Ο ταλαντούχος Παύλος Παναγιωτίδης είναι απόφοιτος της Ανώτερης Δραματικής Σχολής «Ανδρέας Βουτσινάς» και του Τμήματος Φυσικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Σκηνοθέτης και ηθοποιός, αποτελεί ιδρυτικό μέλος της εταιρείας θεάτρου «Παρέγκλιση» και της θεατρικής ομάδας «Προσεχώς Subway». Για τους «Προσεχώς Subway» έχει σκηνοθετήσει τις παραστάσεις: «Very Lucky», «Lucky Strike», «The garden». Φέτος, αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία του σύγχρονου γαλλικού έργου της Carine Lacroix, «Burn Baby Burn», το οποίο φιλοξενεί η σκηνή του Θεάτρου Τ.
Παύλος Παναγιωτίδης
- Ποιοι είναι οι «Προσεχώς Subway» και ποιος ο καλλιτεχνικός σκοπός της ομάδας;
Σκοπός της ομάδας μας είναι η δημιουργία σύγχρονων και τολμηρών παραστάσεων μέσα από την έρευνα και τον πειραματισμό, έτσι ώστε αυτές να καλύπτουν τις προσδοκίες που έχει το σύγχρονο κοινό από το θέατρο.
- «Lucky Strike», Αισχύλου «Πέρσες», «Νεκρή Φύση Σε Χαντάκι» του Fausto Paravidino, εκθεσιακή performance «The Garden». Με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή των έργων που ανεβάζετε;
Η επιλογή ενός έργου ή ενός τύπου παράστασης είναι μια ιδιαίτερα δύσκολη διαδικασία μιας και πρέπει να βρεθεί ένα κοινό σημείο που να ικανοποιεί μια σειρά από προϋποθέσεις. Καταρχήν, πρέπει να μας παθιάζει το θέμα, αλλά και η φόρμα που φαίνεται ότι μπορούμε να δώσουμε στο έργο. Χωρίς αυτό το στοιχείο είναι μάλλον αδύνατο να φτιαχτεί μια ενδιαφέρουσα παράσταση. Από τα διάφορα projects που ικανοποιούν την παραπάνω συνθήκη ξεχωρίζουμε αυτά που εικάζουμε ότι έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να αφορούν το κοινό στο οποίο θα απευθυνθούμε. Τέλος, εξετάζουμε ποιο από αυτά μπορεί να υλοποιηθεί με τις μικρότερες δυσκολίες από τεχνικής και οικονομικής άποψης.
- Το πιο πρόσφατο έργο με το οποίο καταπιαστήκατε είναι το«Burn Baby Burn» που παίζεται αυτή την περίοδο στη σκηνή του Θεάτρου Τ. Πείτε μας λίγα λόγια για την παράσταση.
Το Burn Baby Burn είναι μια απόπειρα να συνδυάσουμε στοιχεία κινηματογραφικής σκηνοθετικής αφήγησης και υποκριτικής σε ένα θεατρικό έργο. Οδηγοί μας κατά τη διάρκεια των προβών ήταν σύγχρονα ευρωπαϊκά κινηματογραφικά έργα, όπως αυτά του Paolo Sorrentino, του Michael Haneke και του Γιώργου Λάνθιμου. Το έργο αυτό καθαυτό είναι μια μεταφορά του «Περιμένοντας τον Γκοντό», σε μια σύγχρονη πραγματικότητα, όπου αντί για τον Βλαντιμήρ και τον Εστραγκόν, έχουμε δύο νεαρές Γαλλίδες και αντί για τον Μπότζο, ένα delivery boy. Tο έργο, σε πρώτο επίπεδο, αναδεικνύει την αξία της σχέσης δύο νεαρών γυναικών σε ένα σκληρό περιβάλλον. Σε δεύτερο όμως επίπεδο, το θέμα γίνεται υπαρξιακό… Είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουμε τη σκληρή πραγματικότητα μόνοι μας; Είναι λύση η αδράνεια και η φυγή; Και η ανθρώπινη επαφή, τι ρόλο μπορεί να παίξει σε όλα αυτά;
- Η Ιρίπ και η Βιολέτ κατά πόσο επικοινωνούν τελικά; Είναι όντως δύο ασύμβατοι χαρακτήρες ή τελικά αυτά που τις ενώνουν είναι περισσότερα από όσα και οι ίδιες αντιλαμβάνονται;
Η Ιρίπ και η Βιολέτ όταν συναντιούνται βιώνουν τη σύγκρουση ανάμεσα στις δύο διαφορετικές φιλοσοφίες αντιμετώπισης της απόγνωσης και της εγκατάλειψης: η μία επιλέγει τον κυνισμό, την απάθεια και την απομόνωση μέσα στον κόσμο, ενώ η άλλη την ονειροπόληση, το ρομαντισμό και τη φυγή από τον κόσμο. Στο τέλος, αντιλαμβάνονται ότι και οι δύο προσεγγίσεις είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, καθώς η παρηγοριά μπορεί να βρεθεί μόνο στο να μοιράζεσαι, ακόμα και την απόγνωσή σου, με κάποιον άλλο.
- Ποιος ο ρόλος του νεαρού που εισβάλλει στο δεύτερο μισό του έργου; Είναι ο «Γκοντό» που τελικά έρχεται;
Δε νομίζω ότι μπορώ να παραλληλίσω κάποιον με τον Γκοντό, ειδικά από τη στιγμή που ο ίδιος ο Μπέκετ έχει απορρίψει τη συζήτησή του τι συμβολίζει αυτή η σκοτεινή και μυστηριώδης ύπαρξη. Ο νεαρός Ισσά που εισβάλλει στο δεύτερο μέρος μοιάζει κάπως περισσότερο με τον Μπότζο, στην πιο συμπαθητική του εκδοχή. Ταράζει, άθελά του βέβαια, τα νερά και δημιουργεί τις προϋποθέσεις για να αντιληφθούν οι δύο πρωταγωνίστριες την αξία της σχέσης μεταξύ τους.
- Η βραβευμένη συγγραφέας του έργου, Carine Lacroix, είναι γνωστό πως κατά την παιδική της ηλικία έζησε για ένα χρονικό διάστημα λίγο διαφορετικά, ιδιαίτερα θα λέγαμε, απ’ ότι τα υπόλοιπα παιδιά, αποκτώντας έτσι πολύτιμες εμπειρίες ζωής. Υπάρχουν αυτοβιογραφικά και αυτοαναφορικά στοιχεία στο έργο της;
Υπάρχουν πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ο ένας ρόλος, αυτός της Ιρίπ, έχει επιλέξει να είναι φυγάς, από μια πραγματικότητα η οποία, με έναν απροσδιόριστο τρόπο, προσπαθεί να την εγκλωβίσει. Η Βιολέτ, από την άλλη, ζει εντελώς αντισυμβατικά και επικίνδυνα, απορρίπτοντας όλες τις κοινωνικές νόρμες που η κοινωνία τείνει να επιβάλλει στις νεαρές γυναίκες. Η ζωή της Lacroix φαίνεται ότι περιλαμβάνει χαρακτηριστικά και των δύο ηρωίδων.
- Ο χώρος και ο χρόνος στο Burn Baby Burn της Lacroix δε συγκεκριμενοποιούνται. Θα μπορούσε σκηνοθετικά αυτό να αλλάξει ή αποτελεί βασικό δομικό στοιχείο η απροσδιοριστία τους;
Αυτή ακριβώς είναι η προσέγγιση που κάναμε, θεωρώντας ότι είναι η καλύτερη που θα μπορούσε να γίνει για να αναδειχθεί η ουσία του έργου. Παρόλα αυτά, θα ήταν παρακινδυνευμένο να θεωρήσω ότι είναι η μοναδική που θα μπορούσε να πετύχει αυτόν το στόχο. Η σκηνοθεσία είναι ένα απρόβλεπτο πράγμα, και πολλές φορές πετυχαίνει με επιλογές που μοιάζουν, αρχικά τουλάχιστον, ασύμβατες με ένα έργο. Με αυτή τη λογική, θα μου άρεσε να δω μια εκδοχή του Burn Baby Burn, όπου ο τόπος και ο χρόνος είναι συγκεκριμένοι. Στη δική μας παράσταση πάντως αυτό δε συμβαίνει.
- Βίαιος, άμεσος διάλογος σε συνδυασμό με ποιητική γλώσσα είναι τα στοιχεία της γραφής της συγγραφέως. Υπήρξε διαχωρισμός επί σκηνής;
Ναι, υπήρξε. Τα μεν ποιητικά μέρη που στην ουσία είναι η φωνή της συγγραφέως παρατίθενται με τη μορφή υποτίτλων. Είναι κάτι που ενισχύει την παραστατική διάσταση του έργου, ενώ ταυτόχρονα δίνει περισσότερο κινηματογραφικό χαρακτήρα στην παράσταση.
- Το Burn Baby Burn, παρόλο που γράφτηκε για τη σκηνή, έχει και έντονες κινηματογραφικές αναφορές. Πιστεύετε πως θα μπορούσε να ανήκει και στα δύο είδη;
Νομίζω ότι μπορώ να φανταστώ το Burn Baby Burn ως ταινία. Θα ήταν μια πρόκληση για το σκηνοθέτη το γεγονός ότι διαδραματίζεται σε έναν μόνο τόπο, αλλά φαντάζομαι ότι θα βρισκόταν τρόπος διαχείρησης αυτής της περισσότερο «θεατρικής» συνθήκης.
- Ποια προβλέπεται να είναι η συνέχεια μετά τις προγραμματισμένες παραστάσεις στο Θέατρο Τ; Το Burn Baby Burn θα ταξιδέψει και σε άλλες σκηνές;
Για την ώρα δεν είναι προγραμματισμένο κάποιο «ταξίδι» για το Burn Baby Burn. Οι «Προσεχώς Subway» ετοιμαζόμαστε πυρετωδώς για μία ακόμα παράσταση, το Machine, εμπνευσμένο από τη Μηχανή Άμλετ του Heiner Müller. Θα παιχτεί στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Ανοιχτή Σκηνή» του δήμου Θεσσαλονίκης στις 28 και 29 Απριλίου στο θέατρο Άνετον.
[punica-divider]
ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ«ΠΡΟΣΕΧΩΣ SUBWAY»
Burn Baby Burn
«Έλα, μωρό μου, να καούμε μαζί»
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Παύλος Παναγιωτίδης
Σκηνικά – Κοστούμια: Προσεχώς Subway
Κατασκευή σκηνικού: Δημήτρης Παπαδόπουλος
Ηχητικό περιβάλλον: Μάριος Αποστολακούλης
Ηλεκτρονική εγκατάσταση: Χρήστος Στεφανίδης
Υπεύθυνη Επικοινωνίας: Λία Κεσοπούλου
Παραγωγή: Παρέγκλιση
Παίζουν: Στελλίνα Βογιατζή, Δημήτρης Κοΐδης, Χρυσή Μπαχτσεβάνη
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ
Θέατρο Τ, Αλ. Φλέμινγκ 16, Θεσσαλονίκη
Πρεμιέρα: Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017
Παραστάσεις: Έως τις 2 Απριλίου, Παρασκευή – Σάββατο στις 21:30 και Κυριακή στις 19:00
Τιμές εισιτηρίων: 10€ (γενική είσοδος) | 8€ (φοιτητών, ανέργων & ατέλειες)
Κρατήσεις θέσεων: 2310 854 333
