Αυτή είναι ίσως μία από τις πιο συνηθισμένες φράσεις που συνοδεύουν τους τίτλους αρχής μιας ταινίας. Είναι η αγαπημένη ατάκα πολλών θρίλερ δεύτερης διαλογής και πολλών κινηματογραφικών βιογραφιών, καμιά φορά όχι και τόσο διάσημων προσώπων. Το γεγονός παραμένει: το ενδιαφέρον του κοινού συχνά αυξάνεται όταν πληροφορείται ότι αυτό που θα παρακολουθήσει έχει όντως συμβεί στην πραγματικότητα σε κάποιον άλλον. Αν και το Hollywood έχει μία τάση προς την υπερβολή ή την εξιδανίκευση, οι παρακάτω ταινίες κατάφεραν να διηγηθούν επιτυχημένα πραγματικές ιστορίες, αποδεικνύοντας ότι συχνά η ζωή μπορεί να είναι πιο ευφάνταστη από την πένα οποιουδήποτε σεναριογράφου.
Η Λίστα του Σίντλερ του Stephen Spielberg (1993)
O Liam Neeson πρωταγωνιστεί στο ρόλο του Όσκαρ Σίντλερ, ενός Γερμανού ευκατάστατου επιχειρηματία που έφτιαξε την περιουσία του στην Πολωνία χάρη στις σχέσεις του με το ναζιστικό κόμμα. Όταν, κατά την περίοδο της ναζιστικής κατοχής της Πολωνίας, αρχίζει να αντιλαμβάνεται την απάνθρωπη μεταχείριση των Εβραίων υπαλλήλων του από τους ναζί, προσπαθεί να εκμεταλλευτεί τις καλές του σχέσεις με τους Γερμανούς αξιωματικούς για να σώσει όσους περισσότερους μπορεί. Η ταινία βασίστηκε στο μυθιστόρημα Η Κιβωτός του Σίντλερ του Αυστραλού Thomas Keneally, που εξιστορούσε το πώς πραγματικά ο Όσκαρ Σίντλερ είχε σώσει πάνω από χίλιους Εβραίους κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος. Ο Spielberg έγινε σκηνοθέτης της ταινίας μετά από πολλές περιπέτειες, τη γύρισε εξολοκλήρου στην Πολωνία, με ασπρόμαυρη φωτογραφία, για να της δώσει μια αίσθηση διαχρονικότητας και την προσέγγισε ως ντοκιμαντέρ. Ο Ralph Fiennes και ο Ben Kingsley συμπρωταγωνίστησαν στους ρόλους του αξιωματικού των SS και του Εβραίου λογιστή του Σίντλερ αντίστοιχα και η ταινία μέχρι σήμερα θεωρείται μία από τις καλύτερες όλων των εποχών.
Ένας Υπέροχος Άνθρωπος του Ron Howard (2001)
O John Nash ήταν ένας λαμπρός μαθηματικός που συνεισέφερε σημαντικά στη θεωρία των παιγνίων, στη διαφορική γεωμετρία και σε άλλα πεδία και το 1994 τιμήθηκε με το Νόμπελ Οικονομικών Επιστημών. Ο Russell Crowe σε αυτή την ταινία τον υποδύεται από όταν έφτασε το 1947 στο Princeton, ως άλλος ένας δεκαεννιάχρονος πολλά υποσχόμενος φοιτητής, για να σπουδάσει μαθηματικά, μέχρι και τη χρονιά που πήρε το Νόμπελ. Στο μεταξύ όμως, και ήδη από αρκετά νέος, έχει αρχίσει να αναπτύσσει τάσεις προς τη σχιζοφρένεια και παραισθήσεις με οδυνηρές συνέπειες για τον ίδιο, τη σχέση του με τη γυναίκα του (Jennifer Connelly) και φυσικά τη δουλειά του. Η ταινία ήταν πολυβραβευμένη και, αν και δέχτηκε κάποιες αρνητικές κριτικές για ορισμένες επιμέρους παρεκκλίσεις από την αλήθεια, επαινέθηκε για τον τρόπο με τον οποίο τράβηξε το κοινό μέσα στο μυαλό κάποιου, που πάσχει από ψυχική ασθένεια.
Ο Πιανίστας του Roman Polanski (2002)
Άλλη μια ταινία που ασχολήθηκε με μια αληθινή ιστορία του Ολοκαυτώματος ήταν Ο Πιανίστας, που αποτελούσε προσωπικό στοίχημα τόσο για το σκηνοθέτη της, όσο και για τον Adrien Brody που πρωταγωνιστούσε. Διαδραματίζεται επίσης στην κατεχόμενη από τους ναζί Πολωνία και είναι βασισμένη στο αυτοβιογραφικό ομώνυμο βιβλίο του Wladyslaw Szpilman. O Szpilman ήταν ένας Πολωνοεβραίος μουσικός, ήδη αρκετά καταξιωμένος όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, ο οποίος με την έλευση των Γερμανών αναγκάστηκε να μετακομίσει με όλη του την οικογένεια στο γκέτο της Βαρσοβίας. Στη συνέχεια, τους αποχωρίζεται αφού φορτώνονται όλοι σε τρένο που κατευθύνεται προς το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Τρεμπλίνκα, κι ο ίδιος μένει ολομόναχος και προσπαθεί να επιβιώσει κρυμμένος σε μια πόλη που θυμίζει όλο και περισσότερο ερείπια. Ο Polanski ήταν προσωπικά συνδεδεμένος με την ιστορία, αφού ως παιδί είχε ξεφύγει από το γκέτο της Κρακοβίας μετά το θάνατο της μητέρας του και έζησε κρυμμένος στον αχυρώνα ενός Πολωνού αγρότη μέχρι το τέλος του πολέμου. Ο Brody έκανε εξωπραγματική προσπάθεια για να μπει στο «πετσί» του ρόλου, αφού έχασε δεκατρία κιλά για να αποκτήσει την αποστεωμένη εμφάνιση ενός ανθρώπου που λιμοκτονεί, έμαθε να παίζει Σοπέν στο πιάνο και απομονώθηκε από όλους για να καταλάβει καλύτερα την ψυχολογική κατάσταση του χαρακτήρα του. Η ταινία ήταν ένας θρίαμβος κι ο ίδιος έγινε ο μοναδικός κάτω των 30 ηθοποιός (ήταν 29) που κέρδισε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου.
The Aviator του Martin Scorsese (2004)
Πολλοί σκηνοθέτες είχαν ενδιαφερθεί να μεταφέρουν στην οθόνη τη ζωή του Howard Hughes, ενός πραγματικού θρύλου των πρώτων δεκαετιών του Hollywood, αλλά τελικά ο Martin Scorsese ήταν αυτός που το κατάφερε, με τον Leonardo DiCaprio (φυσικά!) στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Ο Hughes ήταν ένας περιβόητος σκηνοθέτης, παραγωγός ταινιών, αλλά και αεροπόρος, που μεσουρανούσε από τη δεκαετία του 1920 και θεωρούταν ένας από τους πιο πετυχημένους επιχειρηματίες του κόσμου. Αργότερα βέβαια, έγινε διάσημος για τις εκκεντρικότητές του, που πήγαζαν κυρίως από την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή από την οποία έπασχε, αλλά και από τους σοβαρούς τραυματισμούς του μετά από ένα αεροπορικό ατύχημα που είχε. Η ταινία ακολουθεί τον Hughes από το 1927, όταν ξεκινάει την καριέρα του ως φιλόδοξος σκηνοθέτης και καταγράφει όλη του την πορεία την επόμενη εικοσαετία, από εκκεντρικό εκατομμυριούχο σε απομονωμένο ψυχασθενή. Γύρω του, ζωντανεύει μεγάλο μέρος του παλιού Hollywood με το οποίο συνεργάστηκε, η Cate Blanchett στο ρόλο της Katharine Hepburn, με την οποία ο Hughes είχε σχέση για χρόνια, η Kate Beckinsale ως Ava Gardner, o Jude Law ως Erroll Flynn και πολλοί άλλοι. Παρόμοιο μοτίβο, με την ίδια συνεργασία DiCaprio-Scorsese ακολουθούσε και Ο Λύκος της Wall Street (2013), παρουσιάζοντας την αληθινή ιστορία ενός πάμπλουτου χρηματιστή που κατέφυγε στη διαφθορά και στο έγκλημα.
Ο Λόγος του Βασιλιά του Tom Hooper (2010)
O Tom Hooper σκηνοθέτησε τον Colin Firth, που κέρδισε ό,τι βραβείο υπήρχε για αυτή του την ερμηνεία, στο ρόλο του βασιλιά Γεωργίου ΣΤ’ της Αγγλίας, του πατέρα της Ελισάβετ. Ο αρχικά πρίγκιπας Αλβέρτος. ήταν στην πραγματικότητα δεύτερος στη σειρά για το θρόνο, αλλά όταν ο μεγαλύτερος αδερφός του παραιτήθηκε για να παντρευτεί τη διαζευγμένη Wallis Simpson (και εφόσον το βασιλικό πρωτόκολλο δεν επέτρεπε σε μονάρχες να παντρεύονται διαζευγμένους), η ευθύνη έπεσε πάνω του, αφού στέφθηκε βασιλιάς το 1936, σε μια εξαιρετικά ταραγμένη εποχή για την Ευρώπη. Όμως, πέρα από τα ιστορικά γεγονότα, η ταινία εστιάζει στη φιλία που αναπτύχθηκε ανάμεσα στον διστακτικό και αβέβαιο βασιλιά και τον λογοθεραπευτή του, Lionel Logue (Geoffrey Rush). Μεγάλο μέρος της ανασφάλειας του βασιλιά πήγαζε από το γεγονός ότι τραύλιζε σε όλη του τη ζωή, κάτι που μετέτρεπε κάθε δημόσια ομιλία που αναγκαζόταν να δώσει σε εφιάλτη. Ο σεναριογράφος της ταινίας David Seidler είχε επίσης το ίδιο πρόβλημα όταν ήταν νέος κι έτσι ταυτίστηκε προσωπικά με την ιστορία. Το αποτέλεσμα ήταν μία πολυβραβευμένη, συγκινητική ταινία που, αν και δέχτηκε και κάποιες λιγότερο ενθουσιώδεις κριτικές (η Le Monde την είχε αποκαλέσει «η τελευταία εκδήλωση του βρετανικού ναρκισσισμού»!), όλοι αναγνώρισαν την ανθρώπινη ζεστασιά που απέπνεε, όπως και τις γνήσιες ερμηνείες της.
The Social Network του David Fincher (2010)
Έχασε -για πολλούς άδικα- το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας το 2011 από το Λόγο του Βασιλιά. Και ίσως ο κυριότερος λόγος να ήταν ότι σε αντίθεση με την προαναφερθείσα ταινία, το Social Network παρουσιάζει μια ιστορία καθαρά νεανική και του 21ου αιώνα, με την οποία τα γηραιότερα μέλη της Ακαδημίας δεν μπόρεσαν να ταυτιστούν. Λίγα, άκρως καθοριστικά χρόνια στη ζωή του Mark Zuckerberg, του «κατά λάθος εκατομμυριούχου» όπως τον αποκαλεί το βιβλίο πάνω στο οποίο βασίστηκε η ταινία. Όντας ένας δεκαεννιάχρονος φοιτητής στο Harvard το 2003, ο Zuckerberg (Jesse Eisenberg) αρχίζει να δημιουργεί το Facebook, το οποίο με άλλο όνομα τότε και με αποκλειστικό κοινό τους συμφοιτητές του, γίνεται σταδιακά αναπάντεχα δημοφιλές. Βέβαια και όσο το δημιούργημά του επεκτείνεται και κατακτά σιγά σιγά τον κόσμο, ο Zuckerberg έχει να αντιμετωπίσει όλο και περισσότερα προβλήματα, που του διδάσκουν ότι η ξαφνική επιτυχία έχει ακριβό τίμημα. Κανείς από τους συνιδρυτές του Facebook δεν αναμείχθηκε με την ταινία και ξεκαθάρισαν ότι το αποτέλεσμα δεν ήταν απόλυτα ακριβές, ωστόσο θεωρήθηκε ένα ειλικρινές, συναρπαστικό και «σκοτεινά» ειρωνικό πορτρέτο μιας εποχής.
12 Χρόνια Σκλάβος του Steve McQueen (2013)
Στις Ηνωμένες Πολιτείες το 1841 (πριν από τον Εμφύλιο και συνεπώς και την κατάργηση της δουλείας), ένας Αφροαμερικανός μουσικός που ζούσε ελεύθερος στη Νέα Υόρκη έπεσε θύμα απαγωγής από λευκούς δουλεμπόρους και αναγκάστηκε να δουλέψει ως σκλάβος σε απάνθρωπες συνθήκες στις φυτείες του Νότου, για δώδεκα ολόκληρα χρόνια. Η ταινία βασίστηκε στο αυτοβιογραφικό ομώνυμο έργο του Solomon Northup, που εκδόθηκε το 1853 και προκάλεσε μεγάλη αίσθηση στην εποχή του, πριν ξεχαστεί για έναν ολόκληρο αιώνα. Έγινε ξανά γνωστό στη δεκαετία του 1960, με το κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων και μέσω της έρευνας δύο ιστορικών και ο McQueen το μετέφερε στον κινηματογράφο με ένα all star cast που περιλάμβανε τον Chiwetel Ejiofor και τη Lupita Nyong’o (δέχτηκαν και οι δύο πολλές διακρίσεις για τις ερμηνείες τους), αλλά και τους Michael Fassbender, Benedict Cumberbatch, Paul Dano, Paul Giamatti, Sarah Paulson, Brad Pitt. Επίσης, ο Steve McQueen έγινε ο πρώτος Αφροαμερικανός παραγωγός που κέρδισε Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας μόλις το 2014, κάτι που μάλλον έχει να πει πολλά για τα εκνευριστικά αργά βήματα με τα οποία κινείται η Ακαδημία αλλά και όλο το Hollywood.
Το Παιχνίδι της Μίμησης του Morten Tyldum (2014)
Ίσως αυτή η ταινία να είναι εκείνη που πήρε και τις περισσότερες «καλλιτεχνικές ελευθερίες» με το σενάριο από όσες αναφέρθηκαν, αφού ιστορικοί και ακαδημαϊκοί επισήμαναν πολλαπλές ανακρίβειες. Ωστόσο, πέτυχε στο να κάνει ευρύτερα γνωστή την ιστορία ενός ανθρώπου που προσέφερε πάρα πολλά στη χώρα του και συνέβαλε τα μέγιστα στο σύγχρονο τρόπο ζωής, αλλά η κοινωνία της εποχής του του το ξεπλήρωσε με το χειρότερο τρόπο. Ο Alan Turing (Benedict Cumberbatch) ήταν ένας Βρετανός μαθηματικός, που κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου δούλευε πυρετωδώς με μία ομάδα συναδέλφων του για να σπάσει τους κώδικες των ναζί, ενώ η προσωπική του έρευνα πάνω στη θεωρία του υπολογισμού αργότερα τον έκανε να θεωρείται ο πατέρας της πληροφορικής. Παρ’ όλα αυτά, το 1952 κατηγορήθηκε και δικάστηκε για την ομοφυλοφιλία του, που τότε ήταν παράνομη στη Βρετανία. Η ταινία έτυχε θερμής υποδοχής, αλλά ο Cumberbatch έχασε το Όσκαρ από έναν ηθοποιό που υποδυόταν έναν άλλο επιστήμονα: τον Eddie Redmayne ως Stephen Hawking στο Η Θεωρία των Πάντων.
Spotlight του Tom McCarthy (2015)
Μία από τις καλύτερες ταινίες του 2015 και ένας ύμνος για την ερευνητική δημοσιογραφία, το Spotlight διηγείται την ιστορία μιας ομάδας δημοσιογράφων της εφημερίδας Boston Globe, που κατάφεραν να αποκαλύψουν τις πολλές περιπτώσεις σεξουαλικής παρενόχλησης παιδιών από ιερείς της τοπικής Καθολικής εκκλησίας. Τα περιστατικά ήταν ευρύτατα και συστηματικά, γεγονός που η καθολική εκκλησία της Βοστώνης προσπαθούσε να αποκρύψει, και η δημοσιοποίηση προκάλεσε τεράστιο σκάνδαλο που ταρακούνησε μέχρι και το Βατικανό. Οι δημοσιογράφοι της ομάδας, που στην ταινία υποδύονται οι Michael Keaton, Mark Ruffalo, Rachel McAdams, John Slattery, Liev Schreiber και Brian d’Arcy James, τιμήθηκαν αργότερα με το βραβείο Πούλιτζερ για τη δουλειά τους, ενώ πολλών διακρίσεων έτυχε και η ταινία που έκανε ευρύτερα γνωστή την ιστορία τους.
Julie and Julia της Nora Ephron (2009)
Και για να κλείσουμε με κάτι πιο ανάλαφρο, η Nora Ephron για αυτή της την ταινία εμπνεύστηκε από την ιστορία δύο γυναικών που αγαπούσαν πολύ τη μαγειρική. Η Julia Child (Meryl Streep) ήταν μια διάσημη Αμερικανίδα σεφ του 20ου αιώνα που με τα βιβλία της πάνω στη γαλλική κουζίνα και κυρίως τις τηλεοπτικές εκπομπές της έγινε μια πολύ αναγνωρίσιμη φιγούρα από τη δεκαετία του ’60 και μετά. Η Julie Powell (Amy Adams) ήταν μία blogger που το 2002 έβαλε στόχο να φτιάξει τις 524 συνταγές που υπήρχαν στο βιβλίο της Child Mastering the Art of French Cooking μέσα σε ένα χρόνο. Η ταινία καταγράφει ταυτόχρονα τις περιπέτειες της Julia στο Παρίσι των 50s και πώς η διαμονή της εκεί της έμαθε να αγαπάει τη γαλλική μαγειρική και τη γαστρονομία γενικότερα, καθώς και το πείραμα της Julie που τη βοήθησε να ξεχάσει τις πιέσεις της δουλειάς της αλλά και να γνωρίσει καλύτερα τον εαυτό της. Το αποτέλεσμα ήταν μία πολύ γλυκιά ταινία που δεν πρέπει να βλέπεται ποτέ με άδειο στομάχι!
