Σοφία Στεφανίδου: 10 βιβλία που με ταρακούνησαν

Η Σοφία Στεφανίδου με καταγωγή από την Κατερίνη σπούδασε αγγλική φιλολογία στη Θεσσαλονίκη. Η Σοφία Στεφανίδου εργάσθηκε στην Ελλάδα για 20 χρόνια ως εκπαιδευτικός στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και πλέον από το 2016 ζει στη Γερμανία. «Το Καθαριστήριο» από τις Εκδόσεις Αλεξάνδρεια (2020) είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.

Η Σοφία Στεφανίδου προτείνει, στους φανατικούς αναγνώστες και φίλους του ηλεκτρονικού περιοδικού Maxmag, 10 βιβλία που την ταρακούνησαν ή και την τάραξαν και ενέπνευσαν και την ίδια να τολμήσει να εκφραστεί και να γράψει.

Η μεταμόρφωση, του Φραντς Κάφκα

Γιατί κοίτα να δεις που άρχισα να βγάζω κεραίες. ΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ;

Το τρίτο στεφάνι, του Κώστα Ταχτσή

Γιατί ήταν τόσο αληθινό, που δεν ήταν βιβλίο. Ήταν φωνές και μάλιστα γυναικών δοσμένες από έναν άνδρα, ταρακουνώντας τις πεποιθήσεις μου ότι ένας άνδρας δεν μπορεί να καταλάβει.

Η αγάπη άργησε μια μέρα, της Λιλής Ζωγράφου

Γιατί κάτω από κοινωνικές απαιτήσεις και προδιαγραφές που ορίζουν την ανθρωπινότητά μας πάλλονται αληθινοί άνδρες και γυναίκες.

Ο Τροπικός του Αιγόκερω, του Χένρι Μίλερ

Γιατί κάποιος πρέπει να τολμήσει να πει αυτά που οι υπόλοιποι δεν τολμάμε και τελικά τα διαβάζουμε στα κρυφά.

Ο θεός των μικρών πραγμάτων, του Αρουντάτι Ρόι

Γιατί κατάφερε να με συγκινήσει και μάλιστα σε σημεία πολύ λιτά στην περιγραφή. Ο αποχωρισμός της μητέρας από τον γιο στον σταθμό του τραίνου, η κοινωνικά κατακριτέα συνάντηση ενός άνδρα και μιας γυναίκας διαφορετικής τάξης. Και ακόμη αναρωτιέμαι πώς το κατάφερε.

Η θρησκεία, των Ζακ Ντεριντά και Βάττιμο Τζιάνι

Γιατί για τα ιατρικά ζητήματα ας αφήσουμε να μιλάνε οι ιατροί και για τα θεολογικά ας ακούσουμε τι έχουνε να πούνε οι φιλόσοφοι.

Ο κόσμος της Σοφίας, του Γκάαρντερ Γιοστέιν

Γιατί έφερε θέματα που μόνο στο σχολείο και μάλλον υποχρεωτικά κάποτε μας απασχολούσαν μέσα σε ένα βιβλίο κυρίως για παιδιά κεντρίζοντας το ενδιαφέρον.

Η ερμηνεία των πολιτισμών, του Γκηρτζ Κλίφορντ

Γιατί καμιά φορά ξεχνάμε και νομίζουμε ότι ο πολιτισμός είναι δεδομένος και μονόδρομος, ενώ προχωράμε και τον συν-διαμορφώνουμε κομμάτι κομμάτι, καμιά φορά και βίαια, συχνά λανθασμένα. Μάλλον πολύ συχνά λανθασμένα.

Τα απομεινάρια μιας μέρας, του Καζούο Ισιγκούρο

Γιατί μας αρέσει να πιστεύουμε ότι πράξαμε τελικά σωστά και δεν μετανιώνουμε για τα τεράστια λάθη μας.

Η φαγώσιμη γυναίκα, της Μάργκαρετ Άτγουντ

Γιατί ακόμη προσπαθώ να ορίσω τη γυναίκα και εκτός σωματικών χαρακτηριστικών και σκοντάφτω συνέχεια σε τόσα πολλά θέματα, που χρειάζομαι τη γραφή των άλλων, όπως της Άτγουντ, για να στήνω και να ξεστήνω το κάδρο. Άραγε θα τα καταφέρω;