Στη 1 Φεβρουαρίου το MAXMAG βρέθηκε στη σκηνή Θεάτρου της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών και μαζί με κόσμο που μέχρι και την τελευταία στιγμή γέμιζε και τις θέσεις παρακολουθήσαμε το “Ντα” του Χιου Λέοναρντ σε σκηνοθεσία Δημοσθένη Παπαδόπουλου.
Ένα απρόσμενο και δυσάρεστο γεγονός έρχεται να ταράξει την ζωή του Τσάρλι του σκηνοθέτη. Η κηδεία του πατέρα του και η επιστροφή του στο άδειο πλέον πατρικό του, αναμοχλεύουν μνήμες από τα χρόνια της νιότης του και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε αισθήματα αγάπης και θαυμασμού αλλά και απογοήτευσης και πίκρας προς τον πατέρα του. Από τα πρώτα του βήματα μέχρι που έφτασε να έχει την πρώτη του δουλειά ο πατέρας του ήταν εκεί και ο Τσάρλι ερμήνευε την παρουσία του άλλοτε ως στήριγμα και πηγή δύναμης και άλλοτε ως εμπόδιο.
Η παράσταση δημιουργεί έναν χώρο οικείο που καθιστά δυνατή την ταύτιση του κοινού με τους ήρωες. Άλλωστε, οι σχέσεις γονέων με τα παιδιά τους, παρόλο που ποικίλουν σημαντικά, σε όλο τον κόσμο παρουσιάζουν το ίδιο μοτίβο που χαρακτηρίζεται από εκείνα τα αισθήματα αγάπης μετά απογοήτευσης ύστερα μίσους αλλά ποτέ πραγματικά με όλη τη σημασία της λέξης και μετά σε κάποιες περιπτώσεις έπεται η απάθεια και η αποξένωση. Η αγάπη όμως έχει τον τρόπο της να επιστρέφει και έτσι δημιουργείται ένας κύκλος.
Την παράσταση απογειώνει η εξαιρετική υποκριτική δεινότητα των ηθοποιών. Στη σκηνή, υπήρξε τρομερή χημεία μεταξύ όλων των ηθοποιών και χάρη στις σκηνοθετικές οδηγίες του Δημοσθένη Παπαδόπουλου η επικοινωνία των ηθοποιών μεταξύ τους, με την σκηνή αλλά και με το κοινό υπήρξε εποικοδομητική. Όλοι οι ηθοποιοί, Νίκος Καπέλιος (Όλιβερ μεγάλος), Δημήτρης Κοτζιάς (Ντραμ), Λίλιαν Παλάντζα (Μάνα), Αναστάσης Ροϊλός (Τσάρλι νέος), Χριστίνα – Άρτεμις Παπατριανταφύλλου (Μαίρη), Δημήτρης Σιακάρας (Τσάρλι μεγάλος), Ορέστης Χαλκιάς (Όλιβερ μικρός), Μαρία Χατζηιωαννίδου (Κα Πρυν), συνέβαλαν στη δημιουργία μιας παράστασης που προκάλεσε γέλιο αλλά και δάκρυα τόσο λύπης όσο και χαράς.
Η ερμηνεία του Κώστα Σαντά ως Ντα, συγκλόνισε και μάγεψε το κοινό. Ο, τι ένιωθε ο Ντα, το ένιωθε και το κοινό. Εύστοχα ο ηθοποιός κατάφερε να μεταδώσει τα αισθήματα μοναξιάς, λύπης αλλά και χαράς που χαρακτήριζαν τον ήρωα καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Ένα αιώνιο παιδί, τρυφερό αλλά και ξεροκέφαλο, αποδείχτηκε ο Ντα.
Τα σκηνικά αποτελούνται από την ψηφιακή απεικόνιση του ουρανού γεγονός που συνδέεται με το ότι τα άτομα που επανέρχονται στη μνήμη του, είτε δεν βρίσκονται μαζί του πια όπως οι γονείς του, είτε δεν τους έχει ξαναδεί έκτοτε όπως συνέβη με την Μαίρη, είτε έχουν αλλάξει και δεν είναι όπως ήταν κάποτε όπως συνέβη με τον φίλο του τον Όλιβερ που πλέον έχουν χάσει επαφή. Ο ουρανός τονίζει επίσης το γεγονός πως όλα όσα εκτυλίσσονται στη σκηνή, είναι απότοκο του μυαλού του, δεν είναι παρά αναμνήσεις του παρελθόντος που τον στοιχειώνουν και τον γεμίζουν τύψεις για την άγνοια που χαρακτήριζε τα νεανικά του χρόνια. Όσον αφορά τον φωτισμό, σε συνδυασμό με την διακριτική αλλά μελωδική μουσική επένδυση συνέβαλε στην ομαλή ροή των γεγονότων.
Μέσω του χιούμορ, οι ήρωες προσπαθούσαν να κρύψουν την μοναξιά τους, τις άβολες στιγμές που προέκυπταν όταν άθελά τους έσφαλαν σε βάρος των αγαπημένων τους και δεν το παραδέχτηκαν ποτέ, τον φόβο της εγκατάλειψης αλλά και την ανάγκη τους να πουν “σ’αγαπώ”.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Μετάφραση – Δραματουργική επεξεργασία – Σκηνοθεσία: Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Σκηνικά: Σταύρος Λίτινας
Κοστούμια: Ηλένια Δουλαδίρη
Μουσική Επιμέλεια: Δημοσθένης Παπαδόπουλος
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Στεφανία Βλάχου
Φωτογράφιση παράστασης: Τάσος Θώμογλου
Οργάνωση παραγωγής: Φιλοθέη Ελευθεριάδου
Στο ρόλο του ΝΤΑ ο Κώστας Σαντάς
Παίζουν: Νίκος Καπέλιος (Όλιβερ μεγάλος), Δημήτρης Κοτζιάς (Ντραμ), Λίλιαν Παλάντζα (Μάνα), Αναστάσης Ροϊλός (Τσάρλι νέος), Χριστίνα – Άρτεμις Παπατριανταφύλλου (Μαίρη), Δημήτρης Σιακάρας (Τσάρλι μεγάλος), Ορέστης Χαλκιάς (Όλιβερ μικρός), Μαρία Χατζηιωαννίδου (Κα Πρυν).
