τις τούμπες, ακόμα και τις πίτσες και τα αθώα ευτράπελα; Πού είναι όλα αυτά τα εμβόλιμα στοιχεία που έσπαγαν την μονοτονία ακόμα και με τα στημένα σκετσάκια μεταξύ των καλεσμένων που βγάζανε όμως κάτι αληθινό και προσέφεραν στο κοινό πέρα από το κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς και μια χαλαρή βραδιά γεμάτο γέλιο και συγκινήσεις; Πού είναι εν τέλει οι καυστικοί κωμικοί που απαξιούσαν για το πώς θα νιώσει ο οποιοσδήποτε με το εκάστοτε αστείο τους και σαν οδοστρωτήρες παρέσυραν όποιον άτυχο έπεφτε στο μάτι τους για να τον εκθέσουν και να γελάσουν όλοι μαζί μετά; Δεν χρειάζεται να γυρίσουμε το ημερολόγιο πολύ πίσω για να τα εντοπίσουμε αυτά και ούτε υπάρχει κάποια διάθεση παρελθοντολαγνίας.
Ελπίζουμε του χρόνου να υπάρξει μια μεγαλύτερη προθυμία από την πλευρά της Ακαδημίας να δώσει λίγο παραπάνω ζωντάνια στον ιστορικό αυτό θεσμό αν και αυτό που είναι σίγουρο πάντα, είναι ότι ο πάτος είναι απύθμενος και κανείς δεν ξέρει πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα, λαμβάνοντας υπόψη πάντα και πώς θα εξελιχθεί το πολιτικό σκηνικό και οι διεθνείς εξελίξεις.
