Η Αγκάθα Κρίστι αποτελεί την διασημότερη συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων, αλλά όσο γνωστά και πολυδιαβασμένα και αν είναι τα αστυνομικά της μυθιστορήματα, τρίτα σε κατάταξη μετά την Βίβλο και τα έργα του Σαίξπηρ, υπάρχει και μια άλλη πλευρά της συγγραφικής της πένας, τα κοινωνικά μυθιστορήματα ή όπως τα αποκαλούσε η ίδια <<πραγματικά μυθιστορήματα>> της.
Πιο συγκεκριμένα την περίοδο 1930-1950 η διάσημη συγγραφέας κουρασμένη από τις ιστορίες εγκλημάτων θα θελήσει να δοκιμάσει μια καινούργια μορφή γραφής γράφοντας έξι τελείως διαφορετικές ιστορίες, τις οποίες ο εκδότης της φοβούμενος ότι δεν θα αρέσουν στο κοινό, θα την πείσει να της υπογράψει ως Mary Westmacott.
Τα βιβλία αυτά θα συνεχίσουν να κυκλοφορούν υπό αυτό το ψευδώνυμο για πολλά χρόνια και μόνο μετά τον θάνατο της οι κληρονόμοι της θα ανακαλύψουν ότι είναι δικά της. Πέρσι μάλιστα κυκλοφόρησαν και στην Ελλάδα, και αφού τα διάβασα σκέφτηκα να σας τα προτείνω για να τα γνωρίσετε. Το πρώτο εξ’ αυτών, που υπήρξε και υποψήφιο στα βραβεία Public για το καλύτερο μεταφρασμένο μυθιστόρημα, είναι η <<Ανοιξιάτικη Απουσία>>. Πρόκειται για την ιστορία μιας Αγγλίδας κυρίας, η οποία ταξιδεύει στην Μέση Ανατολή για να επισκεφτεί την κόρη της που είναι βαριά άρρωστη. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού, θα μείνει εγκλωβισμένη για αρκετό καιρό σε ένα σταθμό τρένου, ένα γεγονός που θα της δώσει την ευκαιρία να στοχαστεί την ζωή της και να αναθεωρήσει πολλές από τις απόψεις της.
Το δεύτερο βιβλίο τιτλοφορείται <<Ένα θηρίο στο πιάνο>> και θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί και ιστορικό μυθιστόρημα καθώς το μεγαλύτερο μέρος του εκτυλίσσεται κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Πρόκειται ουσιαστικά για την εξιστόρηση της ζωής του Βερνον Ντειρ, ενός βρετανού αριστοκρατικής καταγωγής, μελλοντικού συνθέτη ο οποίος ωστόσο θα περάσει από σαράντα κύματα μέχρι να καταφέρει να ολοκληρώσει το έργο του.
Στο τρίτο μυθιστόρημα που φέρει τον τίτλο <<Ημιτελές πορτρέτο>> μαθαίνουμε μέσα από την διήγηση της Σύλβιας στο Λαραμπι, φίλο και ζωγράφο της, τα γεγονότα που σημάδεψαν την ζωή της, αποκτώντας μια καλή επαφή με την ανατροφή των κοριτσιών στις αρχές του 20ου αιώνα και πως αυτή επηρέαζε την ψυχοσύνθεση τους.
Στα επόμενα βιβλία που θα ακολουθούσουν η Αγκάθα θα επικεντρωθεί στο ζήτημα των ενδοοικογενειακών σχέσεων. Το τέταρτο βιβλίο <<Το βάρος της Αγάπης>> θα έχει ως θέμα την σχέση μεταξύ δυο αδελφών, Λωρας και Σιρλει καθώς και τις συνέπειες που φέρει μια αγάπη δίχως ανταπόδοση.
Παρομοίως στην πέμπτη ιστορία της “Ο δεύτερος γάμος”, επικεντρώνεται στην σχέση μάνας και κόρης στην μεταπολεμική Αγγλία όπου η παραδοσιακή ανατροφή συγκρούεται με τις σύγχρονες αντιλήψεις περί προσωπικής ελευθερίας. Αντιθέτως το έκτο και τελευταίο τέτοιου είδους μυθιστόρημα της <<Η στιγμή του Ρόδου>> έχει ως κεντρικό άξονα την πολιτική σκηνή μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και συγκεκριμένα τον πολίτικο αγώνα μεταξύ Εργατικών και Συντηρητικών. Είναι η πρώτη φορά που η συγγραφέας παίρνει μια φανερή πολιτική θέση, αν και όσοι έχουν διαβάσει και τις αστυνομικές της ιστορίες γνωρίζουν την εκτίμηση που έτρεφε, για έννοιες όπως η «καλή κοινωνία» και η «Αυτοκρατορία».
Αυτά ήταν λοιπόν τα κοινωνικά μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι, τα οποία και σας προτείνω ανεπιφύλακτα, όχι μόνο ως ένα ευχάριστο ανάγνωσμα για την παράλια, αλλά και ως μια ευκαιρία γνωριμίας με τον τρόπο ζωής και σκέψης μιας άλλης όχι τόσο μακρινής εποχής.
