Vesper: Biopunk μέσω Αδελφών Γκριμ

Πηγή: The Guardian

Το Vesper μας ανακοινώνει στο κείμενο της αρχής ό,τι ο κόσμος βρίσκεται σε έναν νέο μεσαίωνα εξαιτίας μιας οικολογικής καταστροφής. Σε ατελείωτα δάση η 13χρονη Vesper προσπαθεί να επιβιώσει μαζεύοντας σπόρους που είναι το δεύτερο σημαντικότερο αγαθό μετά από τις πηγές ενέργειας. Έχει μόνο έναν άνθρωπο δίπλα της, τον πατέρα της, ο οποίος είναι παράλητος και συνοδεύει την Vesper ελέγχοντας ένα drone. Mακρυά ζουν οι Ολιγάρχες του νέου κόσμου στην Ακρόπολη χωρίς ακριβώς να ξέρει τι κάνουν.

Στις biopunk ιστορίες, ένα είδος που δεν βλέπουμε συχνά στον κινηματογράφο το κύτταρο είναι ο απόλυτος κυρίαρχος. Η φύση είναι παραμορφωμένη, τα δέντρα αναπνέουν κυριολεκτικά σε αυτό το κόσμο. Αν και έχει δανιστεί για τον σχεδιασμό της στοιχεία της αισθητικής του Cronenberg δεν είναι κάποια εφιαλτική δυστοπική απεικόνιση της φύσης αν και η ίδια η ταινία είναι δυστοπική. Η επιβίωση η ίδια είναι μια δυστοπική κατάσταση, ο κόσμος είναι πέρα για πέρα παραμυθένιος. Μοιάζει σαν παλιές εικονογραφίες παραμυθιών. Οι εσωτερικοί χώροι θυμίζουν το εργαστήριο του Hannibal Chew από το Blade Runner. Μια προσπάθεια των ανθρώπων να κατανοήσουν και να αναπαράξουν να κατανοήσουν ένα κόσμο που δεν είναι πιο γι’αυτούς. Ο διευθυντής παραγωγής (Feliksas Abrukauskas) είπε ό,τι εμπνεύστηκε από πίνακες του Rembrandt και του Vermeer για το φως. Η ταινία γυρίστηκε παρά τις δυσκολίες στην παραγωγή στα δάση τις Λιθουανίας ακόμα και το drone τις Vesper ήταν αληθινό drone πέρα από λίγες σκηνές που δεν γινόταν γιατί έκανε θόρυβο και δε μπορούσαν να συγκεντρωθούν οι ηθοποιοί.

Οι ταινία φτάνει μια ονειρική και θρησκευτική υφή. Σκηνοθέτες του αργού σινεμά όπως ο Αγγελόπουλος ή ο Tarkovsky έφτιαχναν καθαρά θρησκευτικές ταινίες μέσω της απεικόνισης της φύσης. Με αργές λήψεις και την έλλειψη πλοκής/ιστορίας αναγκαζόμαστε να δημιουργήσουμε νόημα από τις εικόνες. Το Vesper δεν χρησιμοποιεί τη φύση εώς μέσω για να πάει κάπου. H ίδια η απεικόνιση της φύσης είναι ο στόχος και αυτή δημιουργεί την αίσθηση πως υπάρχει κάτι ανώτερο.

Πηγή: Wikipedia

Η ταινία δεν είναι μία ταινία με τέτοιους αργούς ρυθμούς δε θα έλεγα όμως ό,τι πέφτει στη παγίδα να κάνει μια ποπ εκδοχή ένας ιδιαίτερου κινηματογραφικού ύφους.Δεν ξέρω αν θα έπρεπε να μου δημιουργεί όση έκληξη μου δημιούργησε αλλά μια ιστορία ενηλικίωσης ταιριάζει τόσο με στοιχεία του αργού σινεμά. Όμως οι ιστορίες ενηλικίωσης έχουν στο πυρήνα τους την ανακάλυψης και ελπίζω να δούμε περισσότερες τέτοιες προσεγγίσεις.

Advertising

Advertisements
Ad 14

Δυστυχώς οι διάλογοι και οι ερμηνείες κλωτσάνε και όταν πρέπει να περάσουμε σε σχηματικές σκηνές για να προχωρήσει η ιστορία. Δεν ξέρω αν είναι επειδή οι δημιουργοί(Kristina Buožytė και Bruno Samper) είναι επειδή έγραψαν το σενάριο στα αγγλικά ώστε η ταινία να πιάσει μεγαλύτερο κοινό(και δικαιολογημένα) αλλά υπάρχουν στιγμές που γειώνουν την ταινία απότομα. Καλύτερα να είχαν επιμείνει σε έναν αφαιρετικό και σουρρεαλιστικό τόνο. Η καλύτερη ερμηνεία έρχεται από την πρωταγωνίστρια. Η ένταση και το άγχος που έχουν συνήθως τα παιδιά ηθοποιοί μεταφέρεται ακριβώς στο χαρακτήρα της.

Παρότι μέχρι τώρα έχω πει τα καλύτερα για τα τεχνικά στοιχεία της ταινίας το περιορισμένο για το όραμα των δημιουργών budget φαίνεται στο τρόπο που είναι σκηνοθετημένα κάποια πλάνα που υπάρχει μεγάλος αριθμός ψηφιακών ειδικών εφέ στην ταινία. Οι προσπάθειες της ταινίας για ένα παραδοσιακό οπτικό θέαμα επιστημονικής φαντασίας καταλήγουν σε ανεκπλήρωτες υποσχέσεις. Νιώθω πως ο λόγος είναι ό,τι δεν νοιάστηκε καν κανείς για αυτές τις σκηνές εξ’αρχής. Το μεγαλύτερο,από όλες τις πλευρές, θέαμα της ταινίας συμβαίνει τη τελευταία στιγμή, το στόμα μου όμως δεν έφτασε καθόλου κοντά στο πάτωμα. Με έκανε να αναρωτιέμαι όμως τη σκέφτεται η Vesper. Ακόμα δε ξέρω αλλά σαν κάθε σωστή ιστορία ενηλικίωσης το μέλλον θα συνεχίσει να παραμένει αβέβαιο αλλά τουλάχιστον θα είναι αποτέλεσμα των πράξεων της πρωταγωνίστριας . Πρώτη φορά τη βλέπουμε περιτριγυρισμένη από τα τεράστια δέντρα, τώρα είναι πάνω από αυτά και κοιτάει τον ορίζοντα.

Περισσότερα από τη στήλη: Κριτικές

Κριτικές

Xenia (2014) – Ένα αφιέρωμα στον Πάνο Χ. Κούτρα

Αν παρακολουθείς τα κινηματογραφικά νέα, ίσως «έπεσες» πάνω σε κάποιο post της ταινιοθήκης της Ελλάδος…

Κριτικές

Coach Carter: Ένας προπονητής ζωής

Το Coach Carter είναι μία βιογραφική αθλητική ταινία του 2005, την οποία σκηνοθέτησε ο James…

Κριτικές

K-Pop Demon Hunters: Το K-pop animation που σάρωσε το Netflix

K-Pop Demon Hunters – K-pop, σπαθιά και neon ενέργεια Δεν βλέπω συχνά animation, πόσο μάλλον…

Κριτικές

Where the Sidewalk Ends: Το αειθαλές νουάρ που άφησε το στίγμα του

Είναι περίεργο συναίσθημα το να ξέρεις πως -εκ των πραγμάτων- συλλήβδην όλοι οι συντελεστές μια…

Κριτικές

«What Have Τhey Done to Your Daughters?» – Μια επαναστατική ματιά στους φόνους των ιταλικών gialli

Όπως πολλοί συνάδελφοί του, ο Massimo Dallamano πριν καταπιαστεί με το σινεμά μυστηρίου, έκανε το…

Κριτικές

Magnolia: Υπολογισμένη Ιδιοφυΐα

Το Magnolia είναι μία αμερικανική δραματική ταινία του 1999, σε σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή του…

Κριτικές

Weapons: Το πιο ανησυχητικό φιλμ της χρονιάς;

Ο Zach Cregger είναι ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νέα ονόματα του αμερικανικού σινεμά τρόμου.…