Παρατηρώντας κανείς το κτήριο της φωτογραφίας θα μπορούσε να υποθέσει πως βρίσκεται σε κάποια πόλη της κεντρικής Ευρώπης. Το νεοκλασικό στυλ του κτηρίου σε συνδυασμό με το υπόλευκο και μπεζ χρώμα των εξωτερικών του τοίχων, αναμφίβολα, θυμίζει τα εντυπωσιακά κτήρια του κέντρου της Βιέννης ή του Παρισιού. Εντούτοις, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα αυτά που εντοπίζει ο επισκέπτης στη βιεννέζικη Ringstrasse, καθώς η αίγλη και η κατασκευαστική του ακρίβεια, είναι εμφανείς. Έτσι, ο Πειραιάς, εκτός από τη ναυτική και εμπορική του παράδοση, φαίνεται ότι έχει να επιδείξει και μία αξιόλογη αρχιτεκτονική πορεία στο πέρασμα των χρόνων.
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά
Χτισμένο στο κεντρικότερο σημείο της πόλης, επί των οδών Ηρώων Πολυτεχνείου & Βασιλέως Γεωργίου, το θέατρο αποτελεί ορόσημο για την αρχιτεκτονική αλλά και για την ιστορία του Πειραιά. Η απόφαση για την ανέγερση του, πάρθηκε επί Δημάρχου Τρύφωνα Μουτζόπουλου και βασίστηκε στα σχέδια του Έλληνα αρχιτέκτονα Ιωάννη Λαζαρίμου. Το θέατρο ως προς τη μορφολογία του ακολουθεί την κλασικιστική παράδοση, βρίσκοντας παράλληλα στα σχέδια του Γερμανού αρχιτέκτονα Ερνέστου Τσίλλερ, που εργαζόταν την εποχή εκείνη στην Αθήνα. Την κλασικιστική του εξωτερική όψη σφραγίζει η παρουσία, στην είσοδο, του πρόπυλου με τους κορινθιακούς κίονες και η ύπαρξη αετώματος, το οποίο και το επιστέφει. Εσωτερικά, η πεταλόσχημη αίθουσα κοινού, που συμπεριλαμβάνει την πλατεία, τα θεωρεία και τους εξώστες (διαρθρώνεται σε τέσσερα επίπεδα), έχει χωρητικότητα περίπου 1.300 θέσεων.
Ωστόσο, το εντυπωσιακότερο στοιχείο της εσωτερικής διακόσμησης αποτελούσε και αποτελεί, μέχρι και σήμερα, ο εντυπωσιακός κρυστάλλινος πολυέλεος, που λειτουργούσε με γκάζι. Αναφορικά με τη σκηνή (διαστάσεων 20 Χ 14 μ.), αυτή σώζεται σχεδόν αναλλοίωτη, αποτελώντας ένα από τα ελάχιστα σωζόμενα παραδείγματα Μπαρόκ τύπου σκηνής, σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Γύρω από το πέταλο της αίθουσας υπάρχει ένα διώροφο φουαγιέ, στο οποίο αρχικά λάμβαναν χώρα εκδηλώσεις φιλανθρωπικών συλλόγων και διάφορες εκθέσεις σημαντικών ζωγράφων. Κατά τα εγκαίνιά του, στις 9 Απριλίου του 1895, το θέατρο έλαβε διθυραμβικών σχολίων και κριτικών, τόσο λόγω του μεγάλου του μεγέθους όσο και για την πολυτέλεια και τον εκλεπτυσμό του. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σημειωθεί πως η πρωτοβουλία ανέγερσής του, ίσως να ήταν μέρος της γενικότερης προσπάθειας που στόχευε στην καλλιτεχνική και πολιτισμική αναβάθμιση του Πειραιά.
Σχολή Ναυτικών Δοκίμων
Η Σχολή Ναυτικών Δοκίμων ξεκινά το 1845, με εντολή του, τότε υπουργού των Ναυτικών, Κωνσταντίνου Κανάρη. Ωστόσο, η μεταφορά της στο Βασσάνειο Μέγαρο γίνεται το 1905. Αν επισκεφτεί κανείς το μέγαρο, θα αντικρίσει πλευρικά της σκάλας, που βρίσκεται στην κύρια είσοδο του κτιρίου, δύο κανόνια, ως ενθύμηση της μακράς ιστορίας της σχολής, ενώ, στο μέσο της σκάλας, υπάρχει ο ανδριάντας του, δωρητή, Πανταζή Βασσάνη. Αρχιτέκτονας του Βασσάνειου Μεγάρου ήταν ο Γερμανός Ερνέστος Τσίλλερ, το όνομα του οποίου είναι γνωστό για πολλά από τα δημόσια αθηναϊκά κτήρια της εποχής, τα οποία ακολουθούν το ρεύμα του Νεοκλασικισμού. Εξωτερικά, αν και όπως σημειώθηκε προηγουμένως, το μέγαρο είναι νεοκλασικό, δεν θυμίζει την εκλεπτυσμένη και, αρκετά, διακοσμημένη, πρόσοψη του δημοτικού θεάτρου, δίνοντας την εντύπωση μίας περισσότερο αυστηρής και συντηρητικής προσέγγισης του του Ε. Τσίλλερ, στο συγκεκριμένο στυλ.
Όμως, σε αντίθεση με την εξωτερική αυστηρότητα, το εσωτερικό του κτιρίου είναι περισσότερο «ελαφρύ» καθώς η χρήση πολλών παραθύρων, προσδίδει σε αυτό μία φυσική φωτεινότητα. Επιπλέον, πρέπει να σημειωθεί, πως η ανέγερση του κτιρίου αποφασίστηκε με σκοπό την στέγαση της σχολής σε αυτό, κάτι που φανερώνει την βαρύτητα του συγκεκριμένου ιδρύματος, στις αρχές του 20ου αιώνα. Τέλος, το κτίριο άνοιξε τις πόρτες του προς το κοινό, το 2019, καθώς συμμετείχε στο πρόγραμμα Open House Athens 2019.
Mole Pharmacy
Φυσικά η σύγχρονη αρχιτεκτονική προσέγγιση δε θα μπορούσε να λείπει από την πόλη. Τοποθετημένο, σχεδόν δίπλα στο λιμάνι , το φαρμακείο Μοle (το όνομά του προέρχεται από την μετάφραση της λέξης «γραμμομόριο», παραπέμποντας ταυτόχρονα, στη λέξη «Mall» δηλαδή εμπορικό), αποτελεί ένα από τα αρτιότερα παραδείγματα σύγχρονης αρχιτεκτονικής. Αντικαθιστώντας μία παλιά αποθήκη της περιοχής, το νέο μινιμαλιστικό κτήριο (έργο του αρχιτεκτονικού γραφείου KLab Architects σε συνεργασία με τον αρχιτέκτονα Κωνσταντίνο Λαμπρινόπουλο) έχει τη μορφή σκάφους, έτσι ώστε να βρίσκεται σε φυσική αρμονία, οπτικά και αισθητικά, με τον περιβάλλοντα χώρο του λιμανιού.
Όπως αναφέρεται και από τον ίδιο τον Κ. Λαμπρινόπουλο, στόχος των αρχιτεκτόνων ήταν η κατασκευή ενός κτηρίου που θα αναδείκνυε τον σύγχρονο Πειραιά και τη δυναμική του πολυσύχναστου λιμανιού του. Επιπλέον, τα χρώματα που χρησιμοποιήθηκαν (το λευκό κυριαρχεί στην κατασκευή) έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τα γκρίζα χρώματα των εκατέρωθεν κτιρίων αλλά, παράλληλα, ενισχύουν την αίσθηση υγείας και καθαρότητας που, προφανώς, σχετίζονται με την χρήση του. Εσωτερικά, οι αρχιτέκτονες, θέλοντας να κρατήσουν στοιχεία της ταυτότητας του, διατήρησαν τη λιθοδομή και τις μεταλλικές κολώνες, υπογραμμίζοντας την ιστορική σημασία του κτίσματος.
Πηγές Άρθρου
Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Ανακτήθηκε από https://www.dithepi.gr/.( τελευταία πρόσβαση 21/01/2020).
5 κτήρια στον Πειραιά μας καλούν να τα δούμε με άλλο μάτι!. Ανακτήθηκε από https://thisispiraeus.gr/5-ktiria-ston-peiraia-mas-kaloyn-na-ta-doyme-me-allo-mati/. (τελευταία πρόσβαση 22/01/2020).
Pintos P. Mole Pharmacy / KLab architecture. Ανακτήθηκε από https://www.archdaily.com/921019/mole-pharmacy-klab-architecture. (τελευταία πρόσβαση 22/01/2020).
