Άλλη μια ταινία με ζόμπι; Το πολύκροτο «Train to Busan» που άμα τη εμφανίσει του έκανε ιδιαίτερη αίσθηση το σωτήριο έτος 2016, συνιστά το πρώτο σκηνοθετικό πόνημα του Sang-ho Yeon που δεν είναι animation (καθώς έχουν προηγηθεί τα «Dwae-ji-ui wang», «The Fake» και «Seoul Station») και αποτελεί μία από τις πιο φρέσκες και ευρηματικές ταινίες ζόμπι των τελευταίων ετών, όπου η αφοπλιστική επικαιροποίησή του εφιστά την δέουσα προσοχή και χρήζει καθολικού προβληματισμού.
Ένας νέος διαζευγμένος πατέρας, ύστερα από την επίμονη παρακίνηση της μικρής του κόρης να επισκεφθούν οι δυό τους την μητέρα της στο Busan, αποφασίζει να ενδώσει στα παρακάλια της και να ξεκινήσουν μαζί ένα πολυτάραχο ταξίδι…
Ο Σοκ Γου είναι ένας προσφάτως διαζευγμένος αλλά άρρηκτα «παντρεμένος» με την δουλειά του πατέρας, ο οποίος με την ενοχλητική του στάση να μεριμνεί μονάχα για τον εαυτό του (το οποίο μας το υπενθυμίζει συχνά – πυκνά η ταινία) αδιαφορεί επιδεικτικά για την οικογενειακή θαλπωρή και το κοινωνείν εν γένει, ως υποτακτικό θύμα της σύγχρονης καπιταλιστικής πραγματικότητας που αλλοτριώνει το πνεύμα και υπονομεύει την ανθρώπινη ύπαρξη, επιβραβεύοντας την ομφαλοσκοπία της. Έπειτα απο παράκληση της κόρης του να δεί την μητέρα της, παίρνει την απόφαση να την επισκεφθούν στο τόπο διαμονής της, το Busan. Ταυτοχρόνως, ξεσπάει αιφνιδιαστικά μια ύπουλη πανδημία στην περιοχή, που μετατρέπει τους φιλήσυχους πολίτες σε αιμοδιψή ζόμπι, ενώ τη στιγμή αναχώρησης μιας υπερταχείας -που είναι και το μέρος όπου λαμβάνει χώρα η ταινία- εισβάλλει μια γυναίκα προσβληθείσα από τον ιό, με συνεπακόλουθο να ξεκινήσει ένα εφιαλτικό γαϊτανάκι υπερμετάδοσης σε έναν έναν επιβάτη. Η χώρα κρίνεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης δια στρατιωτικού νόμου, επιβάλλοντας καραντίνα κατ’ οίκον, πλην όμως, πολύ αργά.
Ο σκηνοθέτης με πλήρη επίγνωση του χώρου όπου πλανοθετεί την δράση της ταινίας, δημιουργεί μια κλειστοφοβική ατμόσφαιρα και έναν ορυμαγδό τρομακτικών εικόνων στο κινούμενο όχημα με την κάμερα άμεσο ανταποκριτή στο πεδίο της μάχης. Το αποπνικτικό κλίμα συμφόρησης των βαγονιών από τα ορεξάτα ζόμπι χρήζει άμεσης αντιμετώπίσης από τους μη προσβληθέντες του τρένου. Επιχειρώντας να αποτρέψουν τις ορδές από ζόμπι να εισβάλλουν σε κάθε γωνιά του βαγονιού μεταδίδοντας εις άπαντες τον ιό, οι υπόλοιποι υποχρεούνται να ενεργήσουν με ψυχραιμία και διαύγεια σε κλίμα αδελφοσύνης, ανεξαρτήτου κοινωνικής θέσης και ταξικών καταβολών απέναντι στον τοξικό εχθρό.
Ο πατέρας με την κόρη, ένας άντρας με την εγκυμονούσα γυναίκα του και ένας αινιγματικός ρακένδυτος επιβάτης του τρένου που παραδίδουν μαθήματα ανθρωπιάς στον στυγνό και φίλαυτο πατέρα και πολλοί άλλοι, καλούνται να ομονοήσουν ώστε να μην μετατραπούν και αυτοί σε ζόμπι. Η ομοψυχία και αλληλεγγύη που απαιτείται να επιτευχθεί δε βρίσκει «σύμφωνους» τους πάντες και διακυβεύεται η κοινωνική συνοχή.
Τώρα ο εχθρός είναι συσπειρωμένος απέναντι στην κατακερματισμένη κοινωνία, έτοιμος να κατασπαράξει και να αφανίσει το ανθρώπινο είδος και αυτό είναι που πρέπει να κάνουν και οι εναπομείναντες: να συσπειρωθούν -έστω προσωρινώς- για το καλό το δικό τους και της ανθρωπότητας. Κάθε λάθος απόφαση λειτουργεί ως αλυσιδωτή αντίδραση κατευθυνόμενη προς το απευκταίο κακό και η αγαστή συνεργασία όλων είναι η μόνη λύση για την επιβίωση τους.
Παρακολουθούμε μια ταινία ζόμπι, ως όχημα για μια πραγματεία διαπροσωπικών σχέσεων κάτω από την ομπρέλα των οικονομικών διαστρωματώσεων, σε ένα τρένο (χώρα) που αναπτύσσονται συνθήκες ζουγκλοποίησης από τους ίδιους τους ανθρώπους. Η αποκτήνωση ορισμένων επιβατών είναι που σοκάρει στην ταινία και ο ψευτοπολιτισμένος κανιβαλισμός -δια της περιθωριοποίησης- έναντι των πιθανών ξενιστών του ιού. Οι πρωταγωνιστές πλέον ως αποσυνάγωγοι και τρομοκρατημένοι περισσότερο από τους βάρβαρους συνανθρώπους τους παρά από τον αρχικό εχθρό, διανύουν μόνοι τους τον δρόμο προς την επιβίωση τους απαλλαγμένοι από την αδίστακτη ελίτ που είναι έτοιμη να τους θυσιάσει για να σωθεί η ίδια.
Μια ταινία με αιχμηρό πολιτικο-κοινωνικό σχόλιο, διαχρονική και ανησυχητικά επίκαιρη προσφέροντας ένα οπτικό υπερθέαμα και εφέ απαράμιλλης ομορφιάς που δε συναντάς συχνά -και δη σε μη αμερικανικές ταινίες- με εντυπωσιακό, φρενήρη ρυθμό και αγωνία στο κόκκινο, παρά τα μελό ατοπήματα και τις slow motion υπερβολές, από την πολύ πληθωρική κινηματογραφικά και μονίμως στο προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, Νότιο Κορέα.
Δείτε εδώ το trailer της ταινίας:
