Το 66ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (TIFF66) είχε μια ενέργεια περίεργη, σχεδόν χαοτική. Ήταν μια γιορτή του σινεμά γεμάτη ανθρώπινες ιστορίες, έργα που χάθηκαν μέσα στα βαθιά τους νοήματα, άφθονο γυμνό και πολλές άβολες σκηνές σεξ που σε έκαναν να κοιτάς το πάτωμα για παρηγοριά. Λεσβίες ξεπήδαγαν από παντού (δεν το λέω ως κάτι κακό, αλλά όντως ήταν παντού και μπράβο τους), ενώ κάπου ανάμεσα σε βουνά, θάλασσες, μίζερους χαρακτήρες και απροσδόκητες εγκυμοσύνες, το φεστιβάλ εξελίχθηκε σε ένα μίγμα καλής και… όχι και τόσο καλής κουλτούρας. Κι όμως, όλο αυτό είχε μια δική του κουλή γοητεία που όλοι οι σινεφίλ θα περιμένουμε με ανυπομονησία μέχρι του χρόνου.
Μέσα σε όλο αυτό το λαμπερό χάος, αξίζει σεβασμός σε κάθε Έλληνα δημιουργό που κατάφερε να φέρει το όραμά του (ακόμα και αν δεν αρέσει σε όλους) στις αίθουσες της διοργάνωσης, καθώς το ελληνικό σινεμά περνάει δύσκολα. Εγώ πάντως, ξεχώρισα τρία ελληνικά διαμαντάκια ανάμεσα στις δεκάδες συμμετοχές.
| ΑΡΚΟΥΔΟΤΡΥΠΑ
Στην Ελάτη Τρικάλων, ένα μικρό χωριό στους πρόποδες της Πίνδου, ζουν η Αργυρώ μια νεαρή αγρότισσα, και η Αννέτα μια αγαπητή στο χωριό μανικιουρίστα . Οι δυο γυναίκες έχουν μια στενή φιλία, που δοκιμάζεται όταν η Αννέτα αποκαλύπτει ότι είναι έγκυος και σχεδιάζει να φύγει για την πόλη με τον σύντροφό της, έναν αστυνομικό. Πριν χωριστούν, κάνουν μια πεζοπορία στο δάσος, όπου έρχονται αντιμέτωπες με τις προσωπικές τους επιθυμίες και επιλογές. Η ταινία φωτίζει τη φιλία, την επιθυμία για αυτονομία και την ανάγκη για προσωπική ελευθερία, ενώ παράλληλα εξετάζει τα όρια που θέτει η επαρχιακή κοινωνία στις ανθρώπινες σχέσεις και την ταυτότητα.
Αν και η ταινία έχει στο κέντρο της μια ρομαντική σχέση μεταξύ γυναικών, δεν υπάρχει για να «χαρεί το μάτι του θεατή» ούτε περιορίζεται μόνο στη σχέση τους. Αφήνει χώρο στη καθεμιά να ακολουθήσει το δικό της ταξίδι, αποκαλύπτοντας φόβους και ανάγκες πέρα από τη σύνδεσή τους.
| ΠΟΛΥ ΚΟΡΙΤΣΙΣΤΙΚΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟ ΠΑΤΤΥ
Η Δάφνη, μια ταλαντούχα αθλήτρια τζούντο από την Ικαρία, ετοιμάζεται να αφήσει πίσω την οικογενειακή θαλπωρή για να ακολουθήσει στην πόλη τον δάσκαλό της, Γιούρι, με στόχο τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο Γιούρι, που για αδιευκρίνιστους λόγους τα τελευταία χρόνια είχε απομακρυνθεί από τον κόσμο του τζούντο, επιστρέφει για να κάνει μια νέα αρχή. Στην πορεία, η Δάφνη καλείται να πει αντίο στην ανέμελη εφηβεία και να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ενηλικίωσης.
Η ταινία απεικονίζει με ώριμο και ρεαλιστικό τρόπο τις συνθήκες που επικρατούν στον ελληνικό αθλητισμό, χωρίς να ωραιοποιεί τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι αθλητές. Παράλληλα, ως θεατές δεν ενοχλούμαστε καθόλου με το γεγονός ότι παρακολουθούμε ένα «γυναικείο» και ελληνικό «Karate Kid», καθώς η ιστορία αποδεικνύει πως υπάρχει και σωστός τρόπος να επηρεαστείς και να εξελίξεις μια παλαιότερη ιδέα.
| Ο ΚΟΚΟΡΑΣ
Ο Αργύρης, θυρωρός στο δημόσιο, βλέπει τη ζωή του να αλλάζει όταν ο γιος του γίνεται δεκτός σε ένα από τα πιο περιζήτητα σχολεία της χώρας. Το καλοκαίρι που ακολουθεί είναι γεμάτο προκλήσεις και εντάσεις στην οικογένεια, ενώ ο ίδιος προσπαθεί να διαχειριστεί τις φιλοδοξίες του για το μέλλον του παιδιού του. Ο Αργύρης έρχεται αντιμέτωπος με τα όρια και τις αδυναμίες του, καθώς οι προσπάθειες του να εξασφαλίσει την καλύτερη πορεία για τον γιο του συγκρούονται με την πραγματικότητα. Με χιούμορ αλλά και κριτική ματιά, η ταινία αναδεικνύει τις δυσκολίες, τις ανθρώπινες επιθυμίες και τις καθημερινές μάχες μιας οικογένειας στην Αθήνα.
Αν και έχουμε δει πολλές εκδοχές του μίζερου Έλληνα χωρίς λεφτά να πρωταγωνιστεί σε ταινίες, αυτή η ταινία ξεχωρίζει. Αντί να επιλέξει δραματικές εξάρσεις και βαριές καταστάσεις, παρουσιάζει μια ιστορία με χιούμορ, καθιστώντας την πιο ανάλαφρη και διασκεδαστική. Είναι ίσως η πιο ευχάριστη από τις ελληνικές παραγωγές του TIFF66, με έναν πρωταγωνιστή που κερδίζει εύκολα τη συμπάθεια του θεατή.
