Το The Black Phone 2 μιμείται μάλλον αποτυχημένα τη στοιχειωτική ατμόσφαιρα της πρώτης ταινίας, δοκιμάζοντας την υπομονή όλων.
Ο Scott Derrickson επέστρεψε με το σίκουελ του The Black Phone (2021) — μια πολλά υποσχόμενη προσπάθεια, που στο τέλος δεν κατάφερε να κλέψει τις εντυπώσεις. Ο λόγος; Τα αλλεπάλληλα flashbacks που δεν λένε τίποτα καινούριο.
Η αφήγηση στηρίζεται κυρίως σε οράματα και παλιές ιστορίες που πατάνε πάνω στο lore του The Black Phone. Τα μπρος-πίσω στον χρόνο διαλύουν τον ρυθμό και ο θεατής για κάθε στιγμή τρόμου υπομένει δύο στιγμές… ιστορικής αναδρομής — λες και τον ενδιαφέρει τόσο ο ψυχισμός κάθε δευτερεύοντος χαρακτήρα.
Αλλά, για να κάνουμε μια σωστή σύγκριση των δύο ταινιών και μια εμπεριστατωμένη κριτική για τη δεύτερη, ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά.
Τι έκανε την πρώτη ταινία να ξεχωρίσει;
Η ιστορία ακολουθεί τον μικρό Finney, τον οποίο απαγάγει ο μασκοφόρος δολοφόνος, The Grabber (Ethan Hawke). Κλεισμένος σε ένα υπόγειο, ο Finney ακούει τις φωνές προηγούμενων θυμάτων μέσα από ένα παλιό μαύρο τηλέφωνο. Ακολουθώντας τις φωνές, ο Finney καταφέρνει να δραπετεύσει.
Το φιλμ είναι απλό, συγκεντρωμένο και ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό: λίγοι χώροι, ξεκάθαρη απειλή, σφιχτός ρυθμός και μια ιδέα που λειτουργεί χωρίς περιττές εξηγήσεις.
To The Black Phone 2 πέτυχε τα vibes, αλλά όχι την αφήγηση
Για άλλη μια φορά ο Derrickson βουτάει τη κάμερα σε υπόγεια και ομίχλες, με στυλ 80s και την ανυπέρβλητη αισθητική του 8mm φιλμ. Η εικόνα έχει εκείνη τη γνώριμη, σκοτεινή ένταση που λειτουργούσε καλά και στην πρώτη ταινία. Ως εδώ όλα καλά.
Μετά ξεκινάει το πανηγύρι…της αφήγησης.
Η υπόθεση περιστρέφεται γύρω από τον Finney που προσπαθεί να συνέλθει από τα τραυματικά γεγονότα της απαγωγής του. Παράλληλα, η μικρή του αδερφή, Gwen, ξεκινά να βλέπει οράματα με τα παιδιά (τις φωνές) που εξαφανίστηκαν από το 1957 μέχρι σήμερα. Η ταινία υποτίθεται ότι συνδέει το παρόν με το παρελθόν, αλλά το πώς το κάνει… είναι άλλο θέμα.
Το σενάριο κάνει τόσες βόλτες μπρος-πίσω που ένιωσα Mark Renton στο Trainspotting, αλλά χωρίς να πάρω LSD. Τα flashbacks έρχονται από κει που δεν το περιμένεις, δημιουργώντας την αίσθηση ότι κάποιος τραβάει την ιστορία από το αυτί, κάθε φορά που πάει να πάρει λίγο μπρος. Και για να το πω πιο χύμα — αυτή η μη γραμμική αφήγηση με κούρασε τόσο που πάτησα pause για να ηρεμήσω. Μετά από 10 λεπτά το ξαναβάζω και τσουπ…flashback!
Εν τέλει, το έκλεισα. Εγώ: 2 vs Ταινία: 0
Η ερώτηση είναι: αντέχεις τα flashbacks;
Ίσως βρεις καλό το The Black Phone 2, αν είσαι εντάξει με ταινίες που το timeline τους θυμίζει Google Maps χωρίς GPS. Αν, όμως, θες σασπένς και τρόμο δίχως διαλέξεις από το παρελθόν, τότε τα νεύρα σου θα δοκιμαστούν.
Εγώ πάντως, χωρίς καμία ντροπή, το σταμάτησα δύο φορές. Και είναι κρίμα, γιατί υπάρχουν κανά δυό στιγμές που η ταινία δημιουργεί αληθινή ένταση και λες «ναι ρε, αυτό είναι Black Phone!». Αλλά μέχρι να φτάσεις σε αυτές, περνάς 40 κύματα με τη κυκλοθυμία του σεναρίου και στο τέλος χρειάζεσαι debriefing.
Δείτε το trailer:
