Το θέμα της βίας κατά των Γυναικών είναι ένα πρόβλημα που υπάρχει σε όλους τους πολιτισμούς, σε όλες τις χώρες, σε όλες τις κοινωνίες, ανεξάρτητα από απόψεις, μόρφωση και κοινωνική τάξη. Αναγνωρίζεται πλέον ως έγκλημα με άμεσες αλλά και έμμεσες επιπτώσεις, τόσο για τις γυναίκες που υφίστανται κάθε μορφής βίας, όσο και για τη κοινωνία στο σύνολό της που κλείνει τα μάτια σε αποτρόπαιες συμπεριφορές. Ζούμε στην εποχή που οι κακοποιημένες γυναίκες υπάρχουν παντού, κυκλοφορούν ανάμεσα μας, είναι στα διπλανά διαμερίσματα της πολυκατοικίας μας και κανείς δεν τις αναγνωρίζει. Μπορεί να είναι η υπάλληλος του κοντινού ζαχαροπλαστείου, μπορεί να είναι η κύρια που φτιάχνει καφέ για όλους κάθε μέρα στη δουλειά. Είναι εκείνες οι γυναίκες που πείθουν τους εαυτούς τους πως ο άνδρας τους κάποια στιγμή θα αλλάξει και θα πάψει να συμπεριφέρεται τόσο απαίσια. Γιατί όμως δεν βλέπουμε αυτήν την βία που υπάρχει;
Γυναίκες που υπάρχουν γύρω μας την κρατούν τόσο καλά μακριά από τα “αδιάκριτα” βλέμματα, τόσο καλά που ποτέ δεν θα καταλάβεις το τί ζουν. Πίσω από ένα make up με διάρκεια 24 ώρες μπορεί να κρύβεται απίστευτος πόνος και ανεξίτηλες μελανιές. Κάτω από μακρυμάνικες μπλούζες και μακριές φούστες αποτυπώνεται ο Γολγοθάς που ζουν κακοποιημένες γυναίκες. Η μόδα και κάθε αντικείμενο που μας κάνει λίγο πιο όμορφες θυσιάζεται στην επικάλυψη καθημερινού πόνου. Η τελευταία φορά που πιστεύεις τόσο δεν θα έρθει εάν δεν μιλήσεις για αυτό και κάθε φορά θα γίνεται και χειρότερο. Μεγαλώσαμε με το διαδεδομένο τα “εν οίκω μη εν δήμω” που λένε οι μητέρες μας οποιοδήποτε ζήτημα που δεν πρέπει να “πέσει” στο στόμα του γείτονα αλλά που μας οδήγησε αυτό; Ντροπή για ότι μας συμβαίνει. Η ντροπή όμως δεν είναι η λύση.
Μπορεί τόση ώρα να μιλάω για την σωματική βία αλλά η βία δεν σταματάει εκεί. Η ψυχολογική βία είναι εξίσου ένα υπαρκτό φαινόμενο. Η λεκτική βία είναι ακόμη χειρότερη γιατί ο θύτης προσπαθεί να κυριαρχήσει το μυαλό του θύματος, να κερδίσουν και να διατηρήσουν τον απόλυτο έλεγχο. Ίσως έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε το μοτίβο της όμορφης κοπέλας, μητέρας ή συζύγου που υφίσταται λεκτική βία και ο τρόπος για να ξεφεύγει από αυτό είναι ανεξέλεγκτα έξοδα σε ρούχα και παπούτσια και οποιαδήποτε μορφής αγορές. Αυτό το shopping- παρηγοριά είναι κάτι παραπάνω από συνηθισμένο με την διαφορά οτι στην Ελλάδα τα χρηματικά ποσά που δαπανούνται είναι σαφώς μικρότερα αλλά τρόπος που ξεσπάει το φαινόμενο, είναι ο ίδιος. Οι γυναίκες ψωνίζουν για να ξεχνάνε. H εξάρτηση από τα ψώνια, τους δίνει μία ανάσα από την κατάσταση που βρίσκονται παγιδευμένες. Το shopping therapy δεν είναι η λύση.
Σήμερα, η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί ένα καλά κρυμμένο μυστικό από τις γυναίκες που είναι θύματα κακοποίησης, οι οποίες λόγω της ντροπής και της ενοχής που νιώθουν δεν αποκαλύπτουν τη βία που δέχονται και δεν ζητούν τη βοήθεια κανενός. Πολλές φορές δεν το αντιλαμβάνονται καν μέχρι τη στιγμή που η κατάσταση αυτή θα γίνει έντονη ή θα το επισημάνει κάποιος τρίτος.
Το μεγαλύτερο ποσοστό των θυμάτων δεν μιλάνε και δεν καταγγέλλουν το τί τους συμβαίνει. Γιατί όμως;
Ο κυριότερος λόγος είναι ο φόβος τους για την ζωή τους. Τα θύματα φοβούνται την εκδίκηση σε βάρος τους ή σε βάρος των παιδιών τους και νιώθουν αδύναμες να χειριστούν την κατάσταση. Πολλές φορές η οικονομική εξάρτηση είναι μία βασική αιτία για την οποία δεν εγκαταλείπουν τον θύτη αλλά μερικές φορές είναι τέτοια η ψυχολογία που οι γυναίκες αισθάνονται πως αυτές φταίνε για την βίαιη συμπεριφορά του άντρα τους.
Όμως η επικάλυψη του προβλήματος, η ντροπή, οι δικαιολογίες και η ελπίδα ότι θα αλλάξουν τα πράγματα δεν είναι η λύση. Το σημαντικό είναι οι γυναίκες να μιλούν ανοιχτά και ελεύθερα να μην σιωπούν σε ότι απειλεί τη ζωή τους.
Πολλές φορές αυτό που συμβαίνει δίπλα μας, δεν το βλέπουμε ή έχουμε την τάση να το αγνοούμε. Δεν πρέπει να μένουμε αμέτοχοι γιατί η ανοχή είναι συνενοχή! Αν για μία στιγμή λοιπόν έκλεινες τα μάτια και το έβλεπες να συμβαίνει δίπλα σου ή σε εσένα, πώς θα ένιωθες;
