Η ταινία Superman (2025) σηματοδοτεί ένα τολμηρό νέο κεφάλαιο στην κληρονομιά ενός από τους πιο εμβληματικούς υπερήρωες στην κινηματογραφική ιστορία. Σε σκηνοθεσία του σκηνοθέτη James Gunn, αυτή η επανεκκίνηση υπόσχεται να συνδυάσει τη φρέσκια αφήγηση με έναν βαθύ σεβασμό για τις ρίζες του χαρακτήρα στα κόμικς. Με ένα νέο cast, έναν προσγειωμένο αλλά ευφάνταστο τόνο και το βάρος της αναζωογόνησης του Σύμπαντος της DC στους ώμους του, ο Superman (2025) είναι έτοιμος να πετάξει (ή να σκοντάψει) ως η επόμενη μεγάλη ελπίδα του franchise.
Η πλοκή (χωρίς spoilers)
Η ταινία ρίχνει το κοινό στον κόσμο του Superman, αποφεύγοντας τη συνηθισμένη δομή του origin story και μοιάζει να βρίσκεται ήδη σε πλήρη εξέλιξη. Ξεδιπλώνεται σαν ένα μεγάλο, κινηματογραφικό επεισόδιο, ή ακόμα και πολλά συνδεδεμένα επεισόδια, μιας σειράς κινουμένων σχεδίων Superman, του είδους που θα έβλεπες στα μέσα της σεζόν. Η πλοκή της ταινίας ακολουθεί τον Κλαρκ Κεντ καθώς ισορροπεί τη διπλή του ζωή ως δημοσιογράφος και ως ο μεγαλύτερος προστάτης της Γης σε έναν κόσμο που διχάζεται ολοένα και περισσότερο για τον ρόλο των υπερηρώων. Καθώς αυξάνονται οι εντάσεις μεταξύ κυβερνήσεων, σούπερ ηρώων και απλών πολιτών, ο Σούπερμαν βρίσκεται παγιδευμένος ανάμεσα στα ακλόνητα ιδανικά του και στην σκληρή πραγματικότητα ενός πολύπλοκου κόσμου.
Η νέα εποχή
Ο James Gunn προσεγγίζει τον Superman με σαφή κατανόηση του μυθικού βάρους του χαρακτήρα, ενώ παράλληλα τον τοποθετεί επιδέξια σε ένα πιο οικείο και συναισθηματικά ειλικρινές πλαίσιο. Γνωστός για την ικανότητά του να συνδυάζει την καρδιά, το χιούμορ και την τολμηρή αφήγηση, ο Gunn επαναπροσδιορίζει τον Άνθρωπο από Ατσάλι όχι αποδυναμώνοντας τον ή παρουσιάζοντάς τον ως θεό, αλλά εξανθρωπίζοντας τους αγώνες του, εστιάζοντας στην ενσυναίσθηση, τις αξίες και τις εσωτερικές του συγκρούσεις σε έναν κόσμο που δεν αντανακλά πάντα τα ιδανικά του. Με το Superman, ο Gunn όχι μόνο αναζωογονεί έναν ήρωα που συχνά θεωρείται πολύ τέλειος για να συνδεθείς μαζί του, αλλά θέτει επίσης τα συναισθηματικά και τονικά θεμέλια για ένα ολοκαίνουργιο Σύμπαν της DC.
Οι χαρακτήρες
Το νέο Superman προσφέρει μια φρέσκια αλλά πιστή ερμηνεία των βασικών χαρακτήρων του, βασισμένη σε καλή γραφή και εξαιρετικές ερμηνείες. Το σενάριο δίνει στον Superman βάθος πέρα από τις δυνάμεις του, απεικονίζοντάς τον ως ηθικό αλλά εσωτερικά συγκρουόμενο, και ο David Corenswet φέρνει μια ήσυχη ευαλωτότητα που κάνει τον χαρακτήρα πιο ανθρώπινο από ποτέ. Η Lois Lane είναι γραμμένη με δύναμη (χωρίς να γίνεται εκνευριστική ), ευφυΐα και πνεύμα, όχι μόνο ως love interest αλλά και ως ηθική δύναμη από μόνη της, με την ερμηνεία της Rachel Brosnahan που ξεχειλίζει από ενέργεια και αυτοπεποίθηση. Ο Lex Luthor του Nicholas Hoult είναι όπως πρέπει να είναι οι super villains, απειλητικός και επικίνδυνος.
Η ελπίδα
Ενώ η ταινία δεν κατονομάζει ποτέ συμβάντα του πραγματικού κόσμου, οι παραλληλισμοί είναι αδιαμφισβήτητοι. Αυτό που κάνει αυτή την απεικόνιση να ξεχωρίζει είναι η στάση του Σούπερμαν που δεν είναι εκεί για να πάρει θέση ή να επιβάλει πολιτική, είναι εκεί για να σώσει ζωές. Η ταινία καθιστά σαφές ότι, για αυτόν, η πολιτική είναι δευτερεύουσας σημασίας σε σχέση με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και την επείγουσα ανάγκη προστασίας των αθώων, ανεξάρτητα από το σε ποια πλευρά βρίσκονται. Είναι ένα ισχυρό μήνυμα για τη συμπόνια έναντι της ιδεολογίας και το βάρος του να είσαι σύμβολο σε έναν κόσμο που απαιτεί να επιλέξεις πλευρά.
Τελικά, η ταινία Superman καταφέρνει να αποκαταστήσει τον Άνθρωπο από Ατσάλι ως ένα πραγματικό σύμβολο ελπίδας, όχι επειδή είναι ανίκητος, αλλά επειδή επιλέγει τη συμπόνια, την αυτοσυγκράτηση και την πίστη στην ανθρωπότητα, ακόμη και όταν ο κόσμος φαίνεται διαλυμένος. Η ταινία δεν αποφεύγει την πολυπλοκότητα ή τη σύγκρουση. Αντίθετα, τοποθετεί τον Superman στην καρδιά της, δείχνοντας ότι η ελπίδα δεν αφορά την τυφλή αισιοδοξία, αλλά την ακλόνητη στάση στις αξίες κάποιου όταν είναι πιο δύσκολο να το κάνει. Μέσα από απλή αλλά καλή αφήγηση, προσγειωμένες ερμηνείες και ένα σαφές ηθικό κέντρο, η ταινία επιβεβαιώνει γιατί ο Superman έχει σημασία, όχι μόνο ως ήρωας, αλλά ως ιδανικό που εξακολουθούμε να χρειαζόμαστε (και εμείς αλλά και η DC).
