Arte Povera: Ένα εξαιρετικό πρώτο βήμα

Πηγή εικόνας: Αθηνόραμα

Άργησα λίγο αλλά δε μπορώ να μη μιλήσω για το ραπ ντοκυμαντέρ Arte Povera. Η ταινία είναι δημιουργία του σκηνοθέτη βίντεο κλιπ και μουσικό παραγωγό Beats Pliz και αποτελεί ένα από τα τρία μέρη του project μαζί με τον δίσκο και τα instrumental. Παρότι όσο περνάνε τα χρόνια ανεβαίνει το ραπ σε δημοτικότητα έχουμε έλλειψη είτε επίσημης είτε ανεπίσημης καταγραφής της εξέλιξης του είδους. Η ταινία είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε κάτι σχετικό στα ελληνικά σινεμά και πρόκειται για μια εξαιρετική ταινία.Το κοινό είναι ξεκάθαρα οι φαν του χιπ χοπ που διψάνε για περισσότερο υλικό και behind the scenes. Κάποιος που θέλει να μάθει τι είναι το χιπ χοπ ή έναν από τους καλλιτέχνες που εμφανίζονται θα του μείνει αδιάφορο (Ας είμαστε ειλικρινείς αν ανήκεις στη δεύτερη κατηγορία ξέρεις τον ΛΕΞ). Αυτό όμως δεν είναι πρόβλημα της ταινίας.

Το Arte Povera θέλει να καταφέρει αρκετά πράγματα πέρα από απλά την καταγραφή της δημιουργίας ενός δίσκο. Στο κέντρο είναι πάντα ο Beats Pliz που προσπαθεί να κάνει όλο αυτό το τρελό επιχείρημα να δουλέψει. Προσπαθεί να δείξει τη προσπάθεια του να ισορροπήσει μια  μεγάλη ορχήστρα άσχετη με την δημιουργία ενός ραπ κομματιού. Ταυτόχρονα επιστρατεύει τα μεγαλύτερα ονόματα στο χιπ χοπ για να ραπάρουν πάνω από τα συμφωνικά beats του. Δεν είναι το συνηθισμένο ντοκυμαντέρ κάποιου βασανισμένου καλλιτέχνη. Προφανώς υπάρχουν οι δυσκολίες όπως στην ηχογράφηση κάθε άλμπουμ αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι η χαρά που μεταδίδει ο Beats Pliz στους συνεργάτες του για τον δίσκο και η αίσθηση παρέας στο στούντιο.

Πηγή εικόνας: Αθηνόραμα

Η ταινία όμως είναι εκεί για να υπηρετήσει τη μουσική πρώτα απ’όλα και να την ενισχύσει. Γι’αυτό έχει επιλέξει η ταινία να είναι ασπρόμαυρη ώστε το οπτικό κομμάτι να μη μπορεί να καπελώσει τη μουσική. Υπάρχουν όμως πανέμορφες εικόνες που δείχνουν και τη διάθεση του σκηνοθέτη να εξετάσει και τη φύση του εγχειρήματος του. Οι δύο που μου έρχονται στο μυαλό είναι ένα βρώμικο πιάνο, μόνο του να παίζουν τα πλήκτρα μόνα τους και σε μια άλλη σκηνή έμφανίζεται και εξαφανίζεται μια ορχήστρα με το πάτημα ενός κουμπιού.

Χωρίς να θέλω να μπω σε ξένα χωράφια θεωρώ πως πρέπει να μιλήσω ελάχιστα για τη μουσική. Έχουμε drill και τραπ beat με συμφωνικά στοιχεία από πάνω να δημιουργούν μια απόκοσμη ατμόσφαιρα. Ξεχώρισα τα κομμάτια των Sadam, Vlospa, Bloody Hawk και ΛΕΞ αλλά γενικά είναι ένας πρότζεκτ που όλα τα κομμάτια είναι αξιόλογα. Το ξαναλέω γιατί αξίζει να ειπωθεί ξανά: Εξαιρετική αρχή για τα χιπ χοπ ντοκιμαντέρ. Ο  Beats Pliz συνεχίζει να έχει το χρυσό άγγιγμα σε ότι καταπιάνεται και είναι μαγευτικό να βλέπεις κάποιον να δοκιμάζει κάτι τόσο φιλόδοξο και να πετυχαίνει απόλυτα. Beats Pliz on the game, bitch!

Advertising

Advertisements
Ad 14

Περισσότερα από τη στήλη: Κριτικές

Κριτικές

Ένας Υπέροχος Άνθρωπος – Η ευφυΐα, η τρέλα και η δύναμη της αγάπης

Ο Ένας Υπέροχος Άνθρωπος (A Beautiful Mind, 2001) δεν είναι απλώς μια αφήγηση για την…

Κριτικές

Suspiria (2018) – Ένα μεταφυσικό horror με Φρόυντ, χορό και φασισμό

Το Suspiria (2018) του Luca Guadagnino κατάφερε να διχάσει κοινό και κριτικούς, χωρίζοντας τους σε…

Κριτικές

Taxi Driver – Το ψυχογράφημα της αποξένωσης μέσα από το βλέμμα του Σκορσέζε

«Taxi Driver» (1976) , η ταινία-καταβύθιση στην ψυχή ενός ανθρώπου που νιώθει αποκομμένος από τον…

Κριτικές

October Sky: Νοσταλγία και έμπνευση

Το October Sky είναι μία αμερικανική βιογραφική ταινία του 1999, σε σκηνοθεσία του Joe Johnston…

Κριτικές

Ο Λύκος της Wall Street: Η αχαλίνωτη απληστία μέσα από το βλέμμα του Σκορσέζε

Ο «Λύκος της Wall Street» δεν είναι απλώς μια βιογραφική ταινία για έναν πολυεκατομμυριούχο απατεώνα·…

Κριτικές

One Battle After Another – Όταν η επανάσταση αποτυγχάνει (?)

Το «One Battle After Another» σηματοδοτεί την πιο πολιτική και ίσως πιο ώριμη στιγμή του…

Κριτικές

Καπερναούμ (2018) – Μια ταινία για την παιδική οργή σ’ έναν κόσμο χωρίς ελπίδα

H ταινία «Καπερναούμ» της Ναντίν Λαμπακί δεν είναι απλώς ένα κοινωνικό δράμα· είναι μια ωμή…