Η αυτοπεποίθηση…
είναι κάτι που χτίζεται σταδιακά κατά τα πρώτα χρόνια της ζωής και σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει η οικογένεια. Τα παιδιά χρειάζονται την αγάπη και την αποδοχή από τους γονείς τους, ώστε να νιώσουν ότι αξίζουν και να προχωρήσουν στη ζωή τους. Γι’ αυτό είναι ωφέλιμο οι γονείς να ενισχύσουν την αυτοπεποίθηση τους από μικρή ηλικία.
Σύμφωνα με τους ειδικούς, παιδιά που μεγαλώνουν με αυτοπεποίθηση αναπτύσσουν θετική εικόνα για τον εαυτό τους, γίνονται πιο ανεξάρτητα, θέτουν υψηλούς στόχους, αναγνωρίζουν τις αδυναμίες τους και αντιμετωπίζουν με θάρρος τα προβλήματα στη ζωή τους. Αντίθετα, παιδιά με χαμηλή αυτοπεποίθηση αδυνατούν να δοκιμάσουν καινούρια πράγματα, δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, είναι ευάλωτα στην κριτική, νιώθουν ανασφάλεια και φόβο και πιστεύουν ότι δε θα τα καταφέρουν.
Παρακάτω αναφέρονται κάποιοι τρόποι που μπορούν να βοηθήσουν τους γονείς στην ενίσχυση της αυτοπεποίθησης των παιδιών:
· Πρώτα απ΄ όλα υπενθυμίζουμε στα παιδιά αρκετά συχνά πόσο τα αγαπάμε και πόσο σημαντικά είναι για εμάς και φροντίζουμε να περνάμε ποιοτικό χρόνο μαζί τους.
· Βοηθάμε να ανακαλύψουν τα ταλέντα και τις δεξιότητές τους. Η ενασχόληση με δραστηριότητες συντελεί στο να αποκτήσουν από νωρίς εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και να αναπτύξουν μια θετική αυτοεικόνα.
· Πιστεύουμε στις δυνατότητές τους. Εάν δεν πιστέψουμε πρώτα εμείς στις ικανότητές τους, δε θα πιστέψουν ούτε εκείνα έπειτα στον εαυτό τους.
· Επιβραβεύουμε τα παιδιά για όσα καταφέρνουν καθημερινά, ακόμη και για τα πιο μικρά τους κατορθώματα.
· Καλό είναι να μη συγκρίνουμε τα παιδιά μεταξύ τους. Κάθε παιδί είναι διαφορετικό και έχει τη δική του προσωπικότητα και τους δικούς του ρυθμούς ανάπτυξης.
· Μαθαίνουμε στα παιδιά να βάζουν στόχους και να τους υλοποιούν χωρίς όμως να έχουμε υπερβολικές προσδοκίες από εκείνα.
· Εστιάζουμε στη συμπεριφορά και όχι στο χαρακτήρα του παιδιού. Για παράδειγμα δε λέμε «είσαι κακό παιδί» αλλά «αυτό που έκανες ήταν κακό».
·Αποφεύγουμε να βάζουμε αρνητικές ταμπέλες στα παιδιά π.χ. «είσαι ανεύθυνος», «είσαι άχρηστος», «δε θα τα καταφέρεις», γιατί με αυτό τον τρόπο βλάπτουμε την αυτοπεποίθηση τους. Όταν τα παιδιά δέχονται αρνητικούς χαρακτηρισμούς από μικρά, μεγαλώνοντας, δύσκολα αποτινάζουν το φορτίο αυτό από πάνω τους.
· Ενθαρρύνουμε τα παιδιά να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους, ακούγοντας τα με προσοχή και ενδιαφέρον.
· Μοιράζουμε αρμοδιότητες ανάλογα με την ηλικία τους π.χ. να στρώσουν το κρεβάτι τους ή να μαζέψουν τα παιχνίδια τους, ώστε να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες.
· Διδάσκουμε στα παιδιά ότι από τα λάθη μας μαθαίνουμε και γινόμαστε καλύτεροι, ότι κανένας μας δεν είναι αλάνθαστος και τέλειος και σημασία έχει η προσπάθεια και όχι το αποτέλεσμα. Για παράδειγμα λέμε: «δεν πειράζει που δεν τα κατάφερες σημασία έχει που προσπάθησες»!
· Εξηγούμε ότι είναι φυσιολογικό κάποιες φορές να μην πάνε τα πράγματα όπως τα θέλουμε και ότι η ζωή δεν είναι πάντα εύκολη. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι πρέπει να σταματήσουμε να προσπαθούμε.
· Είμαστε κοντά στο παιδιά τόσο στις επιτυχίες τους όσο και στις αποτυχίες. Μαθαίνουμε να διαχειρίζονται την ήττα και τις αδικίες της ζωής με ψυχραιμία.
· Τέλος, αποφεύγουμε να είμαστε υπερπροστατευτικοί με τα παιδιά, γιατί με αυτόν τον τρόπο δεν τους αφήνουμε περιθώρια να αναλάβουν ευθύνες, να κάνουν λάθη και να μάθουν από αυτά, αντίθετα, προσπαθούμε να δημιουργήσουμε δυνατούς χαρακτήρες που πιστεύουν στον εαυτό τους ώστε να μπορούν να αντιμετωπίζουν με θάρρος τις προκλήσεις της ζωής.
