Μόλις λίγες ημέρες πριν, ο 4χρονος Γιωργάκης ταξίδεψε από κοντά μας για την γειτονιά των Αγγέλων. Το σοκ, τόσο για την τοπική κοινωνία, όσο και σε ένα ευρύτερο γεωγραφικό φάσμα, προκάλεσε λύπη, δάκρυα, οργή. Το πένθος, αβάσταχτο. Η απορία, τεράστια. Το κενό, αναντικατάστατο.
“Μα είναι δυνατόν εν έτει 2024 να φεύγουν τα παιδιά μας έτσι;”
Είναι οπωσδήποτε η πρώτη σκέψη, κάθε γονιού, κάθε πολίτη, στο άκουσμα ενός τόσο τραγικού γεγονότος. “Σήμερα αυτο το παιδάκι, αύριο μπορεί το δικό μου” είναι επίσης μια ανησυχία που πανικόβαλε τους πάντες εδώ. Κι όμως, δυστυχώς, όλα είναι πιθανά σε μια περιφέρεια δίχως τη δικής ΜΕΘ Παίδων.
Αλίμονο αν το κάθε παιδί που κολλούσε στρεπτόκοκκο έφευγε έτσι άδικα από τη ζωή
Ποτέ και κανένας δεν είναι σε θέση να γνωρίζει ακριβώς τους λόγους ή τις συγκυρίες που οδηγούν σε μια τόσο οδυνηρή κατάληξη. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο καθένας από το περιβάλλον -είτε μιλάμε για οικογένεια, είτε για υγειονομικό προσωπικό- θα κάνει τα πάντα, τα αδύνατα δυνατά για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Τι συμβαίνει ωστόσο όταν η ανάγκη για μέριμνα ξεφεύγει από το οικείο περιβάλλον και χρήζει των μεγίστων “αγαθών” που μπορεί να προσφέρει μια κοινωνία στον πολίτη της, ειδικά στον τομέα της υγείας και της περίθαλψης; Η απάντηση αποτελεί δυστυχώς γροθιά στο στομάχι, καθώς απαρτίζεται από ανούσιες αναμονές, έλλειψη προσωπικού, μη σωστά στελεχωμένες μονάδες κτλ κτλ.
Και κάπως έτσι ερχόμαστε στο φλέγον θέμα, που έφερε στην επιφάνεια ο άδικος θάνατος του 4χρονου Γιωργάκη. Μία ολόκληρη περιφέρεια, 6 νομοί, 6 νοσοκομεία δίχως ΜΕΘ Παίδων. Είναι τουλάχιστον ασύλληπτο. Πόσοι ακόμη γονείς πρέπει αν μπουν αντίθετο ρεύμα για να “πιάσουν τον χρόνο” σε περίπτωση ανάγκης; Πόσοι γονείς ακόμη θα αγωνιούν για το αν υπάρχει κλίνη ελεύθερη στο Ιπποκράτειο της Θεσσαλονίκης; Πόσες κλειστές πόρτες στα τοπικά κέντρα υγείας -που κι αυτά ότι μπορούν κάνουν-; Πόσες μάνες ακόμα που βλέπουν τα παιδιά τους για στερνή φορά μέσα σε ένα άψυχο φέρετρο; Το κλάμα και η φωνή της μητέρας αυτής – που αγαπώ και συμπονώ βαθύτατα- έγινε και κλάμα δικό μου και κάθε μάνας που θέλει μια κοινωνία δικαιότερη και σωστότερη απέναντι στο παιδί της.
Με πρωτοβουλία λοιπόν της τοπικής ομάδας Θάσος Νερό SOS ξεκίνησε η δράση με βασικό αίτημα ” Τη δημιουργία ΜΕΘ Παίδων στο νοσοκομείο της Καβάλας”.
Παρακαλούμε πολύ στείλτε το δικό σας e-mail στο thassosnerosos@gmail.com με το ονοματεπώνυμο και το τηλέφωνο σας. Είναι για καλό σκοπό και παίρνει μόνο ένα λεπτό.
Στο σημείο αυτό, μια θερμή παράκληση ακόμα. Αν υπάρχουν κι άλλες περιφέρειες δίχως ΜΕΘ Παίδων, αγαπητοί πολίτες μην αφήνετε τα πράγματα στη τύχη τους. Δραστηριοποιηθείτε άμεσα.
Όταν τα παιδιά αποτελούν τα θύματα μιας κοινωνίας, μιας πολιτείας, ενός κράτους, ενός συστήματος, η Αποτυχία -όλων μας- είναι η μόνη λέξη που μπορεί να προσδιορίσει το γενικότερο σύνολο αυτών.
Τα θερμά συλλυπητήρια μας στην οικογένεια του παιδιού. Η σκέψη μας είναι μαζί σας.
