Το «Submarine», βασίζεται στο μυθιστόρημα του Ουαλού, Joe Dunthorne, που συμπτωματικά αποτελεί ντεμπούτο του συγγραφέα, όπως ακριβώς και η ταινία του 2010 για τον σκηνοθέτη της. Πρόκειται για τον κωμικό, ηθοποιό και αργότερα, δημιουργό ταινιών, Richard Ayoade, ο οποίος με το κινηματογραφικό του ξεκίνημα, παρουσιάζει μια έκδηλη λατρεία ως προς την μαγευτική nouvelle vague και την δύναμη της φαντασίας, από όπου και μόνο είναι δυνατόν να βρεις την δύναμη να αντικρίσεις την ζωή.
Ο 15χρονος Oliver, είναι ένας κοινωνικά παραγκωνισμένος έφηβος, μέσα από του οποίου την εντυπωσιακά στιλιζαρισμένη -πλην όμως εσωστρεφή- ματιά, γινόμαστε θεατές της ανιαρής καθημερινότητάς του, η οποία σαφώς, περικλείεται και από ορισμένες ευχάριστες αλλά και δυσάρεστες εκπλήξεις. Το «Submarine», είναι πράγματι μια εξαιρετικά εσωστρεφής ταινία, κολλημένη στον πρωταγωνιστή και την δική του οπτική γωνία για τα γεγονότα που παρεισφρέουν στην ζωή του. Παρ’ όλα αυτά θα ήταν άδικο να θεωρηθεί ανίκανη να κατακτήσει το ενδιαφέρον του θεατή. Σε αυτό οφείλεται κατά έναν μεγάλο βαθμό η σκηνοθεσία, η οποία μας θυμίζει πολλά από το παρελθόν (μια αξιότιμη μίξη των 60’s και των 90’s), πράγμα που μας εξιτάρει, όπως επίσης προσθέτει ένα τεράστιο συν στην ιστορία, η οποία διαφορετικά, ενδεχομένως να είχε ένα πιο τετριμμένο αποτέλεσμα.
Η ζωή του Oliver, δεν ακολουθεί απαραίτητα κάποιον διαφορετικό δρόμο εμπειριών από έναν ενός κοινότοπου εφήβου και δη περιθωριοποιημένου. Περιφρονείται διαρκώς από τους συμμαθητές του, όντας σταθερός δέκτης κάφρικων ενδοσχολικών πειραγμάτων. Στο μεταξύ, είναι παράφορα ερωτευμένος με την Jordana, ένα κορίτσι αισθητά “έξω από τα νερά του” και αρχιμάστορας στις χοντροκομμένες φάρσες. Αλήτισσα και σκληρόπετση, έρχεται να ταράξει την ηρεμία του Oliver με την παρορμητική και “φασαριόζικη” συμπεριφορά της. Μέσα από την σύντομη μα τόσο έντονη μεταξύ τους σχέση, ο πρωταγωνιστής μαθαίνει για πρώτη φορά την σημαντικότητα της δέσμευσης, ενώ παράλληλα, διαμορφώνει τον ενήλικο χαρακτήρα του και έρχεται αντιμέτωπος με τον φόβο της ωριμότητας.
Όσο ο Oliver, βιώνει την τραγικότητα της αποξένωσης των δύο του γονιών και κατά συνέπεια το αναπόφευκτο, καταλυτικό τους διαζύγιο, η κοπέλα του, αναγκάζεται να γίνει μέρος μιας αβάστακτης καθημερινότητας σε ένα σπίτι που από μια στιβαρή, μετατρέπεται σε μια ασταθή, ψυχρή και κακοτράχαλη βάση. Η μητέρα της βρίσκεται υπό το σκοτεινό πέπλο του καρκίνου και αποδυναμωμένη πλέον, επιδιώκει να κρατήσει με νύχια και με δόντια τις ισορροπίες, ενώ παράλληλα η έφηβη Jordana, γίνεται αυτομάτως ένα χέρι βοηθείας για τον πατέρα της ώστε να τον αποτρέψει από το να καταρρεύσει. Όλα αυτά, δίχως την απαιτούμενη στήριξη που αποζητά από τον Oliver, ο οποίος με την σειρά του, δυσκολεύεται ακόμη περισσότερο να διαχειριστεί το σοκ του και επιλέγει να απομακρυνθεί έως ότου η Jordana να ξεπεράσει αυτό που ακόμη δεν της έχει συμβεί. Άλλωστε έχει άλλες υποχρεώσεις και ζητήματα στα οποία πρέπει να ανταπεξέλθει, που αφορούν την δική του οικογενειακή ευδαιμονία.
Εγγλέζικο, βίντατζ τοπίο, με εναλλακτική ροκ μουσική υπόκρουση (με στίχους και σύνθεση, ως επί το πλείστον, από τον Alex Turner) και μια έντονη εσάνς από την τόσο μακρινή αλλά και τόσο κοντινή nouvelle vague, είναι πάνω κάτω μια καλή πρώτη εκτίμηση για το ψυχεδελικά συναρπαστικό «Submarine» του Richard Ayoade, που έχει προσφάτως συμπληρώσει δωδεκαετία. Διογκώνοντας καταστάσεις και ταυτόχρονα μειώνοντας την ένταση σε άλλες, επιβεβαιώνει πως κάποιες φορές η ζωή θέλει κότσια για να την αντιμετωπίσεις και ένα ατελείωτο ταξίδι στην χαοτική σου σκέψη, δεν είναι απαραίτητα η ζητούμενη λύση για όλα τα προβλήματα. Αντιθέτως, επιβάλλεται να την κοιτάξεις κατάματα και να είσαι έτοιμος για όλα. Όσο γοητευτική κι αν είναι η φιλοσοφία του Oliver και το ατέρμονο ταξίδι στην υπνωτιστική και εξαιρετικά κινηματογραφική του σκέψη, δεν αργεί να βγει το πόρισμα πως ο πρωταγωνιστής μας, ίσως τελικά και να πνίγεται σε τίποτα άλλο παρά μια κουταλιά νερό.
Δείτε το trailer της ταινίας εδώ:
