Beating Hearts: Όταν η μοίρα πατάει το “play”

Beating Hearts
imdb.com

Κάποιες ταινίες δεν τις θυμάσαι. Τις κουβαλάς. Το Beating Hearts (2024) του Gilles Lellouche είναι μια τέτοια ταινία — φτιαγμένη από μελωδίες που ξεθώριασαν αλλά δεν χάθηκαν, από βλέμματα που δόθηκαν χωρίς λέξεις, από χτυποκάρδια που δεν ήθελαν να γιατρευτούν. Ένας ύμνος στην αγάπη που γεννιέται στα πιο απίθανα μέρη, κι όμως είναι πιο αληθινή απ’ οτιδήποτε.

Η ταινία ξεκινά στα βόρεια της Γαλλίας τη δεκαετία του ’80, και η μοίρα φέρνει κοντά δύο νέους ανθρώπους: τη Jackie και τον Clotaire. Εκείνη, μια κοπέλα με βλέμμα ανήσυχο και καρδιά που αναζητά απόδραση· εκείνος, ένα αγόρι χαμένο μέσα στην τρέλα, τα λάθη και τις φυγές του. Δεν έχουν τίποτα — ούτε μέλλον, ούτε σταθερό έδαφος — αλλά έχουν ο ένας τον άλλο. Και αυτό, κάποιες φορές, είναι αρκετό.

Ο έρωτάς τους είναι από εκείνους που δεν γίνονται εύκολα ταινία — γιατί είναι ωμός, ανυπότακτος, αληθινός. Υπάρχει ανάμεσά τους μια ένταση που δεν λέγεται, μόνο ακούγεται: σε βραχνές αναπνοές, σε μισοειπωμένες υποσχέσεις, σε μια κασέτα που ο Clotaire ηχογράφησε και έγραψε πάνω της τα αρχικά τους. J+C. Τίποτα άλλο. Μια πράξη αγνής τρυφερότητας, μέσα σ’ έναν κόσμο που δεν τους συγχωρεί εύκολα το ότι αγαπήθηκαν.

Ο François Civil, ως Clotaire, είναι μαγνητικός. Δεν υποδύεται τον ερωτευμένο — είναι ο ερωτευμένος. Με τον ώμο του πάντα στραμμένο προς τον κίνδυνο, και την καρδιά του καρφωμένη στη Jackie. Στο πλάι του, η Adèle Exarchopoulos φέρνει μια Jackie γεμάτη φλόγα και βάθος, που αντιστέκεται, αλλά στο τέλος αφήνεται. Όχι γιατί είναι αδύναμη — αλλά γιατί καταλαβαίνει πως αυτή η αγάπη είναι το πιο δυνατό πράγμα που έχει.

Advertising

Advertisements
Ad 14

Η σκηνοθεσία κινείται με ακρίβεια ανάμεσα στο στυλ και την ουσία. Κρατάει την αφήγηση απλή, μα ποτέ απλοϊκή. Δίνει χώρο στους ήρωες να αναπνεύσουν, να κάνουν λάθη, να σωπάσουν. Και στη μέση όλων αυτών, η κασέτα — ένα τόσο μικρό αντικείμενο, κι όμως φορτωμένο με το βάρος μιας ολόκληρης ιστορίας.

Beating Hearts' Review: Adele Exarchopoulos in Overblown Romance
thehollywoodreporter.com

Η ταινία Beating Hearts παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ των Καννών το 2024, όπου καταχειροκροτήθηκε για τον ρομαντισμό της. Δεν είναι άλλη μια ιστορία αγάπης. Είναι μια ιστορία για το πώς η αγάπη μπορεί να σε σώσει ακόμα κι όταν δεν υπάρχει τίποτα άλλο.

Γιατί καμιά φορά, μια καρδιά χρειάζεται απλώς να βρει μια άλλη που χτυπά στον ίδιο ρυθμό.

Parce qu’en France, on ne filme pas seulement… on ressent.
Και οι Γάλλοι, το ξέρουν καλύτερα απ’ όλους: το σινεμά είναι έρωτας που γράφεται με αρχικά πάνω σε μια κασέτα.

Advertising

Περισσότερα από τη στήλη: Κριτικές

Κριτικές

Ένας Υπέροχος Άνθρωπος – Η ευφυΐα, η τρέλα και η δύναμη της αγάπης

Ο Ένας Υπέροχος Άνθρωπος (A Beautiful Mind, 2001) δεν είναι απλώς μια αφήγηση για την…

Κριτικές

Suspiria (2018) – Ένα μεταφυσικό horror με Φρόυντ, χορό και φασισμό

Το Suspiria (2018) του Luca Guadagnino κατάφερε να διχάσει κοινό και κριτικούς, χωρίζοντας τους σε…

Κριτικές

Taxi Driver – Το ψυχογράφημα της αποξένωσης μέσα από το βλέμμα του Σκορσέζε

«Taxi Driver» (1976) , η ταινία-καταβύθιση στην ψυχή ενός ανθρώπου που νιώθει αποκομμένος από τον…

Κριτικές

October Sky: Νοσταλγία και έμπνευση

Το October Sky είναι μία αμερικανική βιογραφική ταινία του 1999, σε σκηνοθεσία του Joe Johnston…

Κριτικές

Ο Λύκος της Wall Street: Η αχαλίνωτη απληστία μέσα από το βλέμμα του Σκορσέζε

Ο «Λύκος της Wall Street» δεν είναι απλώς μια βιογραφική ταινία για έναν πολυεκατομμυριούχο απατεώνα·…

Κριτικές

One Battle After Another – Όταν η επανάσταση αποτυγχάνει (?)

Το «One Battle After Another» σηματοδοτεί την πιο πολιτική και ίσως πιο ώριμη στιγμή του…

Κριτικές

Καπερναούμ (2018) – Μια ταινία για την παιδική οργή σ’ έναν κόσμο χωρίς ελπίδα

H ταινία «Καπερναούμ» της Ναντίν Λαμπακί δεν είναι απλώς ένα κοινωνικό δράμα· είναι μια ωμή…