Σε κάθε κινηματογραφική σεζόν, υπάρχει μια ταινία που δεν προβάλλεται με τεράστια διαφημιστική καμπάνια, δεν φτάνει στα πρωτοσέλιδα για τον προϋπολογισμό της, αλλά σιγά-σιγά αρχίζει να συζητιέται από στόμα σε στόμα. Την ανακαλύπτεις τυχαία σε ένα φεστιβάλ, την προτείνει ένας φίλος ή απλώς σε τραβά το όνομά της στο πρόγραμμα. Κι όταν τελειώσει η προβολή, συνειδητοποιείς ότι είδες κάτι που θα θυμάσαι.
Το Sorry, Baby της Eva Victor είναι ακριβώς μια τέτοια ταινία. Ένα σκηνοθετικό και σεναριακό ντεμπούτο που δεν στηρίζεται σε φτηνά δραματικά τεχνάσματα, αλλά σε προσεκτικά δουλεμένους χαρακτήρες και μια αφήγηση που αναπτύσσεται με ρυθμό σχεδόν φυσικό.
Η υπόθεση
Η Agnes (την υποδύεται η ίδια η Victor) είναι καθηγήτρια σε κολέγιο της Νέας Αγγλίας. Ένα τραυματικό περιστατικό έχει αλλάξει την καθημερινότητά της και η ταινία την παρακολουθεί για αρκετά χρόνια, καταγράφοντας πώς προσπαθεί να διατηρήσει την επαγγελματική και προσωπική της ζωή σε ισορροπία. Η Victor επιλέγει να μη δείξει ποτέ το γεγονός που πυροδοτεί την ιστορία, το ενδιαφέρον της βρίσκεται στο μετά, στο πώς ένας άνθρωπος προσπαθεί να συνεχίσει.
Η αφήγηση χωρίζεται σε κεφάλαια, το καθένα αφιερωμένο σε ένα συγκεκριμένο έτος. Αυτή η δομή επιτρέπει στον θεατή να παρατηρήσει μικρές μετατοπίσεις στον χαρακτήρα της Agnes και στις σχέσεις της. Στο ενδιάμεσο, η Victor βάζει μικρές δόσεις χιούμορ, άλλοτε πιο εμφανείς, άλλοτε πιο λεπτές, που κάνουν την ιστορία να μοιάζει πιο αληθινή. Δεν πρόκειται για αστεία που «κόβουν» τη δραματική ένταση, αλλά για στιγμές που θυμίζουν ότι η ζωή συνεχίζει να κυλά, ακόμη και στα πιο δύσκολα κεφάλαια.
Η ερμηνεία της Victor είναι συγκρατημένη αλλά ουσιαστική. Δεν βασίζεται σε μεγάλες εκρήξεις συναισθήματος, αλλά σε συνεχή συνέπεια και εσωτερική ένταση. Η Naomi Ackie, στον ρόλο της Lydie, φέρνει ενέργεια και θερμότητα, λειτουργώντας ως αντίβαρο στη συγκρατημένη στάση της Agnes. Ο Lucas Hedges δίνει έναν γείτονα με ήρεμη παρουσία, ενώ ο John Carroll Lynch, έστω και σε μικρότερο ρόλο, καταφέρνει να αφήσει το στίγμα του.
Γιατί αξίζει να δεις το Sorry, Baby;
Σκηνοθετικά, η ταινία ξεχωρίζει για την απλότητά της. Η φωτογραφία αξιοποιεί φυσικό φως και απαλή χρωματική παλέτα, δημιουργώντας ένα περιβάλλον οικείο. Τα σταθερά πλάνα επιτρέπουν στους ηθοποιούς να γεμίσουν τον χώρο, ενώ η μουσική επένδυση παραμένει διακριτική, συνοδεύοντας την ιστορία χωρίς να την υπερκαλύπτει.
Η πορεία της ταινίας ξεκίνησε στο Sundance 2025, όπου απέσπασε το βραβείο Waldo Salt για το σενάριο. Ακολούθησε έντονος ανταγωνισμός για την εξασφάλιση των δικαιωμάτων, τον οποίο κέρδισε η A24. Η ταινία ταξίδεψε στις Κάννες, κλείνοντας το τμήμα Directors’ Fortnight, και οι κριτικές ήταν σχεδόν ομόφωνα θετικές.
Αυτό που κάνει το Sorry, Baby να ξεχωρίζει είναι ότι δεν υπόσχεται εύκολες λύσεις. Δεν υπάρχει μια τελική σκηνή που να «τακτοποιεί» όλα όσα προηγήθηκαν. Η ιστορία παραμένει ανοιχτή, όπως συμβαίνει και στην πραγματική ζωή. Η Victor δείχνει ότι το να συνεχίσεις μετά από μια δύσκολη εμπειρία δεν είναι μια γραμμική πορεία, αλλά μια διαδικασία με πισωγυρίσματα και μικρές νίκες.
Όταν τελειώνει η προβολή, δεν μένεις με μια αίσθηση μεγάλης κορύφωσης, αλλά με την αίσθηση ότι παρακολούθησες κάτι ειλικρινές. Το Sorry, Baby δεν είναι φτιαγμένο για να κερδίσει χειροκροτήματα με θεαματικές σκηνές· είναι φτιαγμένο για να μείνει μαζί σου, να σε βάλει να σκεφτείς και να σε κάνει να εκτιμήσεις τις ήρεμες, σταθερές αφηγήσεις που ξέρουν τι θέλουν να πουν.
Δείτε το trailer:
