Άνθρωποι και αδέσποτα: μια καθημερινή ιστορία για την αμοιβαία μας συνύπαρξη. Τι άλλο;
Δε θα ξεκινήσω να κάνω μια γενική αναφορά στο θέμα “Άνθρωποι και αδέσποτα”. Θα το αρχίσω από το ότι κάποιες φορές συμβαίνει να μην γίνεται να συγχρονιστείς με το πρόγραμμα της καθημερινότητας. Κι αυτό τι σημαίνει; Ότι η παραμικρή καθυστέρηση μπορεί να σε βγάλει εκτός προγράμματος. Ιδίως όταν έχεις να προλάβεις λεωφορείο για να πας στη δουλειά σου με αυτό να φτάνει στην ώρα του, τη στιγμή που το ‘χεις συνηθίσει να καθυστερεί.
Σκηνή πρώτη – Τι κάνει ο άνθρωπος που τρέχει πίσω από το πρόγραμμα:
Για την ακρίβεια, έχασα δύο λεωφορεία. Έβλεπα από μακριά το ένα να ξεμακραίνει, ενώ το άλλο αποχωρούσε από τη στάση. Είχα προλάβει να βγω στο δρόμο και να σηκώσω το χέρι κάνοντας σήματα στον οδηγό να σταματήσει. Το είχα ξανακάνει άλλη μια φορά στο παρελθόν και είχε πιάσει. Το θέμα είναι ότι δεν πιάνει με όλους και πάντα. Ο οδηγός, όμως, συνέχισε αμέριμνος την πορεία του, ίσως σκεφτόμενος: «Ας ήσουν στην ώρα σου κυρία μου..»
Δεχόμενη την πραγματικότητα έτσι όπως είναι, σκέφτηκα: «κοπελιά δεν κάνεις τη βόλτα σου μέχρι την επόμενη στάση που έχει και περίπτερο; Πάρε κάτι να φας, αντί να περιμένεις. Σε μισή ώρα θα έρθει το επόμενο». Κι έτσι έγινε.
Σκηνή δεύτερη – Τι κάνει ο άνθρωπος όταν δεν κυνηγά το πρόγραμμα:
Περπάτησα κάνα χιλιόμετρο, κάνοντας τη γυμναστική μου και παράλληλα χάζευα τα εξαίσια πολύχρωμα λουλούδια στις παράλληλες με το δρόμο αυλές. Δεν είχε και ήλιο παρά μόνο πρωινή δροσιά που ήταν σκέτη απόλαυση και πολύ το χάρηκα να σκύβω να μυρίζω το φρέσκο γιασεμί.
Καθώς περπατάς όμως σκύβεις καμιά φορά το βλέμμα και κάπως χαμηλά για να δεις πουθενά, μην πέσεις σε καμιά τρύπα. Σκύβω που λες και τι να δω; Μια περιποιημένη ωχροκαφετί κουραδίτσα σκύλου. Είτε από κάποιο αδέσποτο είτε από κάποιον αδέσποτο ιδιοκτήτη. Ο οποίος κατά τη βόλτα του σκυλιού του, συνηθίζει να μη μαζεύει τα κακά του σκύλου του.Για να χαιρόμαστε όλοι εμείς που το σκυλί δεν έχει δυσκοιλιότητα και δεν το τρέχει στο σκυλίατρο.
Σκηνή Τρίτη – Άνθρωποι και αδέσποτα ενώπιος ενωπίω:
Φτάνω τελικά, στο περίπτερο, παίρνω κάτι να φάω και να πιω, πληρώνω… φεύγω με κατεύθυνση το παγκάκι της στάσης. Ανοίγω το περιτύλιγμα της συσκευασίας. Ξεκινώ την πρώτη, δεύτερη δαγκωνιά, στην τρίτη.. βλέπω να καταφτάνει μια χαμηλή, μαυρούτσικη, σκονισμένη, σκυλίσια μουσούδα.
Μου σκάει ένα χαμόγελο…μαμ ήθελε. Σκέφτομαι: «Φίλε μου, το στομάχι μου διαμαρτύρεται και έχει προτεραιότητα». Το διώχνω για να μπορώ να φάω με την ησυχία μου. Μέχρι να ανοίξω το στόμα μου, έχει έρθει ένα πιο υπερυψωμένο κι αυτό σκονισμένο, λευκό σκυλί που ήθελε κι αυτό μερίδιο φαγητού. Για πότε έκρυψα το φαγητό και δεν το ξαναεμφάνισα… μένοντας και οι τρεις μας δυστυχώς με την όρεξη.
Περί συνύπαρξης του ανθρώπου με αδέσποτες ψυχές:
Η παιδεία που έχει μια χώρα φαίνεται από το πώς αντιμετωπίζουν οι κάτοικοί της, τα αδέσποτά της. Δημιουργήθηκε μια ολόκληρη νομοθετική ρύθμιση για την κακομεταχείριση των αδέσποτων με τσουχτερά πρόστιμα χωρίς όμως να προηγηθεί η εκπαίδευση των ανθρώπων ώστε να μη δημιουργούν αδέσποτα.
Πώς μπορεί να λυθεί ένα ζήτημα όταν οι άνθρωποι εγκαταλείπουν το κατοικίδιό του όταν αυτό ενηλικιώνεται και μεγαλώνουν οι ανάγκες του ζωντανού; Τι πρόστιμο χρειάζεται να βαραίνει αυτούς τους ιδιοκτήτες που βλέπουν το κατοικίδιό τους ως παιχνίδι, που το παίζουν μέχρι να το βαρεθούν και το αφήνουν σε πόλεις , αγρούς και βουνά για να ελαφρωθούν από το βάρος ή το κόστος της φροντίδας τους;
Είναι παρήγορο να ακούς, φιλόζωους να λένε: «Μην αγανακτείτε με τα αδέσποτα του δρόμου, γιατί πόσο νομίζετε ότι θα ζήσουν, βαλλόμενα από ασθένειες, καιρικές συνθήκες και συνθήκες ζωής…καμιά τριετία;». Αυτό είναι δηλαδή το ζητούμενο; Το πόσο θα ζήσουν τα αδέσποτα;
Κι εσύ ως πολίτης πρέπει να ανεχτείς δίπλα σου να βλέπεις δυστυχισμένα σκυλιά και γατιά. Να τα βλέπεις βρώμικα, πεινασμένα, διψασμένα, άρρωστα να ξεσπούν τη δυστυχία τους.Γαβγίζουν, κυνηγώντας αμάξια και μηχανάκια, επιτιθέμενα σε αγέλες με άλλα σκυλιά σε ανθρώπους. Έρχονται δίπλα σου, σα ζητιάνοι να τα ελεήσεις με τα αποφάγια σου, βλέπεις τα μωρά τους σε σκουπιδοντενεκέδες, βλέπεις στο δρόμο πεταμένες κονσέρβες με ζωοτροφή για τα αδέσποτα (που δεν τις μαζεύει κανείς μετά από κάτω). Φιλόζωοι που αγαπάνε τα ζώα μεν αλλά δεν έχουν ως επιλογή να υιοθετήσουν ένα αδέσποτο και να αναλάβουν την πλήρη φροντίδα του δε. Όχι ότι δε βοηθάει το καθημερινό τάισμα και η προμήθεια του αδέσποτου με πόσιμο νερό. Όμως, δεν υπάρχει το ψυχικό πλησίασμα από την καθημερινή συνύπαρξη των δύο οντοτήτων. Αυτή είναι η παιδεία μας: Μέχρι εκεί φτάνει η ευαισθησία μας;
πηγή εικόνας: https://pixabay.com/
Στοχασμός περί σεβασμού της αδέσποτης ζωής:
Οι ενέργειες που έχουν παρθεί μέχρι στιγμής είναι ημιτελείς και μη ολοκληρωμένες. Δεν ακολουθούν κανένα συγκεκριμένο σχέδιο δράσης. Βασίζονται, αποκλειστικά στο φόβο ενός καθόλα τσιμπημένου προστίμου για να κερδηθεί από τους ανθρώπους ο σεβασμός για μια καλύτερη συμπεριφορά προς τα αδέσποτα.
Απλά αναρωτιέμαι από ποιους θα εκπαιδευτούν τα αδέσποτα για να μπορούν να συνυπάρχουν ομαλά με το ανθρώπινο είδος; Και πως καλείται να αντιδράσει πλέον ο καθένας μας στην απρόβλεπτη συμπεριφορά ενός ζώου; Ένα πλάσμα που ουδέποτε θα θεωρηθεί υπεύθυνο για τη συμπεριφορά του προς εμάς.
Η πρόταση: αναδοχή αδέσποτου
Άνθρωποι και ζώα γεννηθήκαμε για να συνυπάρχουμε σε αυτό τον πλανήτη και γιατί όχι…να συγκατοικούμε κιόλας. Είναι αποδεδειγμένο άλλωστε ότι τα ψυχικά οφέλη που μας δίνει η συγκατοίκηση με τα ζώα είναι πολλαπλά και ας δώσουμε βάση.
Άνθρωποι και αδέσποτα: όφελος πρώτο
Ο νούμερο ένα λόγος να υιοθετήσουμε ένα αδέσποτο ζώο είναι η άνευ όρων αγάπη και υποστήριξη. Όχι ότι τα ζώα ράτσας δε μας αγαπάνε, κάθε άλλο. Όμως, η ευγνωμοσύνη που μας δείχνει ένα αδέσποτο με την εκδηλωτική του αγάπη είναι απερίγραπτη. Και αγαπάει εμάς, έτσι ακριβώς όπως είμαστε, χωρίς να βάζει όρους και κριτήρια όπως βάζουν οι άνθρωποι των οικογενειακών και κοινωνικών μας σχέσεων. Το αδέσποτο είναι απλά χαρούμενο που μας βλέπει και που περνάμε χρόνο μαζί του. Όταν κάποιος μας αποδέχεται έτσι ακριβώς όπως είμαστε, έχει σαν αποτέλεσμα να απελευθερώνεται από τον εγκέφαλό μας η ντοπαμίνη, μια χημική ουσία που αυξάνει την ευχάριστη διάθεση, με αποτέλεσμα σταδιακά να νιώθουμε περισσότερη χαρά.
Άνθρωποι και αδέσποτα: όφελος δεύτερο
Μας κάνει να νιώθουμε απαραίτητοι. Τα σκυλάκια και οι γατούλες έχουν τακτικό πρόγραμμα διατροφής, οπότε μας δίνουν το κίνητρο να σηκωθούμε πρωί-πρωί για να τα ταΐσουμε, είτε έχουμε διάθεση είτε όχι. Έχουμε τον έλεγχο, δηλαδή, της φροντίδας τους.
Η φροντίδα, επιπλέον, του ζώου μας υπενθυμίζει ότι χρειάζεται να επενδύουμε και στη δική μας φροντίδα και την υγεία μας. Επίσης μας δίνει ένα αίσθημα ασφάλειας και καθημερινής ρουτίνας. Ξέρουμε ότι το ζώακι σπίτι μας υπάρχει και μας περιμένει.
Το να είναι κάποιος ιδιοκτήτης αδέσποτου ζώου, του δίνει μια ισχυρή αίσθηση ταυτότητας και αυτοεκτίμησης. Το να φροντίζει κανείς, ένα πλάσμα από το δρόμο, του σώζει τη ζωή και το κάνει να ζει κοντά στον άνθρωπο με αξιοπρέπεια. Αυτό είναι λειτούργημα και κάνοντας καλά πράγματα για το καλό άλλων σου μειώνει την κατάθλιψη και τη μοναξιά.
Μια καθημερινότητα με τα κατοικίδια βοηθά τα άτομα με κατάθλιψη και λοιπές διαταραχές να νιώσουν σημαντικοί. Στο τέλος, το αδέσποτο ζωάκι αποσπώντας τους θετικά την προσοχή, αποκαθιστά σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες την ψυχοσυναισθηματική τους υγεία.
Επίσης, το χάδι προς το ζωάκι λειτουργεί ως φυσικό αγχολυτικό. Το χάιδεμα ενός ζώου ηρεμεί την ανθρώπινη ψυχή. Όταν χαϊδεύεις ένα κατοικίδιο το νιώθεις, σα να σε χαϊδεύει αυτό. Νιώθεις ότι αγαπιέσαι.
Άνθρωποι και αδέσποτα: όφελος τρίτο
πηγή εικόνας: https://pixabay.com/
Τα αδέσποτα, ιδίως οι σκύλοι, απαιτούν φυσική δραστηριότητα. Οπότε συνοδεύοντας το σκύλο μας για τρέξιμο ή περίπατο, ασκούμαστε κι εμείς με αποτέλεσμα να καλυτερεύει η φυσική μας κατάσταση. Χώρια που οι συγκεκριμένες δραστηριότητες μας βγάζουν έξω από το καβούκι μας και μας φέρνουν πιο κοντά στη φύση και την υγεία. Η επαφή με την ομορφιά της φύσης σε βοηθά να ξεχνάς όλα σου τα προβλήματα και να ζεις την παρούσα στιγμή, όπως τη ζει και το κατοικίδιό σου.
Άνθρωποι και αδέσποτα: όφελος τέταρτο
Είτε είσαι ενήλικας είτε παιδί, έχει πολλά να ωφεληθεί η κοινωνική σου ζωή από τη συγκατοίκηση με ένα τετράποδο φίλο. Έχει παρατηρηθεί ότι τα άτομα (ακόμα και άτομα με αυτισμό) που συνδέονται συναισθηματικά με τα κατοικίδιά τους, βρίσκουν πιο εύκολο να οικοδομήσουν σχέσεις με άλλα άτομα της ηλικίας τους, καθότι χαμογελούν περισσότερο και αγχώνονται λιγότερο. Εμπιστεύονται το ζωάκι τους και έτσι δείχνουν λιγότερη δυσπιστία όταν σχετίζονται με άλλους ανθρώπους.
Χώρια, που τα ζωάκια αποτελούν αντικείμενο ευχάριστης συζήτησης που φέρνει κοντά τους ανθρώπους, εξουδετερώνοντας έτσι, την κοινωνική απομόνωση. Δεν είναι λίγες οι φορές που πας βόλτες με το σκύλο σου και πιάνεις κουβέντα με άλλα άτομα που είτε συμπαθούν το σκύλο σου είτε είναι κι αυτοί ιδιοκτήτες σκύλων. Από το πουθενά δηλαδή, γνωρίζεις κόσμο και γίνεσαι εξωστρεφής λόγω σκύλου. Έτσι, έχοντας περισσότερες κοινωνικές σχέσεις γίνεσαι και ψυχικά πιο υγιής, αυτοδιαχειριζόμενος καλύτερα το συναίσθημα και τη διάθεσή σου.
Άνθρωποι και αδέσποτα: Φίλοι για πάντα
Γίνε ανάδοχος αδέσποτου κατοικίδιου:
Αν ψήνεσαι στην ιδέα να αποκτήσεις κατοικίδιο, ρίξε μια ματιά στα καταφύγια ή τους ξενώνες αδέσποτων ζώων που υπάρχουν στην περιοχή σου. Κοίτα ακόμα και στη γειτονιά σου. Προτίμησε, να γίνεις ανάδοχος δίνοντας ένα σπιτικό σε ένα απροστάτευτο πλάσμα.
Σε ένα πλάσμα που ποτέ του δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ξεφύγει από το δρόμο.
Γίνε εσύ αυτός ή αυτή που θα δώσει ρόλο και νόημα στη ζωή αυτής της ύπαρξης. Σαν αποζημίωση θα τον έχεις φίλο σου για μια ζωή. Και θα αξίζετε ο ένας τον άλλο πραγματικά.
πηγή εικόνας: https://pixabay.com/
