Μυρίζει γιασεμί, φυσάει λίγο, η καρέκλα τρίζει, και η οθόνη αρχίζει να φωτίζει τους τοίχους της αυλής. Το θερινό σινεμά είναι αυτό το μικρό θαύμα που επιστρέφει κάθε καλοκαίρι και μας θυμίζει ότι δεν χρειάζεται πολλά για να περάσεις καλά: μια ταινία, λίγο χαλικάκι κάτω απ’ τα πόδια και μια παγωμένη μπύρα.
Από τις πρώτες μέρες του Μαΐου, τα θερινά σε όλη τη χώρα ανοίγουν τις πόρτες τους – στις ταράτσες, στις αυλές, στα πάρκα. Παίζουν από κλασικές ταινίες μέχρι φρέσκα blockbuster, και κάθε προβολή έχει τη δική της… κοινότητα. Γιατί αν πας έστω και 2-3 φορές σε ένα θερινό σινεμά, θα αρχίσεις να αναγνωρίζεις τους τύπους. Κάθε βραδιά είναι και μια μικρή κοινωνία από πρόσωπα που ήρθαν για διαφορετικούς λόγους – και όλοι μαζί φτιάχνουν την ατμόσφαιρα που κάνει τα θερινά τόσο ξεχωριστά.
Ορίστε, λοιπόν, μερικοί από τους πιο χαρακτηριστικούς τύπους θεατών που θα συναντήσεις. Κι αν αναγνωρίσεις τον εαυτό σου σε κάποιον… καλώς ήρθες στο club.
1. Ο Σινεφίλ με Σ κεφαλαίο
Αυτός ο τύπος λατρεύει τον κινηματογράφο και το δείχνει. Δεν πάει θερινό για να περάσει απλά καλά. Πάει γιατί για εκείνον η ταινία είναι τέχνη. Φοράει συνήθως μπλουζάκι με κάποιον παλιό σκηνοθέτη ή μια παλιά ταινία που κανείς δεν ξέρει. Κάθεται μπροστά ή σε σημείο που “βλέπει καλύτερα το κάδρο”, όπως λέει. Δεν μασουλάει ποπ κορν, δεν μιλάει, και τον ενοχλούν οι θόρυβοι. Αν ακούσει κάποιον να μιλάει δίπλα του, τον κοιτάει με ύφος Πέρκινς (Ψυχώ). Ξέρει τα πάντα για την ταινία: ποιος τη σκηνοθέτησε, πού γυρίστηκε, τι συμβολίζει κάθε σκηνή. Αν του πιάσεις κουβέντα στο διάλειμμα, μπορεί να σου μιλάει μισή ώρα για το πόσο σημαντικό ήταν το “ψυχρό φως στο δεύτερο πλάνο”. Εσύ δεν κατάλαβες ούτε καν ότι υπήρχε “δεύτερο πλάνο”. Στο τέλος της ταινίας δεν μιλάει. Απλά κάθεται για λίγα δευτερόλεπτα σιωπηλός, σηκώνεται, και φεύγει σκεπτικός. Είναι αυτός που είδε στην ταινία κάτι βαθύτερο, που οι άλλοι απλώς δεν πρόσεξαν.
2. Τα ζευγαράκια
Αυτοί οι δύο δεν ήρθαν τόσο για την ταινία, όσο για να είναι αγκαλιά κάτω απ’ τα αστέρια. Δεν τους νοιάζει ποια ταινία παίζει – αρκεί να έχει ωραία ατμόσφαιρα. Κάθονται πάντα κοντά ο ένας στον άλλο, μιλάνε σιγανά, γελάνε μεταξύ τους και μοιράζονται ποπ κορν ή παγωτό. Αν η ταινία έχει ερωτικές σκηνές, φιλιούνται. Αν έχει δράμα, πιάνουν χέρια. Μερικές φορές μιλάνε λίγο παραπάνω και μπορεί να ενοχλήσουν τους γύρω. Αλλά γενικά είναι ήσυχοι και γλυκοί. Θυμίζουν ότι το θερινό δεν είναι μόνο για σινεμά — είναι και για ρομαντισμό, για αγκαλιές και για «καλοκαιρινά βράδια με φεγγάρι».
3. Η παρέα που ήρθε για να έρθει
Αυτοί ήρθαν όχι τόσο για την ταινία, όσο για να περάσουν καλά σαν παρέα. Δεν ξέρουν ποια ταινία παίζει και δεν τους νοιάζει. Κάποιος είπε «πάμε θερινό» και ήρθαν όλοι μαζί με μπύρες, πατατάκια και γέλια. Κάθονται συνήθως στις πίσω θέσεις, μιλάνε, σχολιάζουν τις σκηνές δυνατά και γελάνε όταν δεν πρέπει. Πολλές φορές πετάνε αστεία στη μέση της προβολής, και καμιά φορά είναι τόσο πετυχημένα που γελάει όλο το σινεμά. Μπορεί να σε εκνευρίσουν, αλλά είναι και αυτοί κομμάτι της εμπειρίας. Κάνουν τη βραδιά λίγο πιο ζωντανή – ειδικά αν η ταινία είναι βαρετή.
4. Ο μοναχικός
Αυτός ή αυτή έρχεται μόνος. Δεν τον έστησαν οι φίλοι του, ούτε τον πειράζει που δεν έχει παρέα. Ήρθε μόνος του γιατί του αρέσει να βλέπει ταινίες έτσι. Κάθεται ήσυχα σε μια άκρη, χωρίς να μιλάει. Πιθανόν να έχει φέρει βιβλίο για πριν ξεκινήσει η προβολή. Δεν ασχολείται με κινητό, δεν μασουλάει ποπ κορν, απλά παρακολουθεί. Σαν να ζει την ταινία πιο έντονα απ’ όλους. Όταν τελειώσει, σηκώνεται ήρεμα και φεύγει σιωπηλός. Δεν χρειάζεται να πει κάτι. Ήταν εκεί, είδε την ταινία, και αυτό του φτάνει.
5. First dates
Είναι αυτό το ζευγαράκι που κάθεται λίγο πιο μακριά απ’ τους άλλους, λίγο πιο ίσια στην καρέκλα, και δεν ξέρουν ακόμα πώς να κάτσουν. Ο ένας κρατάει ποπ κορν, ο άλλος προσπαθεί να μην ιδρώνει απ’ το άγχος. Μιλάνε σιγανά στην αρχή, γελάνε λίγο υπερβολικά σε κάθε αστεία σκηνή, και κάνουν ότι κοιτάνε την ταινία, ενώ στην πραγματικότητα σκέφτονται «να της/του πιάσω το χέρι ή θα με περάσει για περίεργο;». Αν όλα πάνε καλά, προς το τέλος υπάρχει μια μικρή αγκαλιά ή ένα “να σε πάω μέχρι το σπίτι;”. Αν πάει χάλια, στο διάλειμμα θα ακούσεις κάτι τύπου:
«Α ωραίο το θερινό… εσύ τι δουλειά είπες ότι κάνεις;»
(= καταστροφή).
Είναι η κατηγορία που δεν ξέρει ακόμα αν θα γίνει ερωτευμένο ζευγαράκι ή δύο άγνωστοι στο Instagram.
Εν ολίγοις, το θερινό σινεμά είναι φάση. Μυρίζει γιασεμί και αντικουνουπικό, φυσάει λίγο, ακούγονται γέλια, πατατάκια να κρατσανίζουν, ένα σκυλί γαβγίζει στο βάθος, μουσική από κάποιο μπαρ στην Όλγας, κι η οθόνη λούζει την αυλή με φως σαν να ξεκινάει κάτι μεγάλο. Οι καρέκλες τρίζουν, το κουτάκι μπύρα ιδρώνει στο χέρι σου, κάποιος άργησε και ψάχνει θέση κάνοντας πασαρέλα μπροστά απ’ το πανί. Κι εσύ κάθεσαι εκεί, λίγο κολλημένος απ’ τη ζέστη, λίγο χαμένος στην ταινία, και λες από μέσα σου: “Ναι ρε φίλε, κάπου εδώ αρχίζει το καλοκαίρι”.
