To Astral είναι ένα μεταφυσικό θρίλερ που προσπαθεί να αναδείξει τα όρια της ανθρώπινης συνείδησης, σε συνδυασμό με την ανάγκη των ανθρώπων να αντιμετωπίζουν τα τραύματα του παρελθόντος.
Ο Άλεξ (Frank Dilane), ένας φοιτητής, παθαίνει εμμονή με την αστρική προβολή, για την οποία μαθαίνει από έναν καθηγητή του πανεπιστημίου. Σύμφωνα με τον καθηγητή του, η αστρική προβολή είναι η αποκόλληση του φυσικού σώματος από το αστρικό, που στόχο έχει να κάνει τον άνθρωπο να αντιληφθεί την πραγματικότητα πέραν των τριών διαστάσεων. Οι φίλοι του πρωταγωνιστή αδιαφορούν για το φαινόμενο αυτό, εστιάζοντας σε άλλους τρόπους που μπορεί ο άνθρωπος να διευρύνει την αντίληψη του. Ο Άλεξ, όμως, ψάχνοντας για το θέμα ανακαλύπτει θεωρίες σύμφωνα με τις οποίες κατά την αστρική προβολή μπορείς να επικοινωνήσεις με άλλες οντότητες. Έτσι, έχοντας πρόσφατα μάθει για τον θάνατο της μητέρας του, προσπαθεί να εφαρμόσει όλα όσα διάβασε, προκειμένου να μιλήσει μαζί της. Η κατάσταση παίρνει τρομακτική τροπή, όταν ο Άλεξ εκ παραδρομής έλκει στον φυσικό κόσμο σκοτεινά πνεύματα που ακολουθούν αυτόν και τους γύρω του. Θα πρέπει τώρα να βρει έναν τρόπο να σώσει τους φίλους του, αλλά και τον ίδιο, ερχόμενος αντιμέτωπος με σατανικές οντότητες από άλλο κόσμο.
Κάποια από τα θετικά της ταινίας είναι η απλότητα της πλοκής, που έχει αρχή, μέση και τέλος χωρίς να αποσπά την προσοχή του θεατή από τα υπόλοιπα ζητήματα που προκύπτουν στην ταινία. Η ροή του θρίλερ κυλά ομαλά, ώστε ο θεατής να είναι σε θέση να δει τον Άλεξ να μετατρέπεται από έναν ιδιόμορφο και εσωστρεφή χαρακτήρα σε έναν εμμονικό, σκοτεινό «ταξιδιώτη». Αξίζει να αναφερθεί πως παρόλο που οι ερμηνείες δεν είναι αρκετά αξιόλογες, καθώς μιλάμε κυρίως για πρωτοεμφανιζόμενους ηθοποιούς, οι οποίοι δεν σε κάνουν να αμφισβητήσεις τον ρόλο που υποδύονται, καθώς και τις επιλογές αυτού. Υπάρχει μια φυσικότητα στους χαρακτήρες καθώς και μια σχετική λιτότητα, τόσο στους ίδιους εσωτερικά όσο και στο περιβάλλον τους. Τα σκηνικά, δηλαδή, όπως και τα εφέ είναι ρεαλιστικά και στοχευμένα. Αξίζει εν τέλει να αναφερθεί, ο ιδιαίτερος τρόπος που συγχέεται η ψύχωση και οι μεταφυσικές εμπειρίες, βλέποντας τον νεαρό πρωταγωνιστή να προσπαθεί να κλείσει τις πληγές του παρελθόντος με μια δύναμη που δεν μπορεί να ελέγξει.
Δυστυχώς, στην προσπάθεια της να γίνει τρομακτική, η ταινία έχασε ένα σημαντικό χαρτί. Αυτό της εμβάθυνσης στο κομμάτι της αστρικής προβολής. Με άλλα λόγια, υπερτόνισε το κομμάτι της δαιμονικής παρουσίας και έχασε την βασική ιδέα που ήταν η εξωσωματική εμπειρία. Βέβαια, ακόμα και στο κομμάτι του τρόμου, η ταινία είχε ένα ανεπαρκές αποτέλεσμα, καθώς δεν υπήρχαν αρκετές σκηνές οι οποίες να φοβίζουν τον θεατή. Οι ελάχιστες που εντοπίζονται δεν ήταν αρκετά έντονες, ώστε να επιτευχθεί ο σκοπός τους. Αρνητικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και το γεγονός ότι η κλιμάκωση της ταινίας δεν κορυφώνεται σωστά, καταλήγοντας σε μια σειρά από κλισέ και πέφτοντας στην παγίδα του στερεοτυπικού μέτριου θρίλερ.
Συνοπτικά, είναι μια ταινία που θα μπορούσε κάποιος να δει, αλλά δεν θα έπρεπε σε καμία περίπτωση να το περιμένει ως ένα ιδανικό θρίλερ.
