Πόσες φορές ο μέσος άνθρωπος ανακαλύπτει πως μέσα στην καθημερινή του ζωή ακολουθεί συγκεκριμένα “μοτίβα” συμπεριφοράς; Μοτίβα, για τα οποία μπορεί να μην είναι ιδιαίτερα υπερήφανος και που ίσως αποτελούν παρακαταθήκη των ανθρώπων που τον μεγάλωσαν. “Λάθη” που ανασκευάζονται κατά την περίοδο της ενήλικης ζωής και μπορούν να επιφέρουν μόνο αρνητικά αποτελέσματα. “Λάθη” που κάθε νοήμων άνθρωπος καταλαβαίνει ότι δεν βοηθούν στην ομαλή λειτουργία της οικογενείας και που όμως, δεν παραγκωνίζονται. Αντιθέτως, επαναλαμβάνονται από γενιά σε γενιά και διαταράσσουν την ισορροπία της οικογενειακής εστίας. Κι όλα αυτά επειδή το άτομο έχει συνηθίσει να ζει μέσα σε ένα συγκεκριμένο μοντέλο ζωής και δεν μπορεί να ξεφύγει εύκολα από αυτό.
Μήπως λοιπόν, η ζωή είναι ένας φαύλος κύκλος που οδηγεί πάντα στην αφετηρία των γεγονότων; Σε αυτό το σημείο που ξεκίνησαν όλα;
Κατά την διάρκεια της ζωής ο άνθρωπος περνάει μέσα από διάφορες φάσεις. Στην ηλικία των πέντε χρονών, τα τέκνα θεωρούν πως οι γονείς αποτελούν “μηχανές γνώσεων”. Το γεγονός ότι έχουν μια ξεχωριστή απάντηση για όλα και προλαβαίνουν τυχόν λανθασμένες κινήσεις τους, παρέχει ένα είδος ασφάλειας στο παιδί. Ακολουθούν όμως, και πιο δύσκολες ηλικίες που τα πράγματα δεν είναι τόσο ευχάριστα. Ένα κρίσιμο στάδιο είναι η περίοδος της εφηβείας. Το παιδί αντιδρά, φωνάζει, τσακώνεται και συνήθως απογοητεύεται από τους ανθρώπους που το μεγάλωσαν. Ένας βασικός στόχος του εφήβου σε αυτή την φάση της ψυχολογικής σύγχυσης, είναι να απεμπλακεί από τα δεσμά του και να ξεκινήσει μια νέα ζωή. Φτάνει λοιπόν η στιγμή, που αποφασίζει να ανοίξει τα δικά του φτερά και να εγκαταλείψει την θαλπωρή της οικογενείας. Έτοιμος για ένα νέο ξεκίνημα και γεμάτος ελπίδες για μια ζωή που θα διαμορφώσει αποκλειστικά μόνος του χωρίς να επηρεάζεται από κανέναν.
Πώς είναι εφικτό, να μην μοιάσει, έστω και λίγο, κανείς στους γονείς του όταν αποτελεί βιολογικά ένα κομμάτι τους; Σύμφωνα με την Γενετική Επιστήμη, οι παραξενιές, οι συμπεριφορές και οι συνήθειες των γονιών είναι καταγεγραμμένες στα γονίδια του νεογνού. Συνεπώς, είναι απόλυτα φυσιολογικό κάποια αρνητικά στοιχεία τους να έχουν εμφυσήσει μέσα στο DNA. Η ζήλια, η αδιαφορία και η πονηριά είναι σίγουρα στοιχεία που κανείς δεν επιθυμεί να κουβαλάει στην πορεία του. Υπάρχουν, όμως, και το άτομο συνηθίζει να ζει με αυτά.
Πώς είναι δυνατόν να ειπωθεί άσχημος λόγος για τα άτομα που κατάφεραν να μεγαλώσουν ένα παιδί μέσα από τόσες δυσκολίες
και βοήθησαν σε μεγάλο βαθμό στην συγκρότηση της προσωπικότητας του;
Ας μην παραληφθεί, ότι οι γονείς που επιλέχθηκαν μπορεί να μην είναι και το καλύτερο “λαχείο“. Αυτό, δεν αναιρεί το γεγονός ότι χάρισαν σε μια μικρή “πιθανότητα” ένα από τα πολυτιμότερα δώρα της ζωής. Εξασφάλισαν σε ένα έμβρυο το δικαίωμα στην ύπαρξη. Από την στιγμή που γεννιέται ένα παιδί ξεκινά να γράφει την δική του ιστορία στο βιβλίο της ζωής. Κάθε άτομο, λοιπόν, είναι μια μικρή κουκκίδα μέσα σε αυτό το σύμπαν που με την δική του συμβολή θα αφήσει την δική του “χαραγματιά” στον κόσμο.
Σίγουρα, το παρελθόν στοιχειώνει και θα στοιχειώνει για πάντα. Παρ’ όλα αυτά, είναι σελίδες που γράφτηκαν και πλέον δεν αλλάζουν. Και στο σημείο αυτό έγκειται το εξής ερώτημα: “Για πόσα πράγματα μπορεί να φέρει ευθύνη ένα παιδί”; Η πιο λογική απάντηση ίσως είναι: “Για κανένα”. Κανείς όμως, δεν βρήκε το έδαφος στρωμένο. Χωρίς δουλειά και πάλη, τίποτα δεν θα έρθει εξ’ ουρανού. Η ψυχοθεραπεύτρια Δήμητρα Ξενάκη σε μια συνέντευξη της ανέφερε το εξής: “Αν δεν θέλετε να κάνετε τα ίδια λάθη με την μητέρα σας, θα πρέπει να διακρίνετε στο τι και πώς μοιάζετε με εκείνη“. Επομένως, η αναγνώριση είναι το πρώτο βήμα και η εσωτερική δουλειά το δεύτερο. Τίποτα δεν θα γίνει από μόνο του εάν ο καθένας ξεχωριστά δεν βάλει το λιθαράκι του στην όλη υπόθεση. Η υπομονή, το πείσμα και η πίστη στις δυνατότητες αποτελούν απαραίτητες προδιαγραφές για να επιτευχθούν οι στόχοι.
Σαν άνθρωποι, έχουμε το πλεονέκτημα να διαθέτουμε μυαλό και λογική, ενώ παράλληλα είμαστε άριστα κατασκευασμένοι από την φύση μας για να παλεύουμε σε κάθε δυσκολία. Ο Ναπολέων συγκεκριμένα είχε πει: “Αδύνατο είναι η λέξη που χρησιμοποιείται στο λεξικό των ανόητων“. Ενώ ο Γκαίτε με την σειρά του έλεγε: “Μπορείς, θέλησε μόνο.”Ακόμη κι αν δεν καταφέρουμε ποτέ να απαλλαγούμε από κάποια αρνητικά στοιχεία, πάντα μπορούμε να προσπαθούμε για το καλύτερο. Έχουμε ήδη δοκιμάσει ένα “οικογενειακό μοτίβο”. Ας πατήσουμε πάνω σε αυτό και με μικρή προσπάθεια…
Θα δημιουργήσουμε κάτι πιο ελπιδοφόρο!
Πηγές:
- Ο ιστότοπος: Vita.gr http://www.vita.gr/psixologia/article/1482/eimaste-katadikasmenoi-na-moiasoyme-stoys-goneis-mas/
- Ο ιστότοπος: Θεραπευτικό Εργαστήρι https://therapeutikoergastiri.wordpress.com/2014/07/20/%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%AD%CE%BB%CF%89-%CE%BD%CE%B1-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CF%89-%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CF%84%CE%B7-%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%BF%CF%85-i-dont-wanna-be-like-my-mum/
- Ο ιστότοπος: TeensGeneration.gr https://teensgeneration.com/el/%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%B3%CE%AD%CE%BD%CE%B5%CE%B9%CE%B1/wie-lebe-ich-mit-meinen-eltern-ohne-durchzudrehen/
