Beating Hearts: Όταν η μοίρα πατάει το “play”

Beating Hearts
imdb.com

Κάποιες ταινίες δεν τις θυμάσαι. Τις κουβαλάς. Το Beating Hearts (2024) του Gilles Lellouche είναι μια τέτοια ταινία — φτιαγμένη από μελωδίες που ξεθώριασαν αλλά δεν χάθηκαν, από βλέμματα που δόθηκαν χωρίς λέξεις, από χτυποκάρδια που δεν ήθελαν να γιατρευτούν. Ένας ύμνος στην αγάπη που γεννιέται στα πιο απίθανα μέρη, κι όμως είναι πιο αληθινή απ’ οτιδήποτε.

Η ταινία ξεκινά στα βόρεια της Γαλλίας τη δεκαετία του ’80, και η μοίρα φέρνει κοντά δύο νέους ανθρώπους: τη Jackie και τον Clotaire. Εκείνη, μια κοπέλα με βλέμμα ανήσυχο και καρδιά που αναζητά απόδραση· εκείνος, ένα αγόρι χαμένο μέσα στην τρέλα, τα λάθη και τις φυγές του. Δεν έχουν τίποτα — ούτε μέλλον, ούτε σταθερό έδαφος — αλλά έχουν ο ένας τον άλλο. Και αυτό, κάποιες φορές, είναι αρκετό.

Ο έρωτάς τους είναι από εκείνους που δεν γίνονται εύκολα ταινία — γιατί είναι ωμός, ανυπότακτος, αληθινός. Υπάρχει ανάμεσά τους μια ένταση που δεν λέγεται, μόνο ακούγεται: σε βραχνές αναπνοές, σε μισοειπωμένες υποσχέσεις, σε μια κασέτα που ο Clotaire ηχογράφησε και έγραψε πάνω της τα αρχικά τους. J+C. Τίποτα άλλο. Μια πράξη αγνής τρυφερότητας, μέσα σ’ έναν κόσμο που δεν τους συγχωρεί εύκολα το ότι αγαπήθηκαν.

Ο François Civil, ως Clotaire, είναι μαγνητικός. Δεν υποδύεται τον ερωτευμένο — είναι ο ερωτευμένος. Με τον ώμο του πάντα στραμμένο προς τον κίνδυνο, και την καρδιά του καρφωμένη στη Jackie. Στο πλάι του, η Adèle Exarchopoulos φέρνει μια Jackie γεμάτη φλόγα και βάθος, που αντιστέκεται, αλλά στο τέλος αφήνεται. Όχι γιατί είναι αδύναμη — αλλά γιατί καταλαβαίνει πως αυτή η αγάπη είναι το πιο δυνατό πράγμα που έχει.

Advertising

Advertisements
Ad 14

Η σκηνοθεσία κινείται με ακρίβεια ανάμεσα στο στυλ και την ουσία. Κρατάει την αφήγηση απλή, μα ποτέ απλοϊκή. Δίνει χώρο στους ήρωες να αναπνεύσουν, να κάνουν λάθη, να σωπάσουν. Και στη μέση όλων αυτών, η κασέτα — ένα τόσο μικρό αντικείμενο, κι όμως φορτωμένο με το βάρος μιας ολόκληρης ιστορίας.

Beating Hearts' Review: Adele Exarchopoulos in Overblown Romance
thehollywoodreporter.com

Η ταινία Beating Hearts παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 2024, όπου καταχειροκροτήθηκε για τον ρομαντισμό της. Δεν είναι άλλη μια ιστορία αγάπης. Είναι μια ιστορία για το πώς η αγάπη μπορεί να σε σώσει ακόμα κι όταν δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Γιατί καμιά φορά, μια καρδιά χρειάζεται απλώς να βρει μια άλλη που χτυπά στον ίδιο ρυθμό.

Parce qu’en France, on ne filme pas seulement… on ressent.
Και οι Γάλλοι, το ξέρουν καλύτερα απ’ όλους: το σινεμά είναι έρωτας που γράφεται με αρχικά πάνω σε μια κασέτα.

Advertising

Περισσότερα από τη στήλη: Κριτικές

Κριτικές

Xenia (2014) – Ένα αφιέρωμα στον Πάνο Χ. Κούτρα

Αν παρακολουθείς τα κινηματογραφικά νέα, ίσως «έπεσες» πάνω σε κάποιο post της ταινιοθήκης της Ελλάδος…

Κριτικές

Coach Carter: Ένας προπονητής ζωής

Το Coach Carter είναι μία βιογραφική αθλητική ταινία του 2005, την οποία σκηνοθέτησε ο James…

Κριτικές

K-Pop Demon Hunters: Το K-pop animation που σάρωσε το Netflix

K-Pop Demon Hunters – K-pop, σπαθιά και neon ενέργεια Δεν βλέπω συχνά animation, πόσο μάλλον…

Κριτικές

Where the Sidewalk Ends: Το αειθαλές νουάρ που άφησε το στίγμα του

Είναι περίεργο συναίσθημα το να ξέρεις πως -εκ των πραγμάτων- συλλήβδην όλοι οι συντελεστές μια…

Κριτικές

«What Have Τhey Done to Your Daughters?» – Μια επαναστατική ματιά στους φόνους των ιταλικών gialli

Όπως πολλοί συνάδελφοί του, ο Massimo Dallamano πριν καταπιαστεί με το σινεμά μυστηρίου, έκανε το…

Κριτικές

Magnolia: Υπολογισμένη Ιδιοφυΐα

Το Magnolia είναι μία αμερικανική δραματική ταινία του 1999, σε σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή του…

Κριτικές

Weapons: Το πιο ανησυχητικό φιλμ της χρονιάς;

Ο Zach Cregger είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νέα ονόματα του αμερικανικού σινεμά τρόμου.…