Ο Μάο Τσετούνγκ θεωρείται ίσως ο μεγαλύτερος και σπουδαιότερος ηγέτης της Κίνας μέχρι και σήμερα. Είναι ένα πρόσωπο που έχει λατρευτεί όχι μόνο από τους πολίτες της Κίνας, αλλά και από ανθρώπους και διανοούμενους ολόκληρης της υφηλίου για τις ριζικές αλλαγές που επέφερε στην κινεζική «αυτοκρατορία».
Προτού, όμως, καταλήξουμε στους λόγους για τους οποίους η προσωπικότητα αυτή λατρεύτηκε από τόσους ανθρώπους, ομοϊδεάτες και μη, παγκοσμίως, οφείλουμε να αναφέρουμε λίγα πράγματα για το τεράστιο έργο του.
Ο Μάο Τσετούνγκ γεννήθηκε το 1893 σε μια εύπορη οικογένεια, η οποία διέθετε μεγάλη έκταση γης. Αυτό επέτρεψε στον Μάο να σπουδάσει παγκόσμια στρατιωτική και πολεμική ιστορία. Υπηρέτησε μετέπειτα στις επαναστατικές δυνάμεις (1911-1912), οι οποίες ανέτρεψαν τη δυναστεία των Τσινγκ. Επτά χρόνια μετά, όταν τελείωσε η επανάσταση, επέστρεψε στις σπουδές του, όπου και ήρθε σε επαφή με τους μεγάλους θεωρητικούς του κομμουνισμού, ιδιαίτερα με τον Μαρξ και τον Ένγκελς.
Η στροφή του στον κομμουνισμό δεν άργησε να εκδηλωθεί και έμπρακτα, καθώς την 1η Ιουλίου του 1921 υπήρξε συνιδρυτής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, που συμμάχησε με το Εθνικιστικό Κόμμα της Κίνας δύο χρόνια αργότερα. Ωστόσο, το 1927, η συμμαχία των δύο κομμάτων διαλύθηκε, λόγω διαφωνίας του Μάο με τον Τσιάνγκ Κάι Σεκ για τα συμφέροντα της Σοβιετικής Ένωσης στην Κίνα.
Ενόσω ο Μάο Τσετούνγκ βρισκόταν σε διαμάχη με τον Κάι Σεκ, ίδρυσε τον Κόκκινο Στρατό και έγινε πρόεδρος της Κινεζικής Σοβιετικής Δημοκρατίας (1931). Ο Κόκκινος Στρατός, αν και δέχθηκε μεγάλα πλήγματα, κατάφερε να κυριαρχήσει στην ύπαιθρο. Το 1937, ο Μάο Τσετούνγκ επέλυσε τις διαφορές του με τον Κάι Σεκ και συσπειρώθηκαν επιτυχώς ενάντια στην ιαπωνική απειλή.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ο Μάο ως επικεφαλής των κομμουνιστών κέρδισε τον εμφύλιο πόλεμο για την ηγεσία της Κίνας ενάντια στους εθνικιστές. Τον Οκτώβριο του 1949 ανακήρυξε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, με τον ίδιο ως πρόεδρό της. Η διακυβέρνησή του κράτησε μέχρι τον θάνατό του, το 1976.
Στο εσωτερικό της Κίνας, στη διάρκεια της διακυβέρνησής του, ο Μάο κήρυξε διάφορες «επαναστάσεις». Η λεγόμενη «Πολιτιστική Επανάσταση» είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, η οποία κατέληξε στη διαπόμπευση και την εξορία πολλών πολιτικών αντιπάλων του Μάο και πνευματικών ανθρώπων. Το μικρό «Κόκκινο Βιβλίο» με «Κείμενα του Προέδρου Μάο» έγινε το εγχειρίδιο πολλών κομμουνιστών ανά τον κόσμο, αν και ο κύριος στόχος του ήταν να προπαγανδίσει τις θέσεις του.
Παρά το γεγονός ότι κυριαρχία του βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στον αυταρχισμό και το είδος του «κομμουνισμού» που εφάρμοσε απέχει πολύ από όσα έγραψαν οι μεγάλοι κομμουνιστές θεωρητικοί, ο Μάο είχε μεγάλη δημοφιλία όχι μόνο στη χώρα του, αλλά και στη Δύση, ιδιαίτερα ανάμεσα στη διανόηση και τη νεολαία της. Στη δεκαετία του ’60, οι νεανικές εξεγέρσεις που συγκλόνισαν τις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη είχαν πολλές αναφορές στον Μάο και στην «Πολιτιστική Επανάστασή» του. Η φυσιογνωμία του επέδρασε ακόμη και στην ποπ κουλτούρα της Δύσης. Η μεγάλη διεθνής επιρροή του Μάο αντανακλάται και στον θαυμασμό με τον οποίο αναφέρονταν σ’ αυτόν οι ηγέτες των δυτικών χωρών. Ωστόσο, ένας βασικός λόγος για τον οποίο οι δυτικοί ηγέτες τον αντιμετώπιζαν φιλικότερα, παρά την αυταρχική του διακυβέρνηση, ήταν το γεγονός ότι είχε έρθει σε ρήξη με την ηγεσία της τότε Σοβιετικής Ένωσης. Ανάμεσα στην «κομμουνιστική» Κίνα και την «κομμουνιστική» ΕΣΣΔ οι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι ηγέτες σαφώς προτιμούσαν την Κίνα του Μάο. Και τον ίδιο τον αντιμετώπιζαν πολύ πιο συγκαταβατικά από τους σοβιετικούς ηγέτες όπως ο Στάλιν, ο Χρουτσόφ ή ο Μπρέζνιεφ, ή άλλους κομμουνιστές ηγέτες όπως ο Κάστρο. Κι αυτό είχε την επίδρασή του στα ΜΜΕ και στην κοινή γνώμη.
Πηγές: el.wikipedia, mixanitouxronou.gr
